Θεωρώ πως ήταν φυσικό επακόλουθο να κάνει ο Σταμάτης Κραουνάκης αυτήν την παράσταση, μετά τον προπέρσινο Αριστοφάνη. Και φυσικά δικαιώνεται. Και πως να μην γίνει αυτό, όταν ο ίδιος είναι επιτρέψτε μου η μετεσάρκωση του Σωκράτη. Δεν υποδύεται, δεν προσπαθεί να είναι, είναι αυτός! Πάντα έντονος, πάντα άμεσος και πάντα πληθωρικός σε συνεπαίρνει... Πόσες φορές δεν ήταν δάσκαλος, πρωτεργάτης, εκείνο που ανοιγε δρόμους.
Από τη μια το ρηξικέλευθο κείμενο, από την άλλη η ενδιαφέρουσα μουσική του Άρη Βλάχου, η έξοχη Σπείρα, η σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολάρι. που δεν ξέρω ποιός καθοδήγησε ποιόν, ο Σταμάτης εκείνον, ή ο Ένκε τον Σταμάτη. Θεωρώ πως αλληλοσυμπληρώθηκαν, συγκρούστηκαν και το αποτέλεσμα το απολαμβάνουμε εμείς.
Αυθαιρεσίες, προσθήκες, προεκτάσεις ναι, αλλά ποιός χολοσκά, ακόμη και τα χιουμοριστικά, λειτουργούν τόσο λυτρωτικά σαν ανάσες που τις θες για να κάνεις δικό σου το όλο θέμα, την ουσία.
Θα ήθελα να παρουσιάζεται η παρασταση σε ανοιχτούς χώρους και ιδανικό θα ήταν υπο την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού να ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα, αλλά κι εκτός.
Ο Σωκράτης, ο Βάρναλης, ο Κραουνάκης ενσωματώνονται και μεταλαμπαδεύουν όλα εκείνα που θα έπρεπε να μας είναι γνωστά, να είναι σημαία μας, να είναι στα χείλη και στις πράξεις μας...