Πως προσέγγισες τη Μαλέν, την ηρωίδα που υποδύεσε; Προσπαθείς να βρείς κοινά

χαρακτηριστικά στην εκάστοτε και να τα οικειοποιηθείς μέχρι να ανεβεί η παράσταση;

  Έχω μάλιστα και την αίσθηση ότι θέλεις να διαφέρουν μεταξύ τους οι ηρωίδες που

τους δίνεις σάρκα και οστά.

Την προσέγγισα ξεκινώντας από το να βρω μαζί με τον σκηνοθέτη τα στοιχεία του χαρακτήρα της,

έτσι όπως προκύπτουν μέσα από το έργο και στην συνέχεια να φανταστώ και να συμπληρώσω όσα

λείπουν από αυτό για να έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα της προσωπικότητας, του ψυχισμού και της

ζωής της.    Μετά σιγά σιγά προσπαθώ να πλησιάσω ψυχικά και συμπεριφορικά αυτό το άτομο

ξεκινώντας πράγματι από τις κοινές εμπειρίες, αλλά προσέχοντας πάντα να τις εκφράσω μέσα από

εκείνη  κι όχι με τον τρόπο που θα τις εξέφραζα εγώ σαν Άννα.  Διαβάζω άπειρες φορές το κείμενο

μέχρι να γίνει κτήμα μου και προσπαθώ να βρώ το εσωτερικό κείμενο που υπάρχει κάτω από τα λόγια.

Τέλος αφήνω τον χρόνο να βοηθήσει ώστε να γεννηθεί και να «μεγαλώσει» αυτή η άλλη γυναίκα μέσα

μου για να μεταμορφωθώ σιγά σιγά σ’ αυτήν και να της δανείσω το κορμί την φωνή και την ύπαρξή

μου.   Και ναι, μ’ αρέσει να υποδύομαι διαφορετικές ηρωίδες γιατί είναι ένα ενδιαφέρον στοίχημα

υποκριτικά και έτσι πληθαίνουν  και οι δικές μου εμπειρίες στην σκηνή, αλλά και στη ζωή.

Πες μου μερικούς μεγάλους ανθρώπους που θεωρείς πως σε επηρέασαν με οποιονδήποτε τρόπο

έτσι ώστε, ίσως να σε έκαναν να αλλάξεις και οπτική στη ζωή σου;

Πάνω απ’ όλους ο πατέρας μου, ο Νίκος Βασταρδής. Ήταν ο πιο καλός και σοφός άνθρωπος που γνώρισα

και αγαπούσε πραγματικά την ζωή και τους ανθρώπους με ένα μοναδικό τρόπο.   Στη συνέχεια υπήρξαν δυο

τρεις απλοί άνθρωποι της καθημερινότητας, που είχαν κι εκείνοι αυτήν την έμφυτη σοφία να ζούν «με αρετή

και τόλμη», να αφήνονται με εμπιστοσύνη στο αύριο, να ξεπερνούν εύκολα τον εγωκεντρισμό τους και να

προσφέρουν στους άλλους με αληθινή χαρά, χωρίς να χρεώνουν τίποτα.      Επίσης ο Γιάννης Μπότσης, ο

άντρας μου, που με έμαθε τι σημαίνει αγάπη.   Πέρα από αυτούς επηρεάστηκα από πολλούς φιλόσοφους,

ψυχολόγους, μύστες κλπ διαβάζοντας όσα έγραψαν, ή δίδαξαν.   

Μετά από τόσα χρόνια κι άπειρους ρόλους, τι είναι εκείνο σήμερα που σε ιντριγκάρει ώστε να πεις:

«Ναι αυτό θέλω να το κάνω»;   Ποιά είναι λοιπόν η προτεραιότητά σου, το κείμενο, ο ρόλος, οι

συνεργάτες;

Το πρώτο πράγμα που με τραβάει είναι φυσικά το κείμενο. Θέλω το έργο να έχει να πει κάτι ιδιαίτερο, κι

αληθινό… κάτι που να δίνει τροφή στο πνεύμα και στην ψυχή των ανθρώπων που το παρακολουθούν. Να

τους κάνει όταν φεύγουν από το θέατρο να νοιώθουν γεμάτοι και πιο «άνθρωποι».  Είτε είναι δράμα, είτε

κωμωδία, είτε και τα δύο, όπως στις "ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΑΝΟΛΙΕΣ".  Φυσικά με ενδιαφέρει κι ο ρόλος,

θέλω να είναι κάτι που με συγκινεί και με ιντριγκάρει, αλλά εξ ίσου σημαντικός είναι ο σκηνοθέτης και οι

συνεργάτες. Είναι ομαδικό άθλημα το θέατρο. Δεν θα λάμψεις ποτέ μόνος σου εκει πάνω.  Άλλωστε εγώ

το αγαπώ γιατί προσφέρει την χαρά της συνεργασίας, αυτήν τη μοναδική συνενοχή απέναντι στο κοινό.

Από τι κινδυνεύει νομίζεις περισσότερο η κοινωνία μας σήμερα με τα όσα περιέργα συμβαίνουν γύρω

μας; Από ανόητους δουλοπρεπείς, ή από ματαιόδοξους οπορτουνιστές;

Κι από τους δύο.  Γενικά κινδυνεύει από «φοβισμένους» ανθρώπους γιατί ο φόβος  και μόνο δημιουργεί και

τα δυο φαινόμενα. Μια ιδανική κοινωνία θα είχε άτομα ελεύθερα και ταυτόχρονα συνεργάσιμα, ατρόμητα,

αλλά και ταπεινόφρονα και πάνω απ’ όλα ολοκληρωμένα με μικρό «εγώ» και μεγάλη συνείδηση, που θα

έχουν βρει το κέντρο της ύπαρξής τους μέσα τους και δεν θα το αναζητούν τριγύρω.

"Μια ιδανική κοινωνία θα είχε άτομα ελεύθερα και ταυτόχρονα συνεργάσιμα!"

 

Επιστρέφεις σε ρόλους που σε έχουν στιγματίσει στο παρελθόν, κάποιες στιγμές που είσαι σπίτι μόνη,

προστρέχεις σε εκείνες που τις οικειοποιήθηκες και έγιναν κομμάτι από Σένα την ίδια;

Ναι. Κάθε αγαπημένος ρόλος είναι ‘ένα κομμάτι της ζωής μου και ένα πλάσμα που γεννήθηκε μέσα μου',

το φιλοξένησα και υπάρχει εκεί για πάντα. Σαν την Βιόλα από την "12η Νύχτα", την Αρετούσα, τη μητέρα

από το "Μπουφάν της Χάρλευ",  τη μητέρα από το "Συγγνώμη", τη γυναίκα από την "Τάρτα Ροδάκινο" κι

άλλες πολλές. Όλες με έμαθαν πολλά και μαζί τους προέκτεινα την ζωή μου ζώντας και τις δικές τους ζωές.

Υπάρχει ρόλος απωθημένο, που θα θέλατε οπωσδήποτε να παίξετε τα επόμενα χρόνια;  Αισθάνομαι

παρακολουθώντας την πορεία σας πως μάλλον προέκυπταν πράγματα, παρά τα κυνηγούσατε.

Ακριβώς. Δεν θέλω να προκαταβάλω τίποτα στην ζωή μου. Με ενδιαφέρει αυτό που υπάρχει στην εκάστοτε

στροφή του δρόμου κι έτσι είμαι ανοιχτή στις προκλήσεις.   Και το περίεργο και θαυμαστό είναι ότι εντελώς

συμπτωματικά μου προτάθηκαν πολλές φορές ρόλοι που είχα από πριν στην καρδιά μου.   Ένας από αυτούς

είναι και η Μαλέν στις φετινές "ΜΑΝΟΛΙΕΣ".   

 "Με ενδιαφέρει αυτό που υπάρχει στη στροφή του δρόμου, αλλά είμαι

   κι ανοιχτή στις προκλήσεις!"

 

Οι πιο ισχυρές αναφορές του καλλιτέχνη θεωρώ πως συνδέονται με την παιδική του ηλικία, για αυτό

και τη διατηρεί καθ’ όλη τη ζωή του, αναφέρομαι στην παιδικότητά του.   Έχεις καταφέρει να

διατηρήσεις στοιχεία της αθωότητάς σου;

Α ναι. Ο άνθρωπος που χάνει την αθωότητά του είναι από πριν νεκρός. Η ζωή είναι αυτό που ανακαλύπτουμε

κάθε μέρα. Και το θαυμάζουμε με τα μάτια του παιδιού μέσα μας.

Σου λείπει το γράψιμο και η τηλεόραση εν γένει; Έχεις δοκιμαστεί επάξια σε πολλά και διαφορετικά είδη

στον καλλιτεχνικό χώρο.   Εσύ προσωπικά, που θεωρείς πως αξιοποιείς καλύτερα το προσωπικό σου

οπλοστάσιο και είναι ταυτόχρονα κι εκείνο που αγαπάς πιο πολύ;

Όταν μου λείπει κάτι από αυτά που κάνω, ασχολούμαι ξανά με αυτό. Όταν νοιώθω ότι στεγνώνω για λίγο σε κάτι,

το σταματάω μέχρι να ξαναγεμίσω τις μπαταρίες μου και να το ξαναερωτευτώ. Αγαπάω ότι κάνω κάθε φορά, αλλά

ολοκληρωμένη νοιώθω πιο πολύ σαν ηθοποιός. Μεγάλωσα μες στο θέατρο κι έχω διαποτιστεί από αυτό. Αν και το

γράψιμο, όταν σε συνεπαίρνει είναι μια πολύ γοητευτική δημιουργία. Και ίσως η πιο απόλυτη γιατί φτιάχνεις έναν

κόσμο από το μηδέν. Μόνο που είναι πολύ μοναχικό…

 "Ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο, κυρίως για τα πλάσματα που βρίσκονται

   στο έλεος των άλλων!

 

Στον καλλιτεχνικό χώρο, τι είδους ‘εξουσίες’ θεωρείς πως καθορίζουν τόσο την καριέρα, όσο και την

αντίστοιχη πορεία ενός ηθοποιού;

Δεν ξέρω. Υπάρχουν φυσικά εξουσίες, όπως σε όλα τα επαγγέλματα, θεατρώνες, παραγωγοί, σκηνοθέτες,

παρέες κλπ, αλλά πιστεύω πως όταν κάποιος έχει κάτι αληθινό να πει και να δημιουργήσει, την αγάπη για

την τέχνη του και την δύναμη να επιμείνει σ’ αυτήν, όσο κι αν δυσκολευτεί θα βρει τις ευκαιρίες του. Δεν

πιστεύω στις αδικίες της ζωής.

Ερωτεύομαι, χαμογελώ, φοβάμαι, ονειρεύομαι, θυμάμαι, 5   λέξεις που θα έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη,

όταν τις ακούς, ότι ποιες εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;

Ερωτεύομαι…την κάθε μέρα και τα μάτια των ζώων και των μικρών παιδιών. Χαμογελώ… όταν βλέπω αυτούς

που αγαπάω.    Φοβάμαι… μόνο τις αρρώστιες της ψυχής.  Ονειρεύομαι… έναν καλύτερο κόσμο κυρίως για τα

πλάσματα που βρίσκονται στο έλεος των άλλων.      Θυμάμαι... τον πατέρα μου, κάθε του λόγο, κάθε του

χαμόγελο και κάθε στιγμή που ζήσαμε μαζί.

Η αγαπημένη ηθοποιός Άννα Αδριανού αποκαλύπτει τις σκέψεις και λέει τις απόψεις της, στο Νίκο Ελευθερίου,

με αφορμή την παράσταση που πρωταγωνιστεί στο "Ανθισμένες Μανόλιες" στο θέατρο "Χυτήριο"!!!