H ηρωίδα αποφασίζει στα δύσκολα που της συμβαίνουν, να     αλλάξει προσανατολισμό και ν’ αντιμετωπίσει ανάλαφρα τη ζωή της. Μήπως πρέπει να το κάνουμε κι εμείς στον αντίποδα των δυσάρεστων γεγονότων που συμβαίνουν στη χώρα μας;

Η ηρωίδα γαντζώνεται στη ζωή μέσα από τις ερωτικές της σχέσεις. Μέσα από τον έρωτα αισθάνεται ότι ακόμα ζει…

Εμείς πρέπει να τιμήσουμε το δώρο της ζωής που μας χαρίστηκε και να μην το βάζουμε ποτέ κάτω… γιατί η ζωή είναι ωραία!

Είναι πάντα έτσι περίεργες οι σχέσεις μάνας-κόρης σε σημείο η σχέση να γίνεται ανταγωνιστική, ή απλώς είναι εύρημα της καθ’ όλα έξυπνης και καλογραμμένης κωμωδίας που έχεις διασκευάσει;

Συνήθως είναι δύσκολες και ανταγωνιστικές οι σχέσεις αυτές…   Φυσικά δεν φτάνουν σ’ αυτό το σημείο. Είναι τραβηγμένο στα άκρα, ακριβώς επειδή ο συγγραφέας θέλει να τονίσει την ανταγωνιστικότητα, που φτάνει μέχρι την διεκδίκηση του αρσενικού.

Το «Μαγειρεύοντας με τον  Έλβις» μας δείχνει όλες τις ανθρώπινες αποχρώσεις που υπάρχουν, καλές και κακές διατηρώντας μια αξιοσημείωτη ισορροπία . Θεωρείς πως με το χιούμορ μπορούμε να πούμε πολλές αλήθειες και μάλιστα επώδυνες;

Νομίζω ότι η σωστή δόση χιούμορ λειτουργεί ως βαλβίδα ασφαλείας, ακριβώς όπως η χύτρα ταχύτητας, όταν ο βρασμός ανεβαίνει, απελευθερώνεται λίγο ατμός και η ισορροπία διατηρείται.

Πόσο πολυτέλεια μπορεί να είναι στις μέρες μας, να δουλεύεις σε πράγματα που αγαπάς πολύ, που σε εκφράζουν και μάλιστα με τους δικούς σου όρους;

Δεν είναι ακριβώς πολυτέλεια… ενίοτε «θυσιάζεις» κάποιες βολικές καταστάσεις και παίρνεις το ανάλογο ρίσκο για να μπορέσεις να εκφραστείς.

«Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ  ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑ ΡΟΛΟ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ»

Από την μπριόζα μάνα, στην πολύπαθη Ευθαλία, που επίσης παρουσιάζεις σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με την «Φαχισέ, το κορίτσι της ανατολής»! Και εν τέλει, αυτή είναι κι η γοητεία στο επάγγελμα του ηθοποιού, τη μια να είναι έτσι και την άλλη αλλιώς;

Για μένα ακριβώς αυτή είναι η γοητεία του επαγγέλματος αυτού… το να μπορείς να περνάς από τον ένα ρόλο στον άλλο, από το δράμα στην κωμωδία, από το κλασσικό στο σύγχρονο και πάει λέγοντας… είναι μια διαδρομή συλλογής εμπειριών.

Ένα ελληνικό κείμενο του Θωμά Κοροβίνη, που με επιδέξιο τρόπο, έχει συγκεράσει τη σύγχρονη ιστορία μέσα από τη ζωή της ηρωίδας του. Έχουμε αξιόλογα καινούρια θεατρικά έργα θεωρείς;

Κάθε εποχή έχει να δείξει αξιόλογες παρουσίες, ο χρόνος δείχνει την αξία των κειμένων και την αντοχή τους σ’ αυτόν. Η Φαχισέ Τσίκα είναι μια αληθινή προσωπικότητα, ο Θωμάς Κοροβίνης που συγκαταλέγεται στους πιο αντιπροσωπευτικούς συγγραφείς της εποχής μας, μετέφερε στο χαρτί τον μύθο της με τον δικό του υπέροχο τρόπο. Κι έτσι η Φαχισέ Τσίκα γίνεται η ίδια, δηλαδή η ψυχή της, κομμάτι της Πόλης, της Κωνσταντινούπολης.   

Τα περίεργα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια θεωρείς ότι επηρεάζουν αρνητικά τους νέους ανθρώπους; Υπάρχει ελπίδα; Είναι λύση η φυγή στο εξωτερικό;

Τα γεγονότα επηρεάζουν αρνητικά και τους νέους και τους μεσαίους και τους μεγάλους. Ήμασταν κάτοικοι μικρής… μα πανέμορφης χώρας, ήμασταν περήφανοι, μας παρέσυραν και μας ντρόπιασαν… Όταν βρούμε την ισορροπία μας ως λαός και την ταυτότητά μας ως σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, τότε και οι νέοι δε θα σκέφτονται να φύγουν.

«ΕΧΩ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΔΙΑΡΚΩΣ ΝΑ ‘ΜΑΘΗΤΕΥΩ’»

Πες μου μερικούς μεγάλους ανθρώπους που θεωρείς πως σε επηρέασαν με οποιονδήποτε τρόπο έτσι ώστε, ίσως να σε έκαναν να αλλάξεις οπτική στη ζωή σου;

Δεν θα συγκεκριμενοποιήσω, η αλήθεια πάντως είναι ότι έχω μια ικανότητα να «μαθητεύω» και να προσαρμόζομαι ανάλογα στα καινούργια δεδομένα.

Η δημιουργία, η ενασχόλησή σου με τα καλλιτεχνικά, στην τηλεόραση, στο θέατρο σε μια παράσταση,  πιστεύεις πως είναι κι ένας τρόπος να ξεφεύγεις από την όχι και τόσο φωτεινή πραγματικότητα; 

Δεν ξεφεύγεις ακριβώς… περισσότερο θα έλεγα την μετατρέπεις σε κάτι δημιουργικό… περνάς τη ζωή σου αποκτώντας συνεχώς εμπειρίες, σημάδια όπως μου αρέσει να τα λέω (και θετικά και αρνητικά)…

Ερωτεύομαι, χαμογελώ, φοβάμαι, ονειρεύομαι, θυμάμαι, 5 λέξεις που θα έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;

Κάτι υπέροχα δειλινά στο Αιγαίο…