Κατερίνα, πότε είπες στον εαυτό σου, ότι αυτό είναι που θέλεις να κάνεις; και ποιο θεωρείς πως ήταν το βασικό κίνητρο, που σε εξώθησε να ασχοληθείς με την ηθοποιία;

Εγώ δεν με θυμάμαι να θέλω να κάνω κάτι άλλο από το να βρίσκομαι επί σκηνής. Οι γονείς μου, μου είπαν πρόσφατα ότι τους είπα στα 10 μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Ειλικρινά δεν ξέρω ποιό ήταν το κίνητρο. Νομίζω βαθιά επιρροή από ένα συνονθύλευμα παλιών ελληνικών ταινιών, το «Μάπετ Σόου», και πιθανώς και η φυσική μου εξωστρέφεια.

Ένα νεαρό κορίτσι ξεκινά με όνειρα κι ελπίδες για να   πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του. Ποιες είναι οι αντιξοότητες που έχει να αντιμετωπίσει;

Xα! Καλά, ούτε περιγραφή ταινίας να έκανες!! «Ένα κορίτσι γεμάτο ελπίδες πάει στο Λονδίνο για να υλοποιήσει το όνειρό της και να γίνει ηθοποιός κι έρχεται αντιμέτωπη με τον Βρετανικό καιρό, το βρετανικό φαΐ και την βρετανική απόρριψη.» Αλλά σοβαρά, στην δουλειά που διάλεξα έχω ανακαλύψει ότι τα πάντα είναι θέμα υπομονής κι επιμονής. Θα φας πολλές απορρίψεις, πολλά σχέδια θα διαλυθούν ένα βήμα πριν επιτευχθεί ο τελικός στόχος και θα υπάρξουν στιγμές που τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Αλλά άμα δουλέψεις κι επιμείνεις, στο τέλος βρίσκεις τον δρόμο σου.

Μια χιουμοριστική παράσταση, πότε πιο σατυρική και πότε πιο κυνική; Θεωρείς πως σοβαρά και μεγάλα πράγματα, λέγονται και αντιμετωπίζονται καλύτερα με χιουμοριστικό τρόπο;

Αυτό είναι τελείως ανάλογο με τον κωμικό. Εγώ δεν έχω πολύ κυνισμό στην παράστασή μου, γιατί δεν είμαι πολύ κυνικός άνθρωπος. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία κι έτσι. Και τα πάντα στην ζωή αντιμετωπίζονται καλύτερα με χιουμοριστικό τρόπο! Και τα νεύρα, και οι δύσκολες μέρες κι οι αναποδιές, αλλά και τα καλά. Το χιούμορ κάνει τις λύπες μισές και διπλασιάζει τις χαρές. Ζήτω το χιούμορ, ζήτω το γέλιο, ζήτω η αισιοδοξία. Καμιά φορά κάνει καλό να μπορείς να μην παίρνεις τα πράγματα πολύ σοβαρά.

Στον ελεύθερο χρόνο σου, τι βιβλία διαβάζεις; Τι μουσικές ακούς; Και ποιες ταινίες προτιμάς να σε χαλαρώνουν;

Τώρα τελευταία δεν προλαβαίνω να διαβάσω και μου λείπει πάρα πολύ. Όταν διαβάζω είναι κυρίως λογοτεχνία. Πρόσφατα διάβασα το «Κόστα Ρίκα» του Αλέξανδρου Ντερπούλη και το χάρηκα πάρα πολύ. Από μουσική μ’ αρέσει πολύ η ποπ, το ροκ, το χιπ χοπ και χαλαρώνω πιο πολύ με σειρές τώρα τελευταία παρά ταινίες. Αγαπώ Αμερικάνικες κωμικές σειρές όπως  «ParksandRecreation», «30 Rock», «ModernFamily» και βέβαια, όπως όλοι, έχω κολλήσει λίγο με το «GameofThrones».

Ποια οπτική έχεις υιοθετήσει στην προσωπική σου ζωή; Της Ελληνικής, ή της Βρετανικής; Ή έχεις περίτεχνα καταφέρει να παντρέψεις τα καλύτερα στοιχεία τους;

Συνδυάζω και τα δύο, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι έχω πιάσει τα καλύτερα και των δύο. Ένα μείγμα του τί μου ταιριάζει περισσότερο σαν ιδιοσυγκρασία. Στην Ελλάδα επιστρατεύομαι τον αυτοσαρκασμό και την υπομονή που μου μάθανε οι Άγγλοι και στην Αγγλία μου βγαίνει αυθόρμητα το Ελληνικό τσαγανό και η επιμονή.

Τι θα μου έλεγες πως είναι εκείνο που μπορεί να σου φτιάξει, ή αντίστροφα να σου χαλάσει τη διάθεση, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στην Αθήνα;

Την διάθεση μου την χαλάει πάντα η έλλειψη χώρου να περπατήσεις, τα πεζοδρόμια είναι στενά, τα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα το ένα πάνω στο άλλο και υπάρχουν σκατά σκυλιών παντού. Το κέφι μου το φτιάχνει ο καιρός, τα δέντρα στα πεζοδρόμια (κι ας κόβουν τον χώρο που έχεις για περπάτημα), η μυρωδιά φούρνου και το ότι πολύ συχνά μπορείς να πέσεις πάνω σε γνωστό σου.

Η performance που παρουσιάζεις, στα ελληνικά τουλάχιστον δεδομένα, είναι ανδροκρατούμενη, Εσύ όμως από την άλλη κατάφερες να επιβληθείς και μάλιστα διεθνώς στο stand-upcomedy. Πώς είναι αλήθεια να έρχεσαι ‘αντιμέτωπη’ με το κοινό;

Παντού στον κόσμο στο stand-upοι άντρες κωμικοί είναι περισσότεροι από τις γυναίκες. Αυτό τώρα έχει αρχίσει να αλλάζει σιγά-σιγά και να γινόμαστε όλες και περισσότερες αυτές που το κάνουμε. Και το να έρχεσαι αντιμέτωπη με το κοινό είναι κάτι που το θες ως ηθοποιός και ιδίως ως κωμικός. Στο stand-upδεν είναι τόσο ότι έρχεσαι «αντιμέτωπη» όσο ότι κατά κάποιον τρόπο συνεργάζεσαι με το κοινό, είναι ένα συνεχόμενο πάρε-δώσε. Το οποίο είναι πολύ ωραίο.

Τα διάφορα περίεργα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θεωρείς ότι επηρεάζουν αρνητικά τους νέους ανθρώπους; Υπάρχει θεωρείς ελπίδα; Είναι λύση η φυγή στο εξωτερικό;

Νομίζω όλοι έχουμε επηρεαστεί αρνητικά από τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων αλλά ναι, πιστεύω ή μάλλον θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα. Όσο για την φυγή στο εξωτερικό, είναι λύση άμα σε βγάζει από μία αδιέξοδο και σου προσφέρει μια καλύτερη ζωή, ή σου προσφέρει την ικανότητα να μπορείς να στηρίξεις οικονομικά την οικογένειά σου. Οτιδήποτε σε βγάζει από αδιέξοδο και σου προσφέρει μια ζωή είναι λύση, όπου και να είναι αυτό.

Έχεις επιλέξει ένα είδος που επιδέχεται βελτίωσης και εξέλιξης θεωρείς; Πώς έχεις φανταστεί τα επόμενα χρόνια για Σένα; Θα ήθελες να συνεχίσεις στον εν λόγω τομέα, θα ήθελες να πειραματιστείς  και σε άλλα πράγματα; Θα ήθελες να βρίσκεσαι και σε ‘οργανωμένες’ παραστάσεις μαζί με άλλους συναδέλφους;

Το stand-upείναι κάτι στο οποίο συνήθως όσο πιο πολύ το κάνεις τόσο καλύτερος γίνεσαι. Θα ήθελα να πιστεύω ότι κάθε χρόνο οι παραστάσεις μου θα είναι καλύτερες. Επίσης το stand-upλειτουργεί πολύ καλύτερα όταν μέσα σ’ ένα βράδυ βλέπεις πολλούς κωμικούς. Γι αυτό και από τον Οκτώβριο ξεκίνησα στην Αθήνα στο Γκάζι ένα comedyclubστα πρότυπα αυτών της Αγγλίας και της Αμερικής που λέγεται Gazi Comedy Club και είναι κάθε Πέμπτη. Σ’ αυτές τις παραστάσεις εγώ κάνω την παρουσίαση και παίζουν άλλοι 6 κωμικοί, διαφορετικοί κάθε βδομάδα, από 10 λεπτά ο καθένας. Εκτός του ότι είναι πολύ διασκεδαστικές βραδιές με απίστευτο γέλιο γιατί βλέπεις μια πληθώρα κωμικών με διαφορετικό στυλ ο καθένας, είναι και ο καλύτερος τρόπος να μάθει το ελληνικό κοινό τί είναι το stand-up.

Ερωτεύομαι, Χαμογελώ, Φοβάμαι, Ονειρεύομαι, Θυμάμαι, 5 λέξεις που θα μας έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς, τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;

Χα, χα, χα ξέρεις, εδώ είναι που με πιάνει το σαχλό μου και θέλω να πω σεξ, σεξ, σεξ, σεξ και σεξ αλλά συγκρατούμαι. Λοιπόν, Ερωτεύομαι – αυτό το φιλί που κρατάει αιώνες όταν πρωτοερωτεύεσαι και φιλιέσαι συνέχεια γιατί δεν μπορείς να χορτάσεις τον άλλον.

Χαμογελώ – αυτά τα χαμόγελα που έχουν τα μικρά παιδάκια, τα διάπλατα, όλο χαρά και λάμψη και που τους λείπουν τα μισά δόντια και δεν έχουν βγει ακόμα τα καινούρια.

Φοβάμαι – το φοβάμαι μου φέρνει στο μυαλό πάντα μια μαυρίλα ως εικόνα – τίποτα το συγκεκριμένο, απλώς μια νεφελώδη μαυρίλα.

Ονειρεύομαι – εδώ που με πετυχαίνεις, αυτή η λέξη μου φέρνει στο μυαλό εικόνες από τις χώρες που θέλω να πάω να παίξω: Ινδία, Σιγκαπούρη, Αυστραλία.

Θυμάμαι – η πρώτη εικόνα που μου ήρθε μ’ αυτό ήταν από καλοκαιρινές διακοπές στην Ζάκυνθο όταν ήμουν παιδί.

Η Κατερίνα Βρανά μοιράζεται τις σκέψεις και τις απόψεις της με το Νίκο Ελευθερίου