Το «Ούτε Γάτα, ούτε Ζημιά», είναι μια ευφρόσυνη παράσταση που δεν προσπαθεί να ξεγελάσει το θεατή. Το αντίθετο, έχει μια εντιμότητα και θέλει να τον κάνει να περάσει καλά και το καταφέρνει.

Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης δεν είναι πρώτη φορά που παίρνει στα χέρια του ένα κείμενο περασμένων δεκαετιών και το σκηνοθετεί. Βάζει όλη του την αγάπη, όλο του το τα περαμέντο, σέβεται τον λόγο και την αισθητική και παθιάζεται μαζί του για άλλη μια φορά. Έτσι κρατά την ατμόσφαρα του ’50 που γράφτηκε το έργο και μας κάνει πολλές φορές  να νοσταλγούμε την αθωότητα και το κλίμα εκείνης της εποχής.

Κρατά για εκείνον το ρόλο του Λαλάκη, που αγαπήσαμε κινηματογραφικά με τον αξέχαστο Βασίλη Λογοθετίδη και έχει στο πλευρό του, ως γυναίκα του, την πληθωρική Άβα Γαλανοπούλου, η οποία εδώ ελέγχει κατά πολύ τον έντονο ερμηνευτικό της οίστρο.

Στο ρόλο του σταθμάρχη είναι ο Κώστας Ευρυπιώτης  που είναι πάντοτε χαριτωμένα αστείος, αλλά και ταιριαστός.

H Μαρία Κατσανδρή έχει μικρό ρόλο, αλλά η παρουσία της είναι όπως πάντα ξεχωριστή και πικάντικη. Σπιρτόζα στην πρώτη της θεατρική εμφάνιση κι η Δανάη Μπάρκα,στο ρόλο της υπηρέτριας.

Η Μαίρη Τσαγκάρη έστησε ένα συμπαθές σκηνικό σα διαμέρισμα, όμως ξεπέρασε εαυτόν στο σκηνικό του σταθμού/κόμβου.

Ο Θοδωρής Πετρόπουλος  διασκεύασε το εξαιρετικό και μπροστάρικο κείμενο για την εποχή του, του αξεπέραστου διδύμου Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου.

Δεν είναι όλα ιδανικά, αλλά ποιός νοιάζεται; Ένα είναι σίγουρο, πως φεύγοντας κάποιος από την ταράτσα του «Λαμπέτη», θα έχει μείνει ευχαριστημένος με όλο αυτό που είδε και απήλαυσε το προηγούμενο δύωρο.