«ΣΕ ΚΑΘΕ ΡΟΛΟ ΨΑΧΝΩ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ!»
Πώς θα μας περιέγραφες τον ήρωα, ο Βαλόντια, που υποδύεσαι στο «Αγαπητή Ελένα», είναι ένα κωλόπαιδο, αναγκάζεται, παρασύρεται, προσπαθεί να απλά να επιβιώσει;
Ο Βαλόντια είναι για μένα το χαρακτηριστικό παράδειγμα των ανθρώπων που θα κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν αυτό που θέλουν. Που θα ελιχθούν με τους πιο ύπουλους τρόπους και θα χρησιμοποιήσουν βρώμικες μεθόδους. Είναι απόλυτα χειριστικός και εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των άλλων. Είναι επικίνδυνος, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι όλα αυτά που κάνει, τα κάνει σε ηλικία 18 χρονών. Συνδέοντας και την εποχή για την οποία μιλάει το έργο(λίγο πριν τη κατάρρευση της πρώην ΕΣΣΔ), είναι μια περίπτωση "Αμπράμοβιτς". Ένας από τους νέους επιχειρηματίες-πολιτικούς που εν μια νυχτί, βρέθηκαν μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης με πλούτη, αξιώματα και εξουσία. Οπότε, όχι ούτε παρασύρεται, ούτε προσπαθεί να επιβιώσει. Θέλει απλά να εξουσιάζει και να εκμεταλλεύεται...
Τι κοινά στοιχεία βρήκες για να τον προσεγγίσεις, να τον αγαπήσεις, ίσως να τον δικαιολογήσεις και να του δώσεις εν τέλει σάρκα και οστά;
Κοινά στοιχεία ευτυχώς δε βρήκα. Όμως σε κάθε ρόλο ψάχνεις τη πρόκληση, ειδικά όταν βρίσκεται μακριά από εσένα. Αυτό που με ενεργοποίησε για να τον προσεγγίσω, ήταν ότι όσο πιο σκληρός και "κακός" είναι ο χαρακτήρας του Βαλόντια, τόσο πιο πολύ διαφαίνονται οι υπόλοιποι χαρακτήρες του έργου. Τόσο πιο καθαρά βλέπουμε τα όρια που ξεπερνάνε ή όχι. Με το να τον υποστηρίξω όσο πιο ειλικρινά μπορώ, θέλω να δημιουργήσω ένα παράδειγμα προς αποφυγήν.
Ποιο ήταν το βασικό σου κίνητρο για να γίνεις ηθοποιός; Πότε είπες συνειδητά: «εγώ μόνο αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, με οποιοδήποτε κόστος»;
Πάντα ήθελα να κάνω διάφορα πράγματα, να είμαι αυτός και εκείνος και ο άλλος. Η υποκριτική σου δίνει αυτήν τη δυνατότητα και παράλληλα είναι εξαιρετική ψυχοθεραπεία. Την απόφαση την πήρα όταν ήμουνα φαντάρος, στη διάρκεια μιας σκοπιάς που μου ήταν αδιανόητο να καταλάβω γιατί βρισκόμουν εκεί κι ενώ διάβαζα τη βιογραφία του Manou Chao..
Ένα νεαρό παιδί ξεκινά με όνειρα κι ελπίδες για να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του. Ποιες είναι οι αντιξοότητες που έχει να αντιμετωπίσει; .
Όποιο επάγγελμα και να επιλέξει κανείς, είναι δεδομένο ότι θα αντιμετωπίσει δυσκολίες, θα αμφιβάλλει για την, ή τις επιλογές του. Αυτό ίσχυε και θα ισχύει πάντα. Χρειάζεται θάρρος και πολλή δουλειά. .
«Φεύγοντας από το θέατρο θέλουμε να έχουμε ενεργοποιήσει μέσα στους θεατές θέματα ηθικής, αξιών»
Τι είναι εκείνο που προσπαθήσατε με τη σκηνοθέτη να χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη παράσταση και ποιο είναι εκείνο το μήνυμα που θα θέλατε φεύγοντας ο θεατής να έχει εισπράξει; .
Με την Ελένη Σκότη, δουλέψαμε όλοι πολύ πάνω από όλα στο να δημιουργήσουμε μια παράσταση με κοινή υποκριτική γραμμή, να "παίζουμε στο ίδιο έργο". Να είναι και είναι, μια πολύ ομαδική δουλειά που όλοι συνυπάρχουμε με απώτερο στόχο το ίδιο το έργο, το κείμενο. Να μπορεί ο θεατής βλέποντας τη παράσταση να ξεχαστεί και να νιώθει ότι αυτό που βλέπει, μπορεί πράγματι να συμβαίνει τώρα μπροστά του. Το "Αγαπητή Ελένα" είναι μια παράσταση που πρέπει να σε βάλει σε σκέψεις, είναι θεμιτό για μας το τέλος του έργου να είναι η αρχή από συζητήσεις για το τι είδες. Φεύγοντας από το θέατρο θέλουμε να έχουμε ενεργοποιήσει μέσα στους θεατές θέματα ηθικής, αξιών (όποια και αν είναι αυτά).
Στον ελεύθερο χρόνο σου Γιάννη, τι βιβλία διαβάζεις; Τι μουσικές ακούς; Και ποιες ταινίες προτιμάς για να σε ψυχαγωγούν, ή να σε χαλαρώνουν;
Μου αρέσουν πολλά και διαφορετικά. Λογοτεχνία, φιλοσοφία, ιστορία. Από Σοπέν μέχρι Bob Marley. Από ευρωπαϊκό σινεμά μέχρι Ταραντίνο και αμερικάνικες υπερπαραγωγές. Το καλό μπορείς να το βρεις παντού.
Tα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και περισσότερες παραγωγές θεατρικές. Αυτό είναι σίγουρα θετικό, αντίστοιχα έχει βοηθήσει στο να είσαι και πιο επιλεκτικός;
Από τη μία είναι καλό γιατί δίνεται βήμα σε πολύ κόσμο να παρουσιάσει τις ιδέες του, την δημιουργία του, υπάρχει μεγάλη γκάμα επιλογής και πλουραλισμός. Από την άλλη μέσα σε τόσες πολλές παραγωγές, χάνονται πραγματικά διαμάντια μιας και δεν υπάρχει πια η δυνατότητα να πάει κάποιος να δει τόσες πολλές παραστάσεις σε μια σαιζόν. Στην Αθήνα πια, γίνονται πιο πολλές παραστάσεις από το Λονδίνο, το Βερολίνο και ίσως και τη Νέα Υόρκη. Δε το κρίνω, αλλά σίγουρα υπάρχει ένα θέμα. Όσο για το θέμα του να είσαι πιο επιλεκτικός, δεν είμαι σίγουρος μιας και δεν έχουν όλοι την ίδια δυνατότητα διαφήμισης και προώθησης.
Τα διάφορα περίεργα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θεωρείς ότι επηρεάζουν αρνητικά τους νέους ανθρώπους; Υπάρχει θεωρείς ελπίδα; Είναι λύση η φυγή στο εξωτερικό;
Σίγουρα είναι πολύ δύσκολα. Κλείνουν τους ανθρώπους μέσα στα σπίτια, ή στους ίδιους τους εαυτούς τους. Δουλεύουμε πια για τις ΔΕΚΟ και την εφορία. Δεν είναι και πολύ ευχάριστο αυτό. Ελπίδα υπάρχει πάντα, αλλιώς θα έπρεπε να τα παρατήσουμε όλοι όλα. Τώρα, όσο για τη φυγή στο εξωτερικό, για κάποιους είναι λύση, ναι. Όταν βρίσκεσαι μήνες, ή χρόνια άνεργος, με σπουδές και ικανότητες, μπορώ να το καταλάβω απόλυτα ότι θα ψάξεις κάπου αλλού να βρεις κάτι καλύτερο. Εγώ προσωπικά και μάλλον λόγω της φύσης αυτού που κάνω, θέλω να είμαι εδώ, θέλω να προσπαθώ εδώ. Θεωρώ ότι είναι και πολύ ενδιαφέροντα τα χρόνια που ζούμε τώρα, εκτός από δύσκολα και μαύρα.
«Είναι πολύ ενδιαφέροντα τα χρόνια που ζούμε τώρα, εκτός από δύσκολα και μαύρα»
Έχεις αποφύγει να κάνεις τηλεόραση. Την διαχωρίζεις από το θέατρο, ως προς την ποιότητα εννοώ, ή πιστεύεις πως την ποιότητα την κάνουμε εμείς οι ίδιοι;
Δεν είμαι αρνητικός στο να κάνω τηλεόραση και είναι πάντα μια άλλη πρόκληση, απλά έχω υπάρξει πολύ τυχερός και ευχαριστημένος με το θέατρο, το οποίο για μένα είναι και ο στίβος που πραγματικά αναδεικνύει τον ηθοποιό. Υπάρχουν εξαιρετικοί ηθοποιοί που δε κάνανε ποτέ τηλεόραση. Σίγουρα η τηλεόραση σε βοηθάει πολύ όσον αφορά την αναγνωρισιμότητα και υπό συνθήκες στο οικονομικό κομμάτι και υπάρχουν και πολύ αξιόλογες δουλειές.
Ερωτεύομαι, Χαμογελώ, Φοβάμαι, Ονειρεύομαι, Θυμάμαι, 5 λέξεις που θα μας έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς, τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;
Ερωτεύομαι... είμαι ζωντανός.
Χαμογελώ... συχνά.
Φοβάμαι... την απραγία.
Ονειρεύομαι... κάθε μέρα.
Θυμάμαι... τα παιδικά μου χρόνια.
Ο ηθοποιός Γιάννης Λεάκος λέει τις σκέψεις και τις απόψεις του, στο Νίκο Ελευθερίου