Ένα κορίτσι, όπως Εσύ, που γεννιέται στην Ελλάδα και μεγαλώνει στη Γερμανία, έχει πάρει τα καλύτερα στοιχεία κι από τους δύο πολιτισμούς των χωρών;
Αν καλά στοιχεία θεωρούμε τη συνέπεια σε σημείο ψυχαναγκασμού της Γερμανίας και την υπερβολή στην έκφραση συναισθημάτων στην Ελλάδα, ναι τα έχω πάρει!
Ποιά είναι αυτά που ξεχωρίζεις και αγαπάς περισσότερο στην Ελλάδα και τι δεν αντέχεις σε εκείνη κι αντίστοιχα στη Γερμανία;
Λατρεύω τον ήλιο στην Ελλάδα …αλλάζει θετικά την ψυχολογία μου και ως χορεύτρια έχω λιγότερους τραυματισμούς, είναι ζεστό το σώμα και ζεστή η καρδιά. Ερωτευόμαστε έντονα στον τόπο μας εξαιτίας αυτού και είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ που συμβαίνει. Μου αρέσει επίσης, ο ελληνικός πολιτισμός. Με εμπνέει, με εντυπωσιάζει. Δεν μου αρέσει καθόλου που στην χώρα αυτή πολύ μεγάλο ποσοστό αρνείται την ανάληψη ευθυνών από το πιο μικρό πράγμα μέχρι την πολιτική, όπως με εκνευρίζει η «ακαταστασία» της Αθήνας. Ενώ η τάξη, η συνέπεια, η οργάνωση της κοινωνίας και οι ξεκάθαρες συνεννοήσεις είναι κάτι που μου αρέσει στη Γερμανία, ωστόσο σιχαίνομαι το κρύο της κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Παρ’ όλα αυτά πότε θα μας έλεγες, ότι σου γίνεται συνείδηση ότι Εσύ και ο χορός είσαστε αναπόσπαστο κομμάτι και θα κινείστε δια βίου μαζί;
Κάπως κατά λάθος συνέβη , κάπως ασυνείδητα με μικρές κρίσεις συνείδησης και παράφορο πάθος. Ωστόσο αναμετράται ακόμη και σήμερα αυτή η «σχέση». Όπως με έναν ντόμπρο άνθρωπο… ό,τι δίνεις, παίρνεις! Όσο παθιάζεσαι, τόσο αναπόσπαστα και με πίστη ανταποκρίνεται ο χορός . Όση πίστη, τόση και η μαγεία. Κάποιες φορές όλα τα παραπάνω λειτουργούν αβίαστα και αδιαμφισβήτητα και νιώθω πως γεννήθηκα για να υπηρετώ αυτήν την τέχνη και άλλοτε απογοητεύομαι από το μηδενικό αντίκρισμα της τέχνης αυτής στη χώρα μας και αμφισβητώ εμένα, τα όνειρά μου, την παιδικότητά μου, τις επιλογές μου, τον χορό… την αλήθεια μου.
Οι δάσκαλοί μας θεωρείς πως μπορούν να μας στιγματίσουν λανθασμένα, ή να μας εμπνεύσουν δημιουργικά, όπως έχεις δηλώσει κατά καιρούς ότι έχει κάνει η δασκάλα σου Vanessa Roimpa;
Η διδασκαλία (ό,τι και να είναι αυτό που προσφέρεις σαν δάσκαλος) είναι μια από τις πιο όμορφες πλευρές του ανθρώπινου είδους. Λέξεις όπως προσφορά, γενναιοδωρία, έμπνευση, μαγεία, εξέλιξη, ηθική ικανοποίηση, αγάπη και πίστη, πάνε παρέα με αυτήν την διαδικασία. Έχω συναντήσει πολλούς δασκάλους στην δική μου πορεία, που μέσω της ανιδιοτελούς αγάπης για την τέχνη και για τους μαθητές τους, κάνουν θαύματα σε άγουρες ψυχές και προετοιμάζουν έναν κόσμο πιο όμορφο. Ο Νίκος Καλογεράκης, ο Ερμής Μαλκότσης, η Έλενα Τοπαλίδου , η Τάνια Μιλτένοβα, η Βανέσα Ρόιμπα είναι τέτοιοι άνθρωποι- καλλιτέχνες της ζωής! Υπάρχουν και άτομα που διδάσκουν με πολλά κόμπλεξ και εγωισμό και αντί της μεταφορικής ευλογίας, παίρνεις τα τραύματά τους και την ανεπάρκειά τους. Σαφώς και έχουν υπάρξει τέτοια « στίγματα» στην πορεία μου, αλλά αν τα αποκωδικοποιήσεις και τα τακτοποιήσεις σωστά μέσα σου, σβήνουν και προχωράς θαρρετά ξανά προς το φως..

