Ήταν το 2007 όταν ο Ντέιβιντ Φίντσερ διάβασε για πρώτη φορά την μετάφραση του γαλλικού κόμικ «The  Killer». Ο σαρδόνιος πρωταγωνιστής του, η εμποτισμένη με μαύρο χιούμορ πλοκή και το αψεγάδιαστο σχέδιο ενθουσίασαν τον σκηνοθέτη, μετατρέποντας την κινηματογραφική διασκευή του κόμικ σε έμμονη ιδέα. Τελικά, η παραγωγή της ταινίας ξεκίνησε όταν ο Φίντσερ στράφηκε στον παλιό του συνεργάτη, Άντριου Κέβιν Γουόκερ, σεναριογράφο του αξέχαστου «Se7en».

Αν και το πρωτογενές υλικό είναι ιδιαίτερα πυκνό ως προς την πλοκή του, η ταινία ακολουθεί μια απλούστερη πλοκή εκδίκησης. Ωστόσο, αυτή η απλοϊκότητα κρύβει εντός της την αντίφαση ανάμεσα σε όσα σκέφτεται και όσα τελικά πράττει ο ανώνυμος εκτελεστής. «Λατρεύω την ιδέα του κώδικα των εκτελεστών», παραδέχεται ο Φίντσερ. «Από αφηγηματική σκοπιά όμως», συνεχίζει, «αυτό που ανέδειξε την ιστορία στο επόμενο απαραίτητο εγχείρημα είναι ο τόσο συγκεκριμένος τρόπος που προσέγγιζε την υποκειμενικότητα. Είσαι μέσα στο κεφάλι του τύπου». Το κοινό έχει πρόσβαση σε κάθε σκέψη του πληρωμένου δολοφόνου, χάρη στον εσωτερικό μονόλογο που διατρέχει ολόκληρη την ταινία, αλλά παράλληλα διαπιστώνει πως οι θεωρητικές απόψεις για τον κόσμο συγκρούονται με την πραγματικότητα.

Αυτή η αντίφαση ήταν που οδήγησε και τον συγγραφέα του κόμικ, Αλέξις Νόλεντ,  να αφηγηθεί την ιστορία του στο συγκεκριμένο μέσο, παρ’ ότι αρχικά το προόριζε για μυθιστόρημα. «Συνειδητοποίησα πως θα ήταν πιο ενδιαφέρον ως κόμικ. Εξαιτίας αυτής της ασυνέπειας μεταξύ των όσων διαβάζεις και βλέπεις. Βλέπεις πώς πράττει, αλλά είσαι μέσα στο κεφάλι του. Οι σκέψεις και οι πράξεις του δεν ταυτίζονται» αναφέρει ο Νόλεντ.

Βασική επιρροή τόσο για το κόμικ, όσο και για την ταινία, αποτέλεσε το φιλμ του Ζαν-Πιέρ Μελβίλ, «Ο Δολοφόνος με το Αγγελικό Πρόσωπο», αν και το σκουφί του Φασμπέντερ είναι αισθητά πιο μπανάλ από την στιλάτη φεδόρα του Ντελόν. Ο Φίντσερ θαυμάζει την ταινία του Μελβίλ, αν και το σινεφίλ κοινό δεν θα δυσκολευτεί να διακρίνει και επιρροές από τον μετρ του σασπένς, Άλφρεντ Χίτσκοκ.