Ο Γιόχαν κι η Μαριάνα, θα μπορούσαν να είναι ένα ζευγάρι φίλων μας, συγγενών μας, ή απλά εμείς οι ίδιοι. Δύο αστοί που ονειρεύονται, που παλεύουν γiα την επιβίωση κάθε λογής, που προσπαθούν να κρατηθούν όρθιοι.
Δύο άνθρωποι που γνωρίζονται, ερωτεύονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, έρχονται αντιμέτωποι με την απιστία, την ανοχή, το χωρισμό. Όλα αρχίζουν ρόδινα, όπως σε κάθε ανθρώπινη σχέση. Οι πρώτες δυσκολίες, τα προβλήματα, οι ρήξεις, το τρίτο πρόσωπο.
"Σκηνές από ένα γάμο", κατά πολλούς το αριστούργημα του Ίνγκμαρ Μπέργκαμ, παίρνει σάρκα κι οστά για άλλη μια φορά στην Ελλάδα.
Ο Δάνης Κατρανίδης είναι ο Γιόχαν, ένας άνδρας καθημερινός, σαν τόσους άλλους γύρω μας και φυσικά αναγνωρίσιμος, με τα υπέρ και τα κατά του. Ο ίδιος τον ερμηνεύει με ένταση και γρηγοράδα στο πρώτο μέρος, για να χαμηλώσει τους τόνους στην πορεία καθώς ο ήρωας μεγαλώνει, χωρίς να χάσει την αίσθηση του μέτρου, αλλά και την πρέπουσα στιβαρότητά του.
Η Παναγιώτα Βλαντή γίνεται η Μαριάνα, μια γυναίκα γοητευτική, άλλοτε ανέμελη και άλλοτε πιο συνειδητοποιημένη των γεγονότων και των καταστάσεων γύρω της. Χαριτωμένη και με μια γλυκιά αφέλεια στην αρχή, ανεπιτήδευτα έκπληκτη μπροστά στα γεγονότα και τους ανθρώπους. Πιο δυναμική στην πορεία, πάντα με απαράμιλλη ευαισθησία, αλλά και γοητεία, μέχρι να φθάσει να απομακρύνει τον σκόπελο του συναισθηματισμού που την διακατέχει και την ταλαιπωρεί.
Δύο άνθρωποι που παλεύουν με τα θέλω τους, τις αδυναμίες του, που ταυτιζόμαστε μαζί τους, ή που πάλι θα θέλαμε να τους αποφύγουμε.
Ένα ζευγάρι που προσπαθεί να ζήσει, απλώς να ζήσει και κάνει λάθη, πέφτει, χτυπά και ξανασηκώνεται για να συνεχίσει μέσα από όλα εκείνα που έχουν συμβεί, να ζει…
Η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη παρούσα, σαν ο τρίτος της παρέας, άλλοτε χαλαρή και συνοδευτική, άλλοτε έντονη και πρωταγωνίστρια. Ο δημιουργός με μαεστρία περισσή έχει βοηθήσει ώστε να συνεχίζεται η ροή του έργου, να ολοκληρώνεται μια σκηνή και να αρχίζει μια άλλη.
Τέλος ο Ένκε Φεζολάρι σκηνοθέτησε λειτουργικά μια ‘μικροκοινωνία’, κάνοντας την παράσταση και το κείμενό της, να φαντάζει σα να γράφτηκε χθες, αφού έδωσε προτεραιότητα στο λόγο. Από τους δύο άξιους ηθοποιούς, βγάζει σε εκείνους τους καλύτερους εαυτούς τους. Στα υπέρ και το λιτό σκηνικό της Αλεξίας Θεοδωράκη, που λειτουργεί όμως υπέρ, όπως εκείνο το κολάζ με εκατοντάδες φωτογραφίες στον τοίχο στο δεύτερο μέρος της παράστασης.
Η παράσταση παίζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο «ΠΟΛΗ»!!!
Είδε, σχολιάζει, παρουσιάζει ο Νίκος Ελευθερίου