Θα ήθελες να μας συστήσεις την "Βαλπούργη"; Είναι ένα πολύπαθο πλάσμα, που καταφέρνει ωστόσο και βρίσκει εν τέλει δικαίωση;
Θα την συστήσω ως τοπίο. Ένα πέτρινο παλάτι που αιωρείται μέσα στον ξάστερο ουρανό… μια σκάλα που ξεκινάει από τη γη και καθώς την ανεβαίνεις βλέπεις την ορθάνοιχτη -τεράστια πύλη του. Αν προχωρήσεις και μπεις μέσα θα δεις στο ψηλοτάβανο παλάτι, σε μια γωνιά.. μια πανσέληνο να κλαίει, εξού και ο ήχος κλακ-κλακ και το βρεγμένο πάτωμα. Η Βαλπούργη εκφράζει την αδικία της φωναχτά, κατά την διάρκεια της παράστασης και βλέπει πως οι άνθρωποι γύρω της (το κοινό) συμπάσχει , συναισθάνεται και παίρνει θέση. Αυτή είναι η στιγμή που βρίσκει τη δικαίωση η Βαλπούργη και η κάθε μορφή αδικίας.
Ο δημιουργικά χαμένος χρόνος είναι στοιχείο της παιδικής ηλικίας. Ως προσωπικότητα έχεις στοιχεία της αθωότητας εκείνης της περιόδου, έχεις διατηρήσει στοιχεία της παιδικότητάς σου;
Είναι ένας από τους βασικούς μου στόχους να χαίρομαι σαν παιδί, να εμπιστεύομαι σαν μωρό, να εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα και τις ανάγκες μου δίχως τα ενήλικα «μη» και «πρέπει» ..να μυρίζω, να κοιτάζω, να αγγίζω ,να ακούω και να γεύομαι τη ζωή… Αυτό είναι ο δημιουργικά χαμένος αλλά βιωμένος χρόνος για μένα. Αρκετά τσαλακωμένος από τα 7 μέχρι και τα 18… κάνω τέχνη για να βρω την χαμένη μου αθωότητα και για να βιώνω στο μάξιμουμ τον χρόνο που επίσης χάνεται (ενήλικη διαπίστωση).
Τι θα μου έλεγες πως είναι εκείνο που μπορεί να σου φτιάξει, ή αντίστροφα να σου χαλάσει τη διάθεση, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στην Αθήνα;
Η ταλαιπωρία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των περαστικών ,η βιασύνη και η φασαρία επηρεάζουν αρνητικά την διάθεση μου. Ενώ ο καιρός, η Ακρόπολη, τα τυχαία συναπαντήματα με γνωστούς με χαροποιούν.

Τι θεωρείς περισσότερο ερωτικό σε έναν άνθρωπο και γιατί στα τραγούδια, στο θέατρο στα βιβλία, στην τέχνη γενικότερα, είναι τόσο πονεμένος, απόλυτος, μελαγχολικός;
Ερωτικό σε έναν άνθρωπο βρίσκω τον αυθορμητισμό, την αμεσότητα ,την ειλικρίνεια, το χιούμορ, την αφόρητα ανεπηρέαστη λογική που υπάρχει για να εξυπηρετήσει τις απαιτήσεις τις ψυχής και της καλοπέρασης (δίχως να πατάμε επί πτωμάτων) και πολλά άλλα… Στην τέχνη ο έρωτας και τα πάθη του είναι το θέμα… ο πόνος έγκειται στο γεγονός ότι όλα τελειώνουν κάποια στιγμή. Μιλά για τη μεγαλύτερη συνειδησιακή γροθιά που κουβαλάει το ανθρώπινο είδος στις πλάτες του, το ότι υπάρχει θάνατος. Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι της φύσης για να γεννιόμαστε ξανά και ξανά και ξανά και να πεθαίνουμε εντέλει. Αυτός ο κύκλος είναι και μάταιος και επώδυνος. Θεωρώ πως μόνο μέσα από την τέχνη μπορεί να βρει εκπνοή αυτή η ανέλπιστη κραυγή και να ανακουφίσει ή να μετασχηματίσει τον τρόπο βίωσης και θέασης αυτής της σχετικής πραγματικότητας.
