Το “Closer” του Πάτρικ Μάρμπερ είναι ένα έργο που πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις και την προσπάθεια της επίτευξης της ευτυχίας μέσα από την αναζήτηση του κατάλληλου ερωτικού συντρόφου. Ταυτόχρονα όμως μας δείχνει με καυστικό τρόπο ποιές είναι οι συνέπειες όταν οι ήρωες του έργου μπλέκουν μεταξύ τους σ’ένα ερωτικό γαϊτανάκι και απoφασίζουν να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας. Τι έχετε προσπαθήσει να τονίσετε και να φωτίσετε στην παράστασή σας;
Προσπαθήσαμε να φωτίσουμε τα κίνητρα και τις προθέσεις αυτών των τεσσάρων προσώπων που μπλέκονται μεταξύ τους ερωτικά σε διάστημα τεσσάρων ετών. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Ιωσήφ Βαρδάκης μέσα από ένα λιτό σκηνικό και μια μινιμαλιστική αισθητική θέλησε περισσότερο να επικεντρωθεί στις ερμηνείες μας και στην ψυχοσύνθεση των ηρώων του έργου. Κάθε ήρωας προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του, να πολεμήσει τη μοναξιά του και να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια μέσα από την παρουσία του άλλου. Δυστυχώς όμως τα θέλω τους δεν συμβαδίζουν.
Το Closer θυμίζει το υπέροχο παραμύθι του Σελ Σιλβερστάιν «Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο». Στο συγκεκριμένο παραμύθι το Κομμάτι-που-λείπει καθόταν μοναχό του, περιμένοντας κάποιον να έρθει να το πάει κάπου. Όλοι μας ψάχνουμε την ολοκλήρωση μέσα από την αγάπη.Όμως πρέπει να τα βρούμε πρώτα μέσα μας, ένας αγώνας που κρατάει μάλλον όλη μας τη ζωή.
Ο Πάτρικ Μάρμπερ στο έργο του χρησιμοποιεί σκληρή και προκλητική γλώσσα, περιγράφει με έντονο τρόπο την ερωτική διεκδίκηση, σατιρίζει με έξυπνο τρόπο τις ανθρώπινες σχέσεις, σχολιάζει εποικοδομητικά. Πιστεύεις πως βάζει τον θεατή σε σκέψεις, σε κάποιο προβληματισμό όταν φεύγει;
Ναι, συχνά οι θεατές ερχόμενοι στα καμαρίνια μοιράζονται τους προβληματισμούς αυτούς μαζί μας. Δείχνει με γλαφυρό τρόπο την πλάνη που συχνά βιώνουμε, ότι τάχα μέσα από μία σχέση θα αλλάξει η προσωπικότητά μας, θα απαλλαγούμε από τραύματα και φαντάσματα του παρελθόντος και θα οδηγηθούμε στην ευτυχία. Το Closer μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη του να ανήκεις. Να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να “κυλήσεις” στη ζωή μαζί του. Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας κενό και να δώσει νόημα στη ζωή μας.Το ανικανοποίητο της δυτικής κοινωνίας σαρκάζεται με έντονο τρόπο. Το έργο θίγει και τη διαφορετική οπτική ανδρών και γυναικών γύρω από το σεξ, τον έρωτα και την απιστία. Μιλάει γύρω από το σεξ με σκληρή γλώσσα που ίσως να σοκάρει κάποιους, αλλά δεν περιέχει ερωτικές σκηνές.
Παρά το νεαρό της ηλικίας σου, καταφέρνεις ταυτόχρονα να παίζεις σε παραστάσεις- μάλιστα αυτή είναι η δεύτερη μέσα στην ίδια σεζόν, μιας και είχε προηγηθεί το “Άσκηση για φόνο”, να γράφεις έργα, όπως το “Καμίλ Κλοντέλ Mudness” και να σκηνοθετείς παραστάσεις όπως το “Έγκλημα και Τιμωρία”. Τελικά ποιος είναι ο ρόλος που σε εκφράζει και σε γεμίζει πιο πολύ;
Σίγουρα η υποκριτική με εκφράζει και με ικανοποιεί πάνω απ’όλα. Και ας είναι καλά η SquareTheatreCompany,η θεατρική ομάδα που δημιουργήσαμε μαζί με τους Ιωάννα Σταυροπούλου, Δάφνη Μανούσου και Αργύρη Θανάσουλα, με τους οποίους είμαστε σαν οικογένεια και μας δόθηκε η ευκαιρία να ανεβάσουμε σπουδαία και ακριβοθώρητα έργα όπως, “Ο Θεός της σφαγής” της Yasmina Reza πέρυσι και το “Closer”του Patrick Marber φέτος. Δουλεύουμε όμως και ξεχωριστά, πέρα από ομάδα και σε άλλες παραγωγές.
Η συγγραφή είναι ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι,όπως και η σκηνοθεσία. Ομολογώ ότι είμαι πιο αγχωμένος όταν παρακολουθώ μια παράσταση που έχω σκηνοθετήσει, παρά όταν βρίσκομαι ο ίδιος πάνω στη σκηνή.Θεωρώ την ευθύνη του σκηνοθέτη μεγάλη, αλλά είναι και μια πολύ δημιουργική δουλειά. Η συγγραφή είναι ένας πιο μοναχικός δρόμος, χρειάζεται απομόνωση και συγκέντρωση, αλλά έχει αρκετά κοινά με τη σκηνοθεσία, ειδικά όταν ασχολείσαι με τη θεατρική γραφή. Ναι, μου αρέσει να αφήνομαι στις σκηνοθετικές οδηγίες κάποιου άλλου και με ξεκουράζει κιόλας.
Έχεις αποφύγει να κάνεις τηλεόραση. Την διαχωρίζεις από το θέατρο, ως προς την ποιότητα εννοώ, ή πιστεύεις πως την ποιότητα την κάνουμε εμείς οι ίδιοι;
Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ασχοληθεί με το χώρο της τηλεόρασης. Έχω πει και κάποια όχι, που δεν τα έχω μετανιώσει, και μάλιστα σε ανέφελους τηλεοπτικούς καιρούς. Δεν το αποκλείω όμως για το μέλλον, αν κάτι συμβαδίζει με την αισθητική μου και έχει ωραίο σενάριο και καλούς συνεργάτες. Βλέπω την ποιότητα των ξένων σειρών και την ζηλεύω.
Σαφώς οι ευκαιρίες και η αναγνωρισιμότητα για κάποιον ηθοποιό που έχει γίνει γνωστός μέσα από μια τηλεοπτική επιτυχία είναι περισσότερες. Ακούω ηθοποιούς που ξαφνικά κάνουν στροφή στο «ποιοτικό» θέατρο, να «ξεχνούν» τις τηλεοπτικές δουλειές τους και γελάω.Την ποιότητα τηδημιουργούμε εμείς οι ίδιοι,ή καλύτερα ολόκληρη η ομάδα που βρίσκεται πίσω από ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Πες μου την άποψή σου για την κατάσταση που έχει περιέλθει η Ελλάδα και κατά πόσο αυτή έχει επηρεάσει την τέχνη. Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον, βλέπεις να υπάρχει μια ακτίδα φωτός στην άκρη του τούνελ που όλο μεγαλώνει;
Δυστυχώς η κατάσταση παραμένει σταθερά επικίνδυνη και οικονομικά κακή τα τελευταία χρόνια. Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος, γιατί τα μέτρα που παίρνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις είναι βραχυπρόθεσμα και σπασμωδικά. Όσον αφορά την τέχνη, αυτή ως γνωστόν ανθεί σε δύσκολες περιόδους. Ωστόσο είναι λυπηρό, οι καλλιτέχνες να πεινάνε και το επάγγελμά τους να αντιμετωπίζεται ως επάγγελμα β’ κατηγορίας. Υπάρχουν πάντα και τα αρπακτικά που εκμεταλλεύονται αυτές τις καταστάσεις και προσπαθούν να παγιώσουν την προσφορά της καλλιτεχνικής εργασίας χωρίς αμοιβή.
"Η Υποκριτική με εκφράζει και με ικανοποιεί πάνω απ' όλα"
Γιάννη, ποιο θα μας έλεγες πως ήταν το βασικό κίνητρο που σε εξώθησε να ασχοληθείς με την τέχνη του ηθοποιού; Πες μας λίγα περισσσότερα για τον ήρωα που υποδύεσαι, ο οποίος μαλιστα είναι δημοσιογράφος.
Νομίζω το να μπορώ να υποδύομαι χαρακτήρες και να ζω καταστάσεις πέρα και μέσα από μένα. Μου αρέσει αυτή η πρόκληση της μεταμόρφωσης. Επίσης η απόλαυση που παίρνεις την στιγμή που βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή και η έκρηξη αδρεναλίνης είναι μοναδικές εμπειρίες. Όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε πλήρη λειτουργία και ετοιμότητα. Ο βασικός λόγος που κάνω θέατρο είναι για να χαρώ, να ζήσω καινούργιες εμπειρίες, ή ν’αναπαράξω παλιές, να ταξιδέψω ο ίδιος πάνω στη σκηνή.
Ναι υποδύομαι τον Ντάνιελ Γουλφ, δημοσιογράφο που εργάζεται στις νεκρολογίες μιας εφημερίδας ευρείας κυκλοφορίας και εν δυνάμει συγγραφέα. Η ζωή του θ’ αλλάξει ριζικά όταν θα γνωρίσει την Άλις, μια νεαρή στριπτιζέζ, και ένα χρόνο αργότερα την Άννα, μια διάσημη φωτογράφο. Ο Νταν, όπως επέλεξε να τον παρουσιάσει ο σκηνοθέτης μας, είναι ευαίσθητος, ανασφαλής, ευθραυστος και παρορμητικός. Στην προσπάθειά του να βρει την ευτυχία πληγώνει τους γύρω του και πληγώνεται. Δεν έχει κακές προθέσεις και δεν είναι ο στόχος μας να παρουσιαστεί ως αντιπαθής και εγωκεντρικός.
Είναι ένας ρόλος αρκετά κόντρα σε μένα, χρειάστηκε να βουτήξω συναισθηματικά βαθιά, μετά από μια σειρά ρόλων που χαρακτηρίζονταν από το δυναμικό τους χαρακτήρα και την πρακτική λογική τους,γι αυτό και μου είναι ιδιαίτερα αγαπητός. Δεν μπορώ να πω ότι δεν αντέχω κάτι σε εκείνον, οταν υποδύεσαι ένα ρόλο πρέπει να τον αγκαλιάσεις, να τον κατανοήσεις και να τον αγαπήσεις. Έχω κοινές εμπειρίες, ειδικά όσον αφορά την απώλεια αγαπημένων προσώπων και τα τραύματα που αυτή σου δημιουργεί. Μέσα από τη φαινομενική του σκληρότητα κρύβει μια αθωότητα και μια παιδική αφέλεια.
Στον ελεύθερο χρόνο σου, τι βιβλία διαβάζεις, τί μουσική ακούς και ποιες ταινίες προτιμάς να βλέπεις;
Τώρα τελευταία, λόγω και της παράστασης που σκηνοθέτησα στο Αγγέλων Βήμα, ξαναδιάβασα τους αγαπημένους μου Ρώσους συγγραφείς, Ντοστογιέφσκι, Τσέχωφ, Μπουλγκάκωφ και Μαγιακόφσκι. Μουσική ακούω κυρίως ξένη από rock μέχρι electro και ambient. Μου αρέσει και η κλασική μουσική με αγαπημένους μου τον Σούμπερτ και τον Ραχμάνινοφ. Από ταινίες προτιμώ αυτές που δεν έχουν πολλή βία, για να χαλαρώσω, καθώς και κάποιες ξένες σειρές με τις οποίες τρώω κολλήματα. Τελευταίες μου «μανίες» είναι το Black Mirror και τοAmerican Horror Story.
Ερωτεύομαι, Χαμογελώ, Φοβάμαι, Ονειρεύομαι, Θυμάμαι: πέντελέξεις που όταν τις ακούς, τί εικόνες σου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό,χωρίς δεύτερη σκέψη;
Ερωτεύομαι: μου έρχεται στο μυαλό μια μπολονέζ μακαρονάδα με μπόλικο τυρί. Χαμογελώ: μου έρχεται η εικόνα ενός αγαπημένου μου προσώπου. Φοβάμαι: μου έρχονται ζοφερές εικόνες από πόλεμο αρρώστιες και κακές ειδήσεις. Ονειρεύομαι: μου έρχεται η εικόνα ενός υπέροχου μεγάλου κρεβατιού με ωραίο στρώμα,μεγάλα μαξιλάρια και παπλώματα. Θυμάμαι: μου έρχεται στο μυαλό ο Κύρος Γρανάζης και ο Γλόμπος του...αυτά.
Ο Γιάννης Λασπιάς αποκαλύπτει τις σκέψεις κι απόψεις του, στο Νίκο Ελευθερίου