Φέτος βρισκόσουν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο ψυχολογικό και αστυνομικό έργο «Βρώμικα Κόλπα» και μάλιστα σε ένα ρόλο όχι ιδιαίτερα συμπαθή. Πες μας λίγα περισσότερα για εκείνον.

Είναι ένας τύπος ευφυής, αλλά και ψυχασθενής κι ίσως λίγο διεστραμμένος, ο οποίος έχει έρθει να πάρει εκδίκηση, με ένα έμμεσο τρόπο. Οι «κακοί» είναι πιο απαιτητικοί σαν ρόλοι, χρειάζονται πιο πολλές ικανότητες. Είναι πάντως ένα πολύ έξυπνο έργο με πολλές εκπλήξεις και συνεχείς ανατροπές που θα το απολαύσουν όλοι από την αρχή μέχρι το τέλος.  

Σε όλη αυτή την πορεία που έχεις όλα αυτά τα χρόνια, θα σταματούσες κάπου γιατί σε στιγμάτισε ίσως, γιατί τον αγάπησες πολύ, ή αυτά που κάνεις πρόσφατα;

Σε όλες τις δουλειές που κάνω, δίνομαι με όλο μου το είναι. Προσπαθώ να βελτιώνομαι κάθε φορά και προσπαθώ στον κάθε ρόλο να βρίσκω τις αιτίες, τις προθέσεις του χαρακτήρα που υποδύομαι. Είμαι τελειομανής και δίνομαι ολόψυχα σε ότι κάνω και δεν ξεχωρίζω κάτι.

Γυρνώντας και κάνοντας μια ανασκόπηση στα πράγματα που έχεις όλα αυτά τα χρονια κάνει, νιώθεις δικαιωμένος που ακολούθησες το επάγγελμα του ηθοποιού από τα οικονομικά που είχες στην αρχή σπουδάσει;

Ναι πήρα το πτυχίο στα οικονομικά, όμως δεν με πολυενδιέφεραν κι επειδή μου άρεσε πάντα η τέχνη του ηθοποιού, ας πούμε ακολούθησα την καρδιά μου και παρά τις δυσκολίες του χώρου ασχολήθηκα με αυτόν τον τομέα. Μετά τη θητεία μου στο πολεμικό ναυτικό αποφάσισα να ασχοληθώ και να ακολουθήσω την ηθοποιία. Είμαι λίγο ανικανοποίητος και προσπαθώ να βάζω τον πήχη ψηλότερα και να βουτάω όλο και βαθύτερα. Με αυτή την έννοια δεν θα είμαι ποτέ απόλυτα ικανοποιημένος.

Γιατί αγαπάτε εσείς οι ηθοποιοί πιο πολύ το θέατρο, από τον κιν/φο, ή την τηλεόραση, ενώ είναι μια τέχνη θνησιγενής εν τη γενέσει της;

Έχεις δίκιο, αν και σε εμένα αρέσουν εξίσου και τα τρία, απλώς έχουν μια διαφορά στην τεχνική.  Στο θέατρο μετράει πιο πολύ η φωνή, το σώμα, ενώ στον κινηματογράφο το βλέμμα, επίσης μπορείς να βοηθηθείς από το σκηνοθέτη και το μοντάζ.

Έχεις παίξει σε πολλά και διαφορετικά είδη. Φέτος σε αστυνομικό, παλιότερα σε κοινωνικό και κλασικό ρεπερτόριο. Αυτό είναι η εξέλιξη σαν ηθοποιός, ή κάποιος που κάνει πολύ καλά ένα ρόλο για χρόνια;

Ο αξέχαστος Μίνωας Βολανάκης στο ξεκίνημά μου είχε πει: «Το ζητούμενο είναι να γίνεις ηθοποιός, όχι ρόλος», να μην περιφέρεις δηλαδή τον ίδιο ρόλο σε όποιο έργο και να κάνεις. Καλός ηθοποιός είναι αυτό που μπορεί να μεταλλάσσεται, είναι κι ο χαρακτήρας μου τέτοιος μου αρέσουν και τα δύσκολα, οπότε προσπαθώ κάθε φορά να βελτιώνομαι και να αλλάζω όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται.

Ενστερνίζεσαι την εν λόγω ψυχολογία του εκάστοτε ήρωα που υποδύεσαι και ανάλογα έρχεσαι πιο κοντά του, ή αντίστοιχα να τα αποφύγεις, ή θεωρείς πως όλοι μπορούμε να γίνουμε δολοφόνοι;  

Προσπαθώ να μπω όσο μπορώ να καταλάβω αυτόν τον άνθρωπο, να καταλάβω τους λόγους που λειτουργεί όπως λειτουργεί, και να τον αποδώσω ακόμη κι αν δεν έχουμε κοινά στοιχεία. Όσο για δολοφόνοι, μέσα μας νομίζω πως το έχουμε, εξαρτάται από το πώς μεγαλώσαμε, όλοι έχουμε μέσα μας όλα και ανάλογα με τις υπάρχουσες συνθήκες μπορεί να φτάσουμε στα άκρα.

Υπήρξαν άνθρωποι που σε στιγμάτισαν είτε σαν προσωπικότητες, είτε σαν δάσκαλοι, είτε με τον τρόπο που λειτουργούσαν;

Εγώ προσπαθώ να παίρνω από κάθε άνθρωπο που συνεργάστηκα ότι καλύτερο είχαν. Έτσι όσοι συνέβαλλαν στο να με βοηθήσουν και με το δικό τους τρόπο, σε συνδυασμό με τη δική μου κρίση.

"ΔΙΝΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΣΕ ΟΤΙ ΚΑΝΩ!!!"

 Στα όσα χρόνια σε παρακολουθώ έχω την εντύπωση πως ακολούθησες μια πορεία που προέκυψε απλώς κι Εσύ δεν επεδίωξες τίποτα, ισχύει;

Δεν έχεις καθόλου άδικο. Δεν είχα καθοδήγηση. Δεν υπήρχε κάποιος να με συμβουλέψει, να με κατευθύνει. Δεν είχα κάποια στρατηγική. Έγινα ηθοποιός γιατί θεωρούσα πως δεν ήμουν ένας άνθρωπος, αλλά πολλοί. Έγινα ηθοποιός για να γίνω πιο ελεύθερος άνθρωπος να μην φοβάσαι την έκθεση, να μην φοβάσαι να δείχνεις ευάλωτος.

Το ότι χρειάστηκε, απαιτούσε ο ρόλος να παίξεις γυμνός σε κάποιες παραστάσεις, πως λειτούργησε για Σένα, πως το δούλεψες σε προσωπικό επίπεδο για να το υπερνικήσεις;

Σαν ένα τελευταίο προπύργιο στέρησης ελευθερίας, έκθεσης κι άλλο ένα πολύ δύσκολο βήμα που έπρεπε να κάνω και να ξεπεράσω ως ηθοποιός. Η πρώτη φορά που ταλανίστηκα με αυτό ήταν για την παράσταση στο “FULL MONDY”, σε σκηνοθεσία Φασουλή. Απελευθερώθηκα όμως μετά που κατάφερα και το έκανα.

Είσαι σε ένα επάγγελμα που σε κάνει να φεύγεις από την πραγματικότητα κι από την άλλη βγαίνεις και βλέπεις ότι κάποιοι ψάχνουν στους κάδους. Πως τα εξισορροπείς;

Η ζωή θρέφει τον καλλιτέχνη κι ο καλλιτέχνης τον άνθρωπο. Από τα ερεθίσματα που εισπράττει τριγύρω του βάζει τα καλλιτεχνικά του στοιχεία για να αντέξει. Συνυπάρχουν συνεχώς, δεν μπορεί να μην τα βλέπεις όλα, πρέπει να υπάρχει αλήθεια παντού. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση να είσαι άνθρωπος για να γίνεις καλλιτέχνης.

Πως προτιμάς να αποφορτίζεσαι, να γεμίζεις δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο σου;

Ένα περίπατο, μια βόλτα με τη μηχανή, να διαβάζω, να βλέπω φίλους. Αλλά και να γυμνάζομαι, ή να κάνω χορό.

Ερωτεύομαι, χαμογελώ, φοβάμαι, ονειρεύομαι, θυμάμαι, τι σου πρωτοέρχεται στο μυαλό όταν ακούς αυτές τις λέξεις;

Όλη η ζωή, νομίζω ότι είναι ένα όνειρο, ένα χαμόγελο κι ένας έρωτας!

Ο ηθοποιός Χρήστος Λιακόπουλος λεει τις σκέψεις και τις απόψεις του στο Νίκο Ελευθερίου