Οι ήρωες σε κάποια χώρα. Μπορεί να είναι κι  Ελλάδα, του χθες και του σήμερα. Δεν υπάρχει σαφής χρονοχώρος.

Οι ήρωες; Ένας μαρμαράς, ένας φύλακας, μια αντικαταστάτρια της βασικής τραγουδίστριας και η Δανάη, μια τραγουδίστρια-σύμβολο-οραματίστρια, φυλακισμένη. Μας συστήνονται, ή το προσπαθούν καθώς βρίσκονται σε ένα ερευνητικό κέντρο.

Τι είναι πραγματικό και τι όχι… Τα πράγματα κι οι καταστάσεις είναι πάντα περιπεπλεγμένα.

Ποιος είναι το πραγματικό θύμα, ποιος ο θύτης; Ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των ηρώων; Η αγάπη; η ελευθερία; Η εξουσία; Η δόξα; Δεν ξεκαθαρίζεται ποτέ, αφήνεται αιωρούμενο, ίσως να επιλέξει ο θεατής τι θέλει…

Ο Μάνος Καρατζογιάννης γίνεται με άνεση και αμεσότητα ο νεαρός μαρμαράς που πότε με αθωότητα, πότε με κυνισμό, στέκει άλλοτε απαθής στα όσα συμβαίνουν και σε παρασύρει στο δικό του σύμπαν.

Η Αθηνά Μαξίμου έχει άλλοτε αφέλεια κι άλλοτε δυναμισμό στα όσα της συμβαίνουν και είναι πολύ καλή, αστραφτερή, αλλά και τσαλακωμένη, πονηρή, αλλά και αδαής των γεγονότων που τρέχουν δίπλα της.

Επιβλητικός κι επαρκής ο Τσιμάρας Τζανάτος ως φύλακας.

Τέλος η Χριστίνα Χειλά-Φαμέλλη, τα καταφέρνει μια χαρά έχοντας τον πιο δύσκολο ρόλο, της Δανάης Χ, μιας εμβληματικής μορφής γυναίκας, που είναι ίσως κι η μόνη που ξέρει τι πραγματικά θέλει. 

Η σκηνοθεσία της Χρύσας Καψούλη υπηρετεί πιστά το κείμενο, έχει ατμόσφαιρα, αλλά θα ήθελα να φωτίσει περισσότερα πράγματα.

Το «Άγριες Νότες», είναι ένα ενδιαφέρον πολιτικό και κοινωνικό κείμενο της Νίνας Ράπτη, που δραματουργικά θεωρώ πως θέλει ακόμη δουλειά, προκειμένου να έχει ολοκληρωμένη ταυτότητα και στίγμα.