Εμφανίζεσαι στο Θέατρο "Noūs" στο έργο "ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ" (υπότιτλος: Μια παιδική τραγωδία ,1891) του Γερμανού Φρανκ Βέντεκιντ, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου. Μίλησε μας για το έργο και την θεματική του.

Αρχικά να τονίσουμε, γιατί έχει σημασία, ότι το συγκεκριμένο έργο λογοκρίθηκε στην εποχή του. Τα θέματα με τα οποία ασχολείται και κάποιες σκηνές του, δεν παίζονταν για χρόνια γιατί τις θεωρούσαν αρκετά αιρετικές ως προς τα ήθη της κοινωνίας. Το έργο θέτει ερωτήματα, μέσω των εφήβων και όχι μόνο, σχεδόν υπαρξιακού χαρακτήρα και κατά κύριο λόγο ασχολείται με την απόσταση που έχουν οι δύο γενεές μεταξύ τους και πώς η έλλειψη πληροφόρησης των παιδιών από τους ενήλικες, ως προς την ερωτική πράξη και τα στάδιά της, μπορεί να οδηγήσει από τον βιασμό έως και την αυτοχειρία. Παράλληλα οι αμετακίνητες δήθεν προοδευτικές μέθοδοι του σχολείου, των γονέων και εκ φύσεως της θρησκείας (αν αφαιρέσουμε τον προσδιορισμό "προοδευτικές’")  δημιουργούν μία τέτοια στρεβλή εικόνα στα παιδιά για τα φύλα και τη διερεύνηση του σώματός τους που  δυστυχώς  προκαλείται σύγχυση και ξυπνούν ζωώδη ένστικτα, όπως η βία, για να καλύψουν το κενό ανάμεσα στη φυσική περιέργεια και στην κοινωνία του τότε / του σήμερα.

Το έργο γνωρίζει αλλεπάλληλα ανεβάσματα. Που οφείλεται θεωρείς η δημοτικότητά του;

Τα θέματα με τα οποία ασχολείται, όπως η ενηλικίωση, το χάσμα γενεών, η σεξουαλικότητα, ο αυνανισμός, η ομοφυλοφιλία, ο βιασμός, η κακοποίηση, η έκτρωση, η πορνεία, η αυτοκτονία, είναι ζητήματα που δεν έχουν λυθεί ακόμα στην εποχή μας και είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι, ζούμε σε μία άκρως συντηρητική κοινωνία. Το έργο του Βέντεκιντ και άλλα έργα με ίδιες θεματικές μοιάζουν τόσο σύγχρονα και μας αφορούν ακόμα γιατί δεν έχουμε γεφυρώσει τη σύγχρονη εποχή με την αξία της ελευθερίας του ατόμου.

 

"Το έργο θέτει ερωτήματα, σχεδόν υπαρξιακού χαρακτήρα και κατά κύριο λόγο ασχολείται με την απόσταση που έχουν οι δύο γενεές"

 Έναν αιώνα μετά την συγγραφή του έργου ,οι σημερινοί έφηβοι συνεχίζουν να μην έχουν την κατάλληλη υποστήριξη και σεξουαλική καθοδήγηση;

Δεν την έχουν δυστυχώς, και εδώ έχουμε ένα σχήμα οξύμωρο. Ενώ μέσα από το διαδίκτυο αλλά και από το πώς είναι διαμορφωμένη η σύγχρονη κοινωνία, τα νεαρά άτομα γνωρίζουν τη σεξουαλική πράξη από πολύ νωρίς, δεν έχουν όμως τα εργαλεία της προσέγγισης του σώματός τους, των άλλων ατόμων και της συνύπαρξης και των δύο αυτών. Είναι τεράστιο ζήτημα η υποστήριξη στα νεαρά άτομα, αρχικά για το ποια είναι η φύση τους και κατά πόσο το περιβάλλον τους μπορεί να δεχτεί τη διαφορετικότητά τους. Το οικογενειακό περιβάλλον, το σχολείο και η θρησκεία στην ελληνική, συγκεκριμένα, κοινωνία έχουν τόσο στέρεο πατριαρχικό πυρήνα που χρειάζονται πολλά χρόνια εκπαίδευσης των αυριανών γονιών για να τον σπάσουν, να αποδεσμευτούν από αυτόν και να  μάθουν να καθοδηγούν και να υποστηρίζουν.

Στο έργο υποδύεσαι 3 εντελώς ετερόκλητους μεταξύ τους ρόλους. Θα ήθελες να μας τους σκιαγραφήσεις τους χαρακτήρες τους; Έχεις κάποια ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιον από αυτούς;

Στο έργο υποδύομαι 3 χαρακτήρες εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους. Αρχικά εμφανίζομαι ως έφηβος Χάνσεν, που αναζητά τη σεξουαλικότητά του και είναι αρκετά ανοιχτός να περιηγηθεί σε αυτήν την αναζήτηση χωρίς ταμπού και ταμπέλες και θα λέγαμε με σημερινούς όρους ότι είναι ένα παμφυλοφιλικό άτομο. Εν συνεχεία, αλλάζω εντελώς «στρατόπεδο» και υποδύομαι τον Κύριο Γκάμπορ, πατέρα ενός από τους εφήβους του έργου. Θα λέγαμε ότι είναι η μορφή του ενήλικα μες στο έργο, που παρά την προοδευτικότητα που τον διέπει για την εποχή, είναι αμετακίνητος έχοντας βαθιά ριζωμένες συντηρητικές αντιλήψεις ως προς την προσέγγιση του παιδιού του και του λάθους που προκύπτει στην πλοκή του έργου.  Τέλος υποδύομαι τον  Μεταμφιεσμένο Άντρα στην τελευταία σκηνή του έργου που είναι ένα πλάσμα μεταξύ ζωής και θανάτου και που ως από μηχανής θεός έρχεται να τραβήξει τον κεντρικό ήρωα στη ζωή και στα διλλήματα και τις ευκαιρίες που αυτή έχει.

"Είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι, ζούμε σε μία άκρως συντηρητική κοινωνία"

Η παράσταση σας εμπεριέχει αλληλεπίδραση με το κοινό σε κάποιο σημείο. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο γι’ αυτό;

Γενικά η σκηνοθετική προσέγγιση ακολουθεί τη θεατρική φόρμα του forum και η απεύθυνση στο κοινό γίνεται σε πολλά σημεία του έργου κάνοντας το θεατή μέρος του προβλήματος, αλλά και της λύσης αφήνοντάς του τον χώρο να πει την άποψή του και να συμμετέχει με όποιο τρόπο θέλει, ακόμα και με μία κραυγή ανακούφισης (όπως έχει συμβεί σε παράσταση την προηγούμενη βδομάδα). Πρόσφατα μία κυρία τη στιγμή που έκανα ευθεία ερώτηση στο κοινό για το τι πρέπει να κάνουμε με τον κεντρικό ήρωα του έργου, σηκώθηκε έκανε παρέμβαση διαφωνώντας με τη λύση που εγώ, ως ήρως του έργου, πρότεινα και έδωσε την δικιά της λύση η οποία ξεχείλισε αλήθεια, συναίσθημα και αγάπη. Ήταν η πιο δυνατή στιγμή που έχω ζήσει στο θέατρο, τα 11 χρόνια που είμαι επαγγελματίας ηθοποιός.

Πότε και με ποιο βασικό κριτήριο ξεκίνησες να ασχολείσαι με το θέατρο;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με ολοκληρωμένες εμπειρίες, εκεί γύρω στα 5-6, παρακαλούσα τη μητέρα μου να με στείλει σε θεατρικό παιχνίδι που πήγαιναν άλλοι συμμαθητές μου, αλλά αντ’αυτού με έστρεφε προς τον αθλητισμό, βέβαια από εκεί έμαθα την πειθαρχία και το να μην αποκλίνω από τους στόχους μου. Μπαίνοντας στην προ-εφηβεία, ξαναζήτησα να συμμετέχω σε θεατρική ομάδα, αλλά και πάλι με αποπροσανατόλισε στέλνοντάς με σε μαθήματα ηλεκτρονικών υπολογιστών, εκεί έμαθα βέβαια ότι τα πράγματα είναι πιο απλά από ότι ο εγκέφαλός μας νομίζει. Το θέατρο το ξεκίνησα στην εφηβεία μου, στην ηλικία των 14, όταν μετά από παρότρυνση μιας συμμαθήτριας μου  να κάνω αυτό που λέει η καρδιά μου και να μην αποπροσανατολίζομαι άλλο, πήγα και γράφτηκα στη θεατρική ομάδα του δήμου και ένιωσα αμέσως ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου και έκτοτε δεν υπήρξε χρονιά να μην υπάρξω πάνω στο σανίδι. Αν σκεφτώ τι ήταν αυτό που με γοήτευε από πάντα είναι ότι θέλω να έρχομαι αντιμέτωπος με τους φόβους μου και τα σκοτεινά κομμάτια μέσα μου και να  τα μετουσιώνω σε έκφραση, σε έναν δίαυλο με μένα και τους άλλους.

 

"Είθε να υπάρχει ισότητα σε όλα τα επίπεδα και αποδοχή για κάθε τι διαφορετικό!"

 

Είσαι υπεύθυνος και σε ένα θεατρικό εργαστήριο. Πώς νιώθεις ως «δάσκαλος»;

Νιώθω υπέροχα με τη διδασκαλία, νιώθω ότι απελευθερώνομαι και επικοινωνώ με έναν διαφορετικό τρόπο με την τέχνη μου. Είναι μεγάλη η ευθύνη γιατί καλείσαι να μεταβιβάσεις στους άλλους, όχι μόνο τις γνώσεις σου, αλλά και έναν τρόπο σκέψης πάνω στο αντικείμενο με το οποίο ασχολείσαι. 

Ασχολείσαι και με τη μεταγλώττιση. Πώς είναι να δανείζεις τη φωνή του σε ήρωες της Disney, του Netflix, της Paramount;

Κάθε μεταγλώττιση για αυτούς τους κολοσσούς που έχω κάνει είναι μία διαφορετική και μοναδική εμπειρία. Είναι τεράστια η χαρά και η τιμή να δανείζεις τη φωνή σου σε χαρακτήρες που έβλεπες από όταν ήσουν μικρός και τώρα συμμετέχεις εσύ με αυτόν τον τρόπο στην διαπαιδαγώγηση των σημερινών παιδιών. Κάθε φωνή είναι μία καινούργια πρόκληση, με μεγαλύτερη μέχρι τώρα αυτή του Χόμερ Σίμσον που όταν έμαθα ότι η Ντίσνεϋ με επέλεξε να είμαι η επίσημη φωνή του στα ελληνικά, συγκινήθηκα!

 

"Εύχομαι να καταφέρω να βρω ισορροπία σε όλες τις πτυχές της ζωής μου"

Θα ήθελες να μας πεις μία αγαπημένη σου ταινία, ένα βιβλίο και ένα τραγούδι;

Ταινία: Amores Perros του Iñárritu

Βιβλίο: Περί τυφλότητας του Saramago

Τραγούδι: Thunderstruck των AC/DC

Τι θα ευχόσουν στον εαυτό σου και τι στο κοινό για τη νέα χρονιά;

Εύχομαι να καταφέρω να βρω ισορροπία σε όλες τις πτυχές της ζωής μου και να γελάω 365 μέρες το χρόνο και στο κοινό να γελάει με την καρδιά του και να έχει ισότητα σε όλα τα επίπεδα και αποδοχή για κάθε τι διαφορετικό!

 

 

Ο Βαγγέλης Ζάπας άνοιξε την καρδιά του στο Γιάννη Αργυρούδη, ενώ μπορείτε να τον απολαμβάνετε ζωντανά στο θέατρο "Νους" και στην παράσταση που πρωταγωνιστεί "Το Ξύπνημα της Άνοιξης"!!!