Τι και ποιός παρακινεί ένα νεαρό κοριτσάκι να ασχοληθεί με τη μουσική, να την αγαπήσει και εν τέλει να την κάνει βασικό τρόπο ζωής;

Δεν υπήρξε άμεση παρακίνηση, αλλά όταν έχεις τα ερεθίσματα στο σπίτι, όταν από 4 χρονών παρακολουθείς όπερα, όταν έχεις και το «μικρόβιο» δεν θέλει και πολύ για να αγαπήσεις και να αφιερωθείς.

Κι ενώ γύρω σου επικρατεί η «νομική», Εσένα πότε σου γίνεται συνείδηση ότι η μουσική είναι αυτό που θέλεις να κάνεις πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο;

Η  αλήθεια είναι ότι σε αυτό στάθηκα τυχερή, για τον λόγο ότι ουδέποτε οι γονείς μου με πίεσαν να ακολουθήσω κάτι που δεν μου άρεσε στην ζωή μου. Υπήρχε πάντοτε η άποψη στην οικογένεια μου, ότι οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται από το ίδιο το πρόσωπο που το αφορούν, για να έχει και την ευθύνη των πράξεων του .

Σπουδές πιάνου, μαθήματα στη νομική, μήπως ‘έφυγαν’ τα παιδικά  χρόνια λίγο επιτηδευμένα, χωρίς όλη εκείνη την αθωότητα, την αγνότητα και την ανεμελιά τους;

Όχι τουναντίον πέρασα ωραία παιδικά χρόνια και μάλιστα με όλα τα χαρακτηριστικά που αναφέρετε. Ήταν δική μου η απόφαση να σπουδάσω μουσική και για αυτό δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι περιορίστηκα από κάτι, ή κάποιον.

Έχεις ανακαλύψει, τι είναι εκείνο που σε εμπνέει να δημιουργείς, υπάρχει μια κάποια συγκεκριμένη διεργασία που την ακολουθείς φανατικά, ή όχι;

Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που με ωθεί να γράψω μουσική. Η έμπνευση μπορεί να έρθει περπατώντας στον δρόμο, διαβάζοντας ένα βιβλίο, κοιτώντας ένα κτίριο.

«Η Έμπνευση μπορεί να έρθει και περπατώντας στο δρόμο»

Η μουσική σου είναι ταξιδιάρικη, γεμάτη από εικόνες, διόλου τυχαίο ότι γράφεις και μουσική για ταινίες. Παρ’ όλα αυτά, πώς θα την χαρακτηρίζαμε, τι τίτλο θα της δίναμε; Ή η μουσική δεν κατά τη γνώμη σου δεν χρειάζεται τίτλους και καλούπια;

Όντως η μουσική δεν έχει ανάγκη από τίτλους και καλούπια. Η μουσική είναι μια έκφραση του είναι . Ένας τρόπος επικοινωνίας του καλλιτέχνη με τον ίδιο του τον εαυτό και με τον κόσμο. Μια επικοινωνία ψυχών.

Όταν διδάσκεις πιάνο, είναι για Σένα το ίδιο σα να παίζεις σε ένα κονσέρτο, σα να συνθέτεις, σα να δημιουργείς, ή μια εντελώς διαφορετική αίσθηση;

Είναι μια αίσθηση διαφορετική. Είναι υπέροχο να δουλεύεις με παιδιά , να προσπαθείς να τους διδάξεις αυτό που αγαπάς τόσο πολύ στην ζωή σου. Τα παιδιά είναι τόσο αθώα, με κάνουν και εμένα να χαίρομαι μαζί τους στις επιτυχίες τους και να διασκεδάζω όταν κάνουν λάθη και με κοιτούν με ένοχο βλέμμα.

Σου λείπουν πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις από την Ελλάδα; Και θα μας έλεγες πως εγκλιματίστηκες εύκολα στο Παρίσι; Μπορεί κάποιος που αξίζει πραγματικά, όπως Εσύ, να αναδειχθεί εύκολα;

Ασφαλώς και μου λείπουν και η οικογένεια μου και οι φίλοι μου και οι ωραίες στιγμές που περνάω στην Ελλάδα. Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά και τίποτα δεν είναι δύσκολο. Χρειάζεται πολύ υπομονή και επιμονή . Θα έλεγα, παραφράζοντας τον Καζαντζάκη ότι δεν αγωνιζόμαστε για κάτι όταν δεν το πεθυμήσαμε αρκετά.

Τι θα περιλαμβάνει το κονσέρτο που θα μας παρουσιάσεις στις 25 Οκτωβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννης; Ενώ ακόμη είναι νωπή η προηγούμενη, προ ολίγων μηνών εμφάνισή σου στην Αθήνα.   

Στις 25 Οκτωβρίου θα σας παρουσιάσω την καινούρια μου δουλειά, η οποία είναι πιο ρυθμική και με περισσότερα δυναμικά στοιχεία. Παραμένει ωστόσο το κινηματογραφικό ύφος.

Ποια από τα άμεσα σχέδιά σου, θα μπορούσες να μας αποκαλύψεις μερικά από αυτά;

Το επόμενο βήμα μου είναι να παρουσιάσω την δουλειά μου στο Παρίσι.

Ερωτεύομαι, χαμογελώ, φοβάμαι, ονειρεύομαι, θυμάμαι, 5 λέξεις που θα έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;

Εικόνες από την ίδια μου την ζωή!

Η Μαρία Κοτρότσου μοιράζεται σκέψεις και απόψεις της με το Νίκο Ελευθερίου