Γράψατε και σκηνοθετήσατε το «ΠΟΚΑ», δώστε μας περισσότερα στοιχεία για αυτό. Ποιο ήταν το κίνητρο, τι σας ώθησε, τι θέλατε να μας παρουσιάσετε;

Το κίνητρο για την δημιουργία της ''ΠοΚα'' , όπως και των περισσοτέρων έργων σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης ξεκινάει από την ανάγκη της έκφρασης με μέσο την δημιουργία. Η ώθηση έρχεται μέσα από την χρονική περίοδο που αποφασίζουμε να εκθέσουμε αυτό που έχουμε δημιουργήσει και να του δώσουμε τη δυνατότητα να πει κάτι στον κόσμο .

Είναι ένα παιχνίδι αναμέτρησης όχι μόνο στον έρωτα, αλλά και στο χρόνο, στα θέλω, αλλά και στα μπορώ που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος. Εμπνευσμένη από την απόλυτη έκφραση των ποιητών και το πάθος τους απέναντι στις ανθρώπινες αδυναμίες, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με τις αλήθειες που κρύβουμε μέσα μας και δεν τις αφήνουμε να ελευθερωθούν, με αποτέλεσμα να συνειδητοποιήσει, ή να αναρωτηθεί .

Το έργο ξεκινάει στο σήμερα, έχοντας μία ολική αναδρομή στα 1920. Οι χαρακτήρες του έργου ενσαρκώνουν με σεβασμό τους ρόλους, αναβιώνοντας την σχέση τους, με στοιχεία της εποχής εκείνης, που δεν στερούν σε τίποτα, της δικής μας. Μας θυμίζει πως ο έρωτας δεν έχει τόπο και χρόνο, παρά μόνο οσμή, μνήμες και συνέχεια.

Γιατί δώσατε στο θεατρικό σας έργο, τον ‘περιπαιχτικό’ τίτλο «ΠΟΚΑ» και όχι τα επώνυμα των αξεπέραστων ποιητών, Πολυδούρη-Καριωτάκης;

Ο τίτλος του έργου μπορεί να μοιάζει ''περιπαιχτικός'' στο άκουσμα του, έχει όμως απόλυτη σύνδεση με τους χαρακτήρες που περιγράφει. Η ''Πόκα'' βαφτίστηκε έτσι από το Πολυδούρη-Καρυωτάκης, στη συνέχεια αυτό εξελίχθηκε και μέσα από την διαδικασία των προβών στο έργο, έφτασε στην τελική του μορφή και επί σκηνής βλέπουμε τους ηθοποιούς να ενσαρκώνουν τους ρόλους τους παίζοντας πόκα.

 Το θέατρο, η ποίηση, η τέχνη γενικότερα στη ζωή μας θεωρείτε πως μπορεί  να παίξει καταλυτικό ρόλο, δημιουργικό, ή κάποιον καθοριστικό στην προσωπικότητά μας ;

Οτιδήποτε μας τραβάει το ενδιαφέρον και μας καλεί κοντά του μπορεί να φανεί καταλυτικό, δημιουργικό και καθοριστικό στη ζωή μας.

Σίγουρα οι τέχνες σε οποιαδήποτε μορφή έχουν τη δυνατότητα να παίξουν κάποιον από τους τρείς ρόλους στη ζωή ενός ανθρώπου, όμως το ίδιο μπορεί να συμβεί και με άλλα ενδιαφέροντα πέρα των τεχνών.

Θεωρώ πως το κλειδί για να μας κερδίσει κάτι και να μας ορίσει ως προσωπικότητες είναι η στιγμή που είμαστε ανοιχτοί προς αυτό και έτοιμοι να δεχτούμε τις αρετές του.

Θεωρώ πως η σκηνοθεσία είναι το Α και το Ω σε μια παράσταση. Πως λειτουργείτε σα σκηνοθέτης; Έχετε το ρόλο του δασκάλου, τους μεταδίδετε τον προβληματισμό και την οπτική σας για το εκάστοτε έργο; κάτι άλλο;

Το θέατρο έχει απόλυτη σύνδεση με την μητρότητα , ο σκηνοθέτης καλείται να πάρει το ρόλο της μητέρας απέναντι στον ηθοποιό, να τον ''ταΐσει'' με προβληματισμούς, να τον προστατεύσει , να τον κρατήσει για να μην πέσει, αλλά και να τον μαλώσει. Φυσικά για ένα υγιές αποτέλεσμα πρέπει να υπάρχει συνεργασία και απόλυτη κατανόηση και από τις δύο πλευρές . Η ομαδικότητα και η συλλογική δουλειά ανταμείβουν όχι μόνο τον σκηνοθέτη και τον ηθοποιό, αλλά κατ’ επέκταση και τον θεατή .

Τι είναι εκείνο που θα μας λέγατε ότι χαρακτηρίζει την παράσταση; Ποιο είναι εκείνο το ιδιαίτερο στίγμα που θεωρείτε πως έχει και θα θέλατε να προσλαμβάνει ο θεατής;

Η έκφραση των συναισθημάτων απέναντι στην αλήθεια και το ψέμα ταυτόχρονα.

Ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος μπλοφάρει προκειμένου να καλύψει τον υπερτροφικό του εγωισμό, γεννάει ζωώδη ένστικτα, τα οποία κρύβονται καλά μέσα στον λυρισμό του κειμένου, χωρίς να είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσεις.

 Ο δημιουργικά χαμένος χρόνος είναι στοιχείο της παιδικής ηλικίας. Ως προσωπικότητα έχετε στοιχεία της αθωότητας εκείνης της περιόδου, έχετε διατηρήσει στοιχεία της παιδικότητάς σας;

Είμαι παιδί, ζω όπως τα παιδιά, γελάω, παίζω, θυμώνω και ντρέπομαι όπως ένα παιδί, διεκδικώ, φοβάμαι και παράλληλα η αίσθηση του φόβου δεν υπάρχει. Ζώντας σαν παιδί, προστατεύω τα πρώτα μου όνειρα και τα αφήνω ελεύθερα μπροστά στα μικροαστικά πρότυπα της κοινωνίας μας, που μας θέλει σοβαροφανείς και στο ύψος μας, σύμφωνα με την ηλικία μας .

Έχουν υπάρξει εποχές που αυτό το παιδί έχει κρυφτεί, ψάχνοντας να ανακαλύψει κάτι άλλο, με το πέρασμα τον χρόνων όμως κατάλαβα, πως αυτό το κρυφτό δεν ήταν παρά μία ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων ,ένα παιχνίδι σαν αυτό που έπαιζα μικρή, γελούσα και περίμενα πότε θα έρθει η στιγμή που θα φωνάξω ''φτου ξ’ελευθερία».

              «Θυμώνω με κάθε μορφή ρατσισμού που συναντώ στην καθημερινότητα μου»

Τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και περισσότερες παραγωγές θεατρικές. Αυτό είναι σίγουρα θετικό, αντίστοιχα έχει βοηθήσει στο να είσαστε πιο επιλεκτικοί;

Το να επιλέγεις, έχει να κάνει με το τι στόχο έχεις, το τι θες και το τι ζητάς. Η πληθώρα των παραστάσεων δεν σε κάνει πιο επιλεκτικό, αντίθετα θα έλεγα σου δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύψεις πράγματα που ίσως και να μην είχες φανταστεί και γιατί όχι και να τα απορρίψεις. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως και εμείς είμαστε η μία από τις πολλές θεατρικές παραγωγές. Το μυστικό στο θέατρο είναι να μπορείς και στα πολλά και στα λίγα και στα απλά και στα περίπλοκα με μόνο όφελος την διατήρηση του χαρακτήρα, του ήθους και της αξιοπρέπειας.

 Τι θα μου λέγατε πως είναι εκείνο που μπορεί να σας φτιάξει, ή αντίστροφα να σας χαλάσει τη διάθεση, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στην Αθήνα;

Είναι πολλά αυτά που μου φτιάχνουν τη διάθεση και ακόμα πιο πολλά αυτά που μου την χαλάνε. Θα περιοριστώ στην πιο κοντινή μου ανάμνηση.. Χαίρομαι, στην εικόνα ενός μικρού παιδιού που παίζει με ένα αδέσποτο ζώο. Θυμώνω με κάθε μορφή ρατσισμού που συναντώ στην καθημερινότητα μου.

Η δημιουργία, η ενασχόλησή σας με τα καλλιτεχνικά, σε ένα θέατρο, σε μια παράσταση,  πιστεύετε πως είναι κι ένας τρόπος να ξεφεύγετε από την όχι και τόσο φωτεινή πραγματικότητα;

Υπάρχει πιο φωτεινή πραγματικότητα από το θέατρο , αναρωτιέμαι; Δεν μπορείς να κάνεις θέατρο αν ψάχνεις τρόπους να ξεφύγεις από την πραγματικότητα. Πρέπει να ζεις στο 100%,την εποχή σου και τα προβλήματα της, για να μπορείς να σταθείς στο θέατρο , αν κάνεις έστω και λίγο τα στραβά μάτια , χάνεις το παιχνίδι και τον αρχικό σου στόχο, μην έχοντας τι να πεις.

Ερωτεύομαι, χαμογελώ, φοβάμαι, ονειρεύομαι, θυμάμαι, 5 λέξεις που θα έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;
Ερωτεύομαι: Υπάρχω

Χαμογελάω : Ζω

Φοβάμαι: Την ματαιοδοξία 

Ονειρεύομαι : για πάντα 

Θυμάμαι: Όσα δεν πρέπει να ξεχάσω.  

H σκηνοθέτις Κέλλυ Πήλιουρα καταθέτει σκέψεις και απόψεις της στο Νίκο Ελευθερίου.