Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι σας ελκύουν έργα υπαρξιακά, που τα φωτίζετε με ένα δικό σας τρόπο, ιδιαίτερα σκεπτόμενο, όσο κι άμεσο. Πόσο συνειδητό είναι αυτό;
Δεν ξέρω αν είναι υπαρξιακή η αναζήτηση, όσο η αναζήτηση γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο άνθρωπος πάντα ήταν ο τρόπος της σκέψης μου κι ίσως επειδή οι καροί είναι δύσκολοι, μοιαζει να είναι κι υπαρξιακή η αναζήτηση.
Η ηρωίδα που υποδύεσαι, διακατέχεται από ερωτικό πάθος, αγωνίζεται να τα βρει με τον εαυτό της και με τους γύρω της. Πόσους κοινούς παρονομαστές βρήκατε σ΄εκείνην και κατ' επέκτασιν σε Σένα;
Πάντα όταν συμμετέχεις στη συγγραφή υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Δεν υπάρχει όμως μόνο στην ηρωίδα που υποδύομαι, υπάρχει σε κάθε ήρωα του έργου. Το ίδιο κομμάτι μου είναι και στους άντρες, είναι και στους ρόλους που δεν είναι για να τους παίξω εγώ. Όλοι οι ήρωες έχουν ένα κοινό, τους κλέβουν ένα κομμάτι της ζωής τους κι αυτό δεν το αντέχουν. Αυτό μπορεί να το νιώθει ο οποιοσδήποτε στην Ελλάδα σήμερα. Όταν το έγραφα, μπορεί και να το μοιριζόμουν ότι έρχεται, γιατί δεν ήταν τόσο εμφανές όσο είναι σήμερα σε όλους μας.
Περιοδεία αν θυμάμαι καλά κάνεις για πρώτη φορά, παρά τα αρκετά χρόνια στο χώρο. Πώς και το αποφάσισες, πως το βιώνεις και ποιες οι πρώτες εντυπώσεις που αποκομίζεις;
Πολύ σωστά Νίκο, για πρώτη φορά κάνω αυτή την εκστρατεία. Γιατί για εκστρατεία πρόκειται. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι η απίστευτη κούραση. Είναι το σώμα μου που αντιδρά. Η ψυχή μου είναι πολύ ευτυχισμένη και πολύ συγκινημένη απ΄ όλη αυτή την επαφή, αλλά το σώμα μου είναι στιγμές που καταρρέει, μάλλον άργησα να το κάνω.
Τί γίνονται οι ηρωίδες σου μετά το τέλος των παραστάσεων; Χαίρεσαι που τις συνάντησες, συνεχίζεις να τις αγαπάς, να προστρέχεις σε εκείνες κάποιες στιγμές, κάτι άλλο;
Πενθώ πολύ όταν τις χάνω. Είναι ένας δύσκολος αποχαιρετισμός, γι΄αυτό και τα έργα πάνε και τόσα χρόνια. Δυσκολεύομαι να πω το “γεια σου”, γιατί η δική μας η δουλειά έχει αυτό το χαρακτηριστικό, πρέπει να αφήνεις πράγματα για να πηγαίνεις μπροστά. Βέβαια αυτό είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα αυτής της δουλειάς. Ήθελα να είχα το χρόνο να ασχολούμαι με κάθε ρόλο πάρα πολλά χρόνια.
“Στη δουλειά μας πρέπει να αφήνεις πράγματα πίσω για να πας μπροστά”
Είσαι μια ηθοποιός που αγαπήθηκε πολύ μέσα από την τηλεόραση. Κατάφερες όμως πολύ περίτεχνα να απαγκιστρωθείς από εκείνη και να αξιοποιηθείς ζηλευτά στο θέατρο. Πόσο συνειδητά έγινε αυτό;
Δεν γίνονται συνειδητά τα πράγματα, έτσι όπως νομίζει ο κόσμος όπως γίνεται. Δεν έχεις μηχανισμούς του στιλ τώρα έκανα τηλεόραση, να κάνω και θέατρο για να απαγκιστρωθώ. Είναι τι είσαι. Αυτό που συλλαμβάνει ο κόσμος κι αυτό που τελικά κάνεις, είναι αυτό που είσαι. Η μεγάλη μου αγάπη ήταν πάντα το θέατρο. Το ότι η τηλεόραση είχε ένα ραντεβού μαζί μου κι αυτό το ραντεβού είχε σαν αποτέλεσμα τόση πολλή αγάπη και τόση αναγνώριση είναι κάτι που το έχουν κάνει όλοι οι ηθοποιοί σε κάποιες σειρές. Έτυχε οι σειρές που έπαιξα εγώ να αγαπηθούν πάρα πολύ. Αλλά ο πυρήνας μου, η αλήθεια μου και το είναι μου είναι θεατρικά. Δεν σταμάτησα ούτε μία στιγμή να κάνω θέατρο, όσο κι αν η τηλεοπτική επιυχία υπήρχε κι όσο κι αν οι εποχές εκείνες ευνοούσαν περισσότερο την τηλεόραση από το θέατρο. Δεν ακολούθησα καμμιά στρατηγική, ο νους μου ήταν να ακολουθώ αυτό που λέει η ψυχή μου. Το θέατρο κι ας παιρνά και στη λήθη. Υπάρχει μόνο στην καρδιά και στη μνήμη κάποιων που σε έχουν δει κι αυτό με συγκινεί βαθιά.
Το “Καταδικός μου” μιλάει και για τη θνητότητα του ανθρώπου, που είναι το μόνο σίγουρο. Ο θάνατός μας, η μοναδική βεβαιότητα, που όλοι όμως αποφεύγουμε ακόμη και να το συζητάμε. Πως το διαχειρίζεσαι Εσύ από τη μεριά σου;
Παλεύοντας και κοιτάζοντας το φόβο μου στα μάτια. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην φοβάσαι, ούτε το τέλος ούτε το θάνατο, ούτε τη λήθη. Απλώς όταν συνειδητοποίησα πόσο πολύ το φοβάμαι κοίταξα το φόβο μέσα στα μάτια. Δε σημαίνει ότι φοβάμαι λιγότερο, τουλάχιστον έχω επίγνωση ότι φοβάμαι.
“Ο Πυρήνας μου, η αλήθεια μου και το είναι μου ειναι Θεατρικά”
Ο χρόνος που κυλά, περνάει πιο όμορφα, πιο ξεχωριστά μέσα από το θέατρο, ή είναι κάτι που διαφέρει από άτομο σε άτομο;
Μέσα από το θέατρο η εμπειρία γίνεται ένα ωραίο απόσταγμα και γίνεται ας το πούμε ένα κρασί παλιάς χρονολογίας το οποίο σε ανταμοίβει και για κόπους που έχεις κάνει 20 χρόνια πριν. Είναι το ακριβώς αντίθετο με αυτό που γίνετα στην τηλεόραση, εκείνη ζητά συνεχώς καινούρια πρόσωπα, καινούριο αίμα κι η εμπειρία σου δεν σημαίνει πως είναι κάτι θετικό, θεωρείται αρνητική κιόλας. Γιατί η τηλεόραση καταναλώνει τους ανθρώπους το θέατρο τους φέρεται πιο τρυφερά. Το θέατρο μου δίνει κάποια γαλόνια, οι θεατές σου φέρονται με σεβασμό.
Το χειμώνα “Φιλουμένα Μαρτουράνο”, υπό τις αγκάλες του Εθνικού. Πως αισθάνεσαι γι' αυτό; και δεν βιάστηκες να μεγαλώσεις λίγο;
Δεν αισθάνομαι πως βιάστηκα να μεγαλώσω γιατί η Φιλουμένα είναι σαράντα κάτι χρονών, άρα κοντά σε μένα. Απλά έχουμε συνηθίσει να την παίζουν πολύ μεγάλες σε ηλικία ηθοποιοί. Η διασκευή που έχω αναλάβει και που γίνεται και με τη στοργή του Νίκου του Μαστοράκη πιάνει την ηρωίδα σχεδόν από τα 17 της. Θα μπορούσα κι εγώ να έχω 3 παιδιά αν είχα ξεκινήσει να γεννάω από τα 18. Ξέρω πολύ καλά τι είναι η μητρότητα. Ξέρω τι μπορείς να κάνεις για ένα παιδί, ξέρω πολύ καλά τι νιώθει μια γυναίκα που είναι τόσο αποκλεισμένη σαν τη Φιλουμένα. Οπότε δεν νιώθω ότι είμαι σε ξένο έδαφος είμαι σε οικείο έδαφος σε σχέση με εκείνη που νιώθει ξένη. Εμείς οι καλλιτέχνες όλοι νιώθουμε ξένοι, είναι κάπως σαν τον τρελό του χωριού.
"Η Τέχνη δεν είναι επάγγελμα, είναι η ίδια μου η ύπαρξη!"
Το θέατρο πιστεύω πως εστιάζει σε στιγμές από τη δική μας ζωή. Αν έπρεπε να αναφερθείς σε Σενα, τί θεματολογία θα είχε;
Φοβάμαι τις απώλειες. Νομίζω είναι ένα motto, ένα κομμάτι που έχουν όλα τα έργα μου, το έλεγα και πριν ο τρόμος για τους αποχαιρετισμούς.
Θεωρείς πως η τέχνη έχει λειτουργήσει ως αυτοσκοπός για Σένα;
Έχει λειτουργήσει πολύ ψυχαναλυτικά. Έχει λειτουργήσει πολύ λυτρωτικά, έχει λειτουργήσει σαν ένα φάρμακο, σαν ένα δούναι και λαβείν, αγάπης και περισσότερο μοιράσματος. Εχει λειτουργήσει σχεδόν οργανικά. Δεν είναι κάτι που το νιώθω ότι το επαγγέλομαι, είναι κάτι που νιώθω ότι είναι η ίδια μου η ύπαρξη. Έχει βρεθεί μια επικοινωνία μέσα από τον πυρήνα μου με το κοινό, είναι το ψάξιμο για τη δουλειά, μια ολόκληρη έρευνα που έχει πολύ πόνο, γι΄αυτό και δυσκολεύομαι να μεταβώ από το ένα έργο στο άλλο. Κάνω ταξίδια κάθε φορά μέσα από κάθε θεματολογία, είναι κάτι πιο χειροποίητο, πιο σύνθετο.
Η πολυαγαπημένη ΕΛΕΝΗ ΡΑΝΤΟΥ μοιράζεται σκέψεις και απόψεις με το Νίκο Ελευθερίου