Είσαι ένα νέο και όμορφο κορίτσι, που όμως πόσο προσέχει τη δημόσια εικόνα του; Αφιερώνεις χρόνο για αυτό, ή πιστεύεις πως αρκεί μια καλή παρουσία και μόνο;
Αφιερώνω εξαιρετικά πολύ χρόνο στο να νιώθω μέσα μου όμορφα και να είμαι σε σύνδεση με τον εαυτό μου, με αυτά που αισθάνομαι και με αυτά που χρειάζομαι. Κυρίως αυτό με ευχαριστεί και με απασχολεί. Η εξωτερική εικόνα θεωρώ πως είναι αποτέλεσμα και αντανάκλαση της εσωτερικής. Οπότε προκύπτει κάπως μοιραία μία δημόσια εικόνα η οποία σε κάποιους θα αρέσει και σε κάποιους όχι και με αυτό είμαι συμφιλιωμένη.
Παρακολουθείς τα θεατρικά πράγματα της χώρας μας, αλλά και του εξωτερικού; Κάνεις συγκρίσεις, διαπιστώσεις, είσαι αισιόδοξη για την εξέλιξη των πραγμάτων;
Παρακολουθώ, θαυμάζω και εμπνέομαι. Εκ των έσω βλέπω πως οι καλλιτέχνες της γενιάς μου, χορογράφοι, χορευτές , δάσκαλοι, σκηνοθέτες ,ηθοποιοί, εικαστικοί, μουσικοί κάνουν πραγματικά ουσιαστική έρευνα ώστε να βρούνε κάτι που να είναι ατόφιο - πηγαίο και να μπορεί να αφορά και τον υπόλοιπο κόσμο. Κάποιοι τα καταφέρνουν, κάποιοι δεν τα καταφέρνουν, κάποιοι δεν τα έχουν καταφέρει ακόμη… ταξίδι είναι, ο καθένας κάνει την προσπάθειά του. Ευτυχώς οι προσπάθειες αυτές έχουν και σπόρους και καρπούς και κάποιες έχουν γίνει ολόκληρα δάση.

Ποια θα μας έλεγες πως είναι τα επερχόμενα σχέδιά σου και πόσο σύντομα θα έχουμε καινούριο υλικό από τα πράγματα που προετοιμάζεις κι έχεις κατά νου;
Έχω την ανάγκη να ταξιδέψω και να δημιουργήσω ένα χορο-θεατρικό έργο με κάποιους αγαπημένους ηθοποιούς και χορευτές. Δεν βάζω deadlines σε αυτά. Ωστόσο προτεραιότητα έχει το ταξίδι που θα κάνω για να ηρεμήσω και να συνεχίσω την έρευνα λόγου και κίνησης που με απασχολεί και θέλω να εμβαθύνω.
Ερωτεύομαι, χαμογελώ, φοβάμαι, ονειρεύομαι, θυμάμαι, 5 λέξεις που θα έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς ποιές εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;
Ερωτεύομαι έντονα!
Χαμογελάω συνεχώς!
Φοβάμαι μονίμως γι'αυτό...
Ονειρεύομαι (μια άμυνα απόδρασης)!
Θυμάμαι δυστυχώς (εν μέρει)...

Σκέψεις και απόψεις της χορεύτριας-perfomer Λαμπρινής Γκόλια στο Νίκο Ελευθερίου!