Η μυστηριώδης γυναίκα που υποδύεσαι στους «δέκα μικρούς νέγρους», πόσα κοινά στοιχεία έχει από Εσένα και πώς την προσέγγισες, την ανακάλυψες και την αγάπησες;

Είναι ένας ρόλος που είχε δύο βασικά χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να εστιάσω περισσότερο. Το ένα είναι ότι θα έπρεπε να είμαι ταυτόχρονα ψύχραιμη και τρομαγμένη, να φλερτάρω αλλά και να κατηγορώ και μαζί με αυτά να μην ξεχνώ ότι το έργο διαδραματίζεται στην Αγγλία και ότι είμαι μια Εγγλέζα γραμματέας. Επίσης υποψιάζομαι όλους, αλλά και όλοι με υποψιάζονται. Τώρα το κοινό στοιχείο με εμένα είναι ότι πολύ συχνά όταν τρομάζω εξωτερικεύω με φωνές τον φόβο μου, ενώ μπορεί ταυτόχρονα το μυαλό μου να δουλεύει ψύχραιμα και να σκέφτεται τι μπορεί να κάνω για να βγω από τη δύσκολη θέση.

 Ένα ακόμη έργο μυστηρίου στο “Eliart”, τείνει να γίνει θεσμός με το εν λόγω θέατρο. Να υποθέσω πως αγαπάς τα μυστήρια, την γραφή της Αγκάθας Κρίστι, ή κάτι άλλο;

Με γοητεύει το αστυνομικό και το σασπένς. Η επιλογή στο έργο από μένα γίνεται αν διαβάζοντάς το θέλω να μάθω τι γίνεται στο τέλος και κρατιέμαι για να μην διαβάσω πριν την ώρα του την τελευταία σελίδα. Αν βαρεθώ, το αφήσω για να το τελειώσω αργότερα και δεν θα γίνει επιλογή μου το έργο αυτό.

Το έργο άλλοτε με έντονο τρόπο, άλλοτε με χαλαρό, πολλές φορές σαρκάζει  πράξεις και τεκταινόμενα, σατιρίζει με έξυπνο τρόπο και σχολιάζει εποικοδομητικά. Πιστεύεις πως βάζει τον θεατή σε σκέψεις, όταν φεύγει, εκτός από την ψυχαγωγία του;

Δεν ξέρω, αλλά έχει ένα ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς γιατί η Αγκάθα Κρίστι επέλεξε το συγκεκριμένο ποίημα «Δέκα μικροί νέγροι» για να γράψει το έργο και επίσης τι άλλο θα προσδώσει στους ενόχους της. Νομίζω ότι σε αυτό το έργο διαπραγματεύεται και τις δικαστικές τρύπες που υπάρχουν σε εγκλήματα που ενώ στην ουσία οι κατηγορούμενοι έχουν διαπράξει κατά κάποιο τρόπο ένα έγκλημα οδηγώντας έναν αθώο στο θάνατο, το δικαστήριο τους αθωώνει.

Όλα αυτά που έχουν γίνει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια πιστεύεις πως μας έκαναν μόνο κακό, ή εντέλει αναθεωρήσαμε πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις και τελικά βγήκαμε κερδισμένοι, ή όχι; 

Μια ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου κάθε μέρα. Είμαστε φτωχότεροι, μπορεί σοφότεροι και αν καταφέρουμε να επιβιώσουμε τότε στο μέλλον θα είμαστε και πιο ευτυχισμένοι. Αλλά μέχρι τότε....

Επιστρέφεις σε ρόλους που σε έχουν στιγματίσει κατά το παρελθόν, κάποιες στιγμές που είσαι σπίτι μόνη, προστρέχεις σε εκείνες που τις οικειοποιήθηκες και έγιναν κομμάτι από Σένα την ίδια; 

Έχω φτιάξει άλμπουμ με τις παραστάσεις γεμάτα από φωτογραφίες. Αλλά από τότε που το ίντερνετ και το κινητό μπήκε στη ζωή μας και οι φωτογραφίες είναι σε σκληρούς δίσκους, ή  DVDδεν βλέπω πια τίποτα και δεν μαζεύω τίποτα. Προς το παρόν έχω τόσα καινούρια σχέδια που δεν προλαβαίνω να κοιτάζω τα παλιά. Θυμάμαι το «Ποιος Ανακάλυψε την Αμερική» της Χρύσας  Σπηλιώτη, ήταν μια παράσταση σταθμός για μένα.

Όλα αυτά τα χρόνια στο θέατρο, στο σινεμά, στην τηλεόραση, έχεις ζωντανέψει  πολλούς ρόλους, υπάρχει όμως  θα μας αποκάλυπτες κάποιος ρόλος απωθημένο;

                        "Δεν σκέφτομαι τι έχασα, αλλά τι μπορώ να κάνω"

Ου πάρα πολλούς!  Θα ήθελα να έχω παίξει τον Πουκ από το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», την Κατερίνα από την «Στρίγγλα που έγινε Αρνάκι», την Κασσάνδρα από τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, την Μάσα από τις «Τρεις Αδερφές» του Τσέχωφ,  την «Νόρα» του Ίψεν και ένα σωρό άλλους ρόλους. Αυτούς  δεν μπορώ πια να τους παίξω, όμως υπάρχουν τόσοι άλλοι που μπορώ και που πάντα θα ονειρεύομαι να τους παίξω που δεν σκέφτομαι τι έχασα, αλλά τι μπορώ να κάνω.

Αννέτα, έχεις αποφύγει να κάνεις τηλεόραση τα τελευταία χρόνια . Την διαχωρίζεις από το θέατρο, ως προς την ποιότητα εννοώ, ή πιστεύεις πως την ποιότητα την κάνουμε εμείς οι ίδιοι;

Όχι, έτυχε, έχω κάνει τηλεόραση αρκετή, αλλά σε άλλους τομείς όχι τόσο εμπορικούς, όπως ξέρεις. Μια δεκαετία ασχολιόμουν με παιδικές εκπομπές στην τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι σαν σκηνοθέτης ,ιδιαίτερα με ταινίες ντοκιμαντέρ που παίζονται πολύ συχνά στην τηλεόραση. Την ποιότητα την κάνουμε εμείς οι ίδιοι συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.

Ο δημιουργικά χαμένος χρόνος είναι στοιχείο της παιδικής ηλικίας. Ως προσωπικότητα έχεις κρατήσει στοιχεία της αθωότητας εκείνης της περιόδου. Έχεις θεωρείς διατηρήσει στοιχεία της παιδικότητάς σου;

Δεν ξέρω πως μεγαλώνει κανείς, εγώ δεν το καταλαβαίνω και συνεχίζω να αισθάνομαι παιδί. Μάλλον θα πρέπει να με κοιτάξει κανένας γιατρός. Διορθώνεται αυτό άραγε; Κάποια φορά που προσπάθησα να συμπεριφέρομαι όπως αρμόζει (νόμιζα) στην ηλικία μου, με ρωτούσαν όλοι αν μου συμβαίνει κάτι...

"Δεν ξέρω πως μεγαλώνει κανείς, συνεχίζω να αισθάνομαι παιδί"

Τα περίεργα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια πιστεύεις ότι επηρεάζουν αρνητικά τους νέους ανθρώπους; Υπάρχει ελπίδα; Είναι λύση η φυγή στο εξωτερικό;

Πιστεύω ότι πραγματικά αν κάποιος νέος έχει την δυνατότητα να πάει έξω για σπουδές ή για δουλειά, καλό είναι να πάει. Το προτείνω ανεπιφύλακτα γιατί θεωρώ ότι είναι καλό να βγαίνει κάποιος έξω από την μικρή περιοχή που ζούμε και να δει λίγο και τον κόσμο στην άλλη πλευρά και από την άλλη πλευρά. Δυστυχώς δεν είναι και η καλύτερη εποχή για τους νέους στην Ελλάδα. Αλλά επίσης πιστεύω ότι αν κάποιος ψάχνεται και επιμένει, βρίσκει και στην Ελλάδα ενδιαφέρουσες δουλειές και αξίζει να το παλέψει κανείς.

Ερωτεύομαι, χαμογελώ, φοβάμαι, ονειρεύομαι, θυμάμαι, 5 λέξεις που θα έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς, τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;

Θάλασσα, παιδικά πρόσωπα, σκοτάδι, χρώματα, την γιαγιά και τον παππού μου.

Η Αννέττα Παπαθανασίου μοιράζεται σκέψεις και απόψεις με το Νίκο Ελευθερίου