Η αφίσα της παράστασης μου δίνει την αίσθηση για ένα ανέβασμα σύγχρονο, κλείσιμο του ματιού στα γεγονότα του σήμερα συγκρίνοντάς τα με το χθες.Τι ισχύει;

Είναι μία διασκευή που έχει κάνει ο Πιτσιρίκος κι εγώ. Χρόνια τώρα προσπαθούν να βρουν τις αντίστοιχες αναφορές  που ο Αριστοφάνης κατέγραφε στα έργα του μέσω κάποιων προσθηκών, είτε κάποιων αστείων κινήσεων ώστε να προσδώσουν κάποια σύγχρονη αναφορά, εμένα αυτό δεν με έβρισκε σύμφωνο. Ο Αριστοφάνης ήταν ένας συγγραφέας, ποιητής βασικά, να το πω αλλιώς, είναι σα να αποφάσιζε ο Ελύτης, ή ο Εμπειρίκος να έγραφε πολιτική επιθεώρηση. Είναι πάρα πολλά τα στοιχεία κι αναφορές προσώπων και γεγονότων του τότε, που πολλές φορές ο θεατής δεν τους γνωρίζει και δεν κατανοεί πλήρως  το κείμενο. Εμείς  προσπαθήσαμε να φέρουμε όλο αυτό το κείμενο στο τώρα. Δεν προσθέσαμε, ή αφαιρέσαμε κάτι, κάναμε μια πλήρη διασκευή. 

Έχετε φωτίσει πράγματα κι ως σκηνοθέτης της παράστασης, που ο θεατής θα τα αντιληφθεί, θα τα συγκρίνει και θα τα παραλληλίσει με την ζωή του;

Δεν θα τα παραλληλίσει ο θεατής, τα βλέπει. Αυτό συμβαίνει τώρα, αυτή είναι η διασκευή που παρουσιάζει η παράσταση.

Με ποιο κίνητρο έγινε όλη αυτή η διασκευή; Έχει να κάνει με όλα αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας και τόσο μας ταλαιπωρούν;

Το έργο θέτει μια βασική ερώτηση: ‘κατά πόσο θα μπορέσει η ανθρωπότητα να αποκτήσει ξανά το ανθρώπινο πρόσωπό της από την στιγμή που από τις αρσενικές δομές τις οποίες στηρίζεται;’ Με λίγα λόγια, μπορεί η ανθρωπότητα να αποκτήσει θηλυκό πρόσωπο; Μια πολιτική απάντηση δηλαδή αν δεν αλλάξει πλήρως η νοοτροπία του ανθρώπου, οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα κι αν επιλεχθεί από τη στιγμή που οι αρσενικές δομές θα συνεχίσουν να υπάρχουν ο άνθρωπος όλο και θα χάνει το ανθρώπινό του πρόσωπο.

Θηλυκή με ποια έννοια το αναφέρεις;

Θηλυκή, με το σεβασμό στη φύση, σεβασμό σε αυτά που γεννάει η φύση και κατ’ επέκτασιν στον ίδιο τον άνθρωπο. Άρα αδιανόητη η σκέψη και πράξη σε οποιαδήποτε εύκολη καταστροφή, σεβασμό στη διαφορετικότητα μιας κι η αρσενική ιδεολογία στηρίζεται στο να παλεύει κάποιος με νύχια και με δόντια στο να κάνει τον απέναντί του ίδιο κι όταν δεν είναι να τον καταστρέφει.

Δηλαδή στο ανέβασμα του έργου από πολιτική σάτιρα έχει μετατραπεί εκ μέρους σου, σε καθαρά κοινωνικό; Ή έχει γίνει ένα πάντρεμα και των δύο;

Κάθε τι κοινωνικό είναι και πολιτικό. Και κάθε τι πολιτικό είναι και κοινωνικό. Μην πέφτουμε στη σύγχρονη παγίδα που έχει διαχωρίσει το πολιτικό από το κοινωνικό.

Τον περασμένο χειμώνα, ευτύχησες στο «Μπόργμαν» και στο «Ο Επιστάτης». Δύο διαφορετικά πράγματα, αλλά και δύο κείμενα διαχρονικά. Που σημαίνει τι για Σένα, ότι στα κλασικά κείμενα βρίσκεις το εαυτό σου, κάτι άλλο;

Είναι κλασικά γιατί είναι σα να έχουν γραφτεί τη στιγμή που παρουσιάζονται. Από την άλλη πλευρά τα κλασικά κείμενα όταν τα συναντάς και ασχολείσαι και προσπαθείς να τα ερμηνεύσεις έρχεσαι συνεχώς σε επαφή με το ελάσσον που έχεις ως ερμηνευτής, που πάντα είναι μεγαλύτερα από σένα τα κείμενα. Άρα δεν πέφτεις και στην παγίδα της έπαρσης, ότι είσαι και δημιουργός.

Έχουμε ακούσει ότι το φετινό χειμώνα θα ανεβάσεις το «Ωραία μου Κυρία», αληθεύει, ξεκινήσατε προετοιμασίες, σε τι στάδιο βρίσκεστε;

Επειδή κανείς μας δεν γνωρίζει τι θα συμβεί τον Σεπτέμβρη, Οκτώβρη, Νοέμβρη,  υπάρχουν διάφορες  σκέψεις. Ισχύει από την στιγμή την οποία γίνει. Προετοιμασίες, προεργασίες υπάρχουν, αλλά μέχρι εκεί.

Ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Γιώργος Κιμούλης μοιράζεται σκέψεις κι απόψεις με το Νίκο Ελευθερίου