Ο Όσκαρ και η Ιρένε, δύο άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, με τις αγωνίες τους, τις χαρές τους, αλλά και τα προσωπικά τους τραύματα που κουβαλούν και δεν μπορούν να ξεπεράσουν.

Η Ελένη Σκότη παίρνει στα χέρια της ένα πολύ δυνατό έργο και όπως κάνει πάντα το αναδεικνύει. Φωτίζει τα σκοτεινά του σημεία. Καθοδηγεί τους τρεις ηθοποιούς της με ακρίβεια κι εκείνοι την αποδίδουν τα καλύτερα, αποδεικνύοντας πόσο ικανοί είναι. Ξέρει ότι έχει να κάνει με ένα έργο ερμηνειών και σχέσεων, τραυμάτων, ψεύδους και αλήθειας κι εκεί εστιάζει...

Η Παναγιώτα Βλαντή και ο Θανάσης Κουρλαμπάς υποδύονται τους χαρακτήρες με βάθος, συνέπεια, έχουν ποιότητα. Είναι ατόφιες, γήινες και ταυτόγχρονα μεταφυσικές, σκηνικά πληθωρικές χωρίς να υπερβαίνουν το μέτρο κι αυτό τις κάνει πιο ακριβές. Η συνάντηση των δύο αυτών ηθοποιών είναι κάτι παραπάνω από ευτυχής, είναι ιδανική.

Ο τρίτος της παρέας τους, ο Χάρης Τσιτσάκης, στο ρόλο του δασκάλου είναι επιβλητικός, άμεσος, διεισδυτικός και αυτός που χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί μοναδικά το θεατρικό αυτό παζλ.

Στα συν και η ατμόσφαιρα που έχει πραγματωθεί από το λειτουργικό σκηνικό, αλλά και από τον προσεγμένο φωτισμό. Στο πρώτο ο Γιώργος Χατζηνικολάου και στο δεύτερο ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος. Τέλος οι μουσικές της Στέλιου Γιαννουλάκη, άλλοτε συνοδευτικές και άλλοτε υποβλητικές, δίνουν τη δική τους χαρακτηριστική πινελιά για να είναι ολοκληρωμένη αυτή η θεατρική ζωγραφιά.

«Η Λίμνη» του Ισπανού Νταβίντ Ντεσόλα, ευτύχησε πολύ περισσότερο σε αυτό το δεύτερο θεατρικό της ανέβασμα στο θέατρο «Επί Κολωνώ»!  

Eίδε, επέλεξε, παρουσιάζει, ο Νίκος Ελευθερίου