Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει την παράσταση "Απελπισίτο"; Ποιο είναι εκείνο το ιδιαίτερο στίγμα που θεωρείτε πως έχετε προσπαθήσει να της προσδώσετε;

Την παράσταση την χαρακτηρίζει το σατιρικό πνεύμα και η ιδιότυπη γραφή του Λάκη Λαζόπουλου, ο νεανικός θίασος που αποτελείται από εννιά νέους ταλαντούχους ηθοποιούς,  η συνεργασία μου με τον Λάκη Λαζόπουλο, με τον οποίον  συναντιόμαστε πρώτη φορά στην σκηνή μετά από 25 χρόνια, (είχαμε συνεργαστεί το 92 στους δέκα μικρούς Μήτσους)  και η εμπνευσμένη πάντα και  διονυσιακή μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη.

Βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής από τις γιορτινές μέρες. Ποιά είναι τα συναισθήματα που σου δημιουργούν, θυμάσαι κάποια ιδιαίτερα και τα νοσταλγείς;

Οι γιορτές πάντα είναι ευπρόσδεκτες για την χαρά και την ενθουσιαστική διάθεση που φέρνουν μαζί τους. Τα παιδιά το ξέρουν αυτό καλύτερα από μας- κυρίως γιατί κλείνουν τα σχολεία και γιατί θα πάρουν δώρα. Εγώ περιμένω τα Χριστούγεννα γιατί αγαπώ τα αναμμένα λαμπάκια και το μήνυμα της γέννησης του Χριστού και της αγάπης.Το Πάσχα πάλι με συγκινεί για το μήνυμα της θυσίας και γιατί ερχόταν στην γειτονιά που γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη ένα μικρό λούνα-παρκ με κούνιες που ήταν βάρκες και μου άρεσε να κουνιέμαι εκεί και γιατί μια φορά το Πάσχα μου αγόρασαν ένα ζευγάρι κόκκινα λουστρίνια..ωραίοι ήταν και οι παιδικοί “έρωτες” .

Το ότι αυτές της μέρες είσαι αναγκασμένη να δουλεύεις, σου δίνει ικανοποίηση και πληρότητα που μπορείς να προσφέρεις χαρά, ή όχι γιατί σου στερεί τους αγαπημένους σου;

Το να δουλέψω με τον Λάκη Λαζόπουλο ήταν επιθυμία μου και που δουλεύω φέτος τον χειμώνα ήταν συνειδητή επιλογή. Οι δικοί μου όλοι το κατανοούν απολύτως και το σέβονται. Εξ άλλου τον Δεκέμβριο θα βρεθώ  στην γενέτειρα μου Θεσσαλονίκη για ένα μήνα με την παράσταση  μας  και θα έχω την ευκαιρία να δω τα αδέλφια μου και κάποιους λίγους φίλους που έχω.  

Από βασίλισσα της κωμωδίας, τα τελευταία χρόνια επέλεξες να δοκιμαστείς σε παραστάσεις, πιο ιδιαίτερες, πιο πειραματικές, πιο εσωτερικές. Έγινε από προσωπική ανάγκη, ή θεωρείς πως ο ηθοποιός πρέπει να δοκιμάζεται σε διαφορετικά είδη.

Πριν γίνω βασίλισσα της κωμωδίας υπήρξα όπως ξέρεις Νίκο για 15 χρόνια μέλος πειραματικών ομάδων στην Θεσσαλονίκη όπου δοκιμάστηκα σε όλα τα είδη του θεάτρου. Την πρώτη μου μεγάλη επιτυχία στην κωμωδία την έκανα εξ άλλου στην Πειραματική σκηνή της Τέχνης Θεσσαλονίκης όταν ερμήνευσα την κ. κυρία Νερουλού στο αριστούργημα του Ηλία Καπετανάκη “Η Βεγγέρα.” Ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος περίμενε να έχω αυτήν την μεγάλη και καλή επαφή με το κωμικό στοιχείο το οποίο πάντα απορρέει από ένα εσωτερικό δράμα από ένα πάθος που καίει τους κωμικούς ήρωες που ερμηνεύω (όπως εγώ αντιλαμβάνομαι την κωμωδία) Ήταν λοιπόν ανάγκη εσωτερική να επιστρέψω στις αρχές. Με κάλεσε πάλι εκείνη η φωνή μέσα μου, το δαιμόνιο  που μας λέει κατά που να πάμε και κατά που να μην πάμε- όταν τα πράγματα γίνονται βαρετά, ανυπόφορα, κουραστικά, ή όταν στενεύουν, ή λιγοστεύουν τα περιθώρια επιλογών. Με λίγα λόγια πήγα αυτονόητα εκεί που θα  μπορούσα -στις αρχές της κρίσης - να εκφραστώ πιο καλά να πω αυτό που θέλω σε μένα και στο κοινό, αλλά και στην συντεχνία μου που έχει τις ίδιες ανησυχίες για το θέατρο. 

"Έγινα ηθοποιός από παρόρμηση μάλλον, ή από ένστικτο!" 

Πότε σου γίνεται συνείδηση, ότι αυτό που θέλεις να κάνεις είναι η υποκριτική; Και πώς χειρίζεσαι τις κρίσιμες περιόδους της προσωπικής σου ταυτότητας;

Έγινα ηθοποιός από παρόρμηση μάλλον, ή από ένστικτο, πάλι η  φωνή που με κάλεσε. Εκ των υστέρων και πολύ μετά κατάλαβα πως ήταν καλή επιλογή και πως το θέατρο είναι ο φυσικός μου χώρος. Δεν ήταν συνειδητή επιλογή. Όσο για τις κρίσιμες περιόδους κάθε φορά που συμβαίνει το θέατρο να με πληγώνει απομακρύνομαι, παίρνω απόσταση, σκέφτομαι, διαβάζω, ασχολούμαι με τις ομάδες μου κάνω πειράματα πάνω σε έργα που γράφω και σχεδιάζω, κάνω αυτοκριτική και αυτογνωσία... μετράω κέρδη και ζημίες...  

Μετά από τόσα χρόνια κι από άπειρους ρόλους, τι είναι εκείνο σήμερα που σε ιντριγκάρει ώστε να πεις: «Ναι αυτό θέλω να το κάνω»;  Ποια είναι λοιπόν η προτεραιότητα σου, το κείμενο, ο ρόλος, οι συνεργάτες;

Τα τελευταία χρόνια αυτό που με ιντριγκάρει είναι αυτό που θέλω να πω σε σχέση με αυτό που λένε οι άλλοι, σαν ένα παιχνίδι διαλόγου. Θέλω να είμαι παρούσα ποιο ενεργά στα θεατρικά μας πράγματα -στον πολύ μικρό μας χώρο- όπου όλοι καταθέτουν την άποψη τους. Θέλω να πω παιδιά  “είμαι κι εγώ εδώ”! Δηλαδή δυνάμωσε μετά από πολλά χρόνια η θέληση μου,  η βούληση μου. Είναι πολύ απλό, έγινα πιο ανταγωνιστική. Προτεραιότητα μου είναι το κείμενο και τι θέλω να πω. Μετά δημιουργώ τις προϋποθέσεις να γίνει η δουλειά με τα μέσα που διαθέτω τα οποία είναι όλα δικά μου. Έχω γίνει το μέσον μου.   

Γιατί αγαπάτε τόσο εσείς οι ηθοποιοί το θέατρο, μια τέχνη θνησιγενή, από τον κινηματογράφο, ή την τηλεόραση; Που μάλιστα μπορεί να σας δίνουν και πιο πολλά χρήματα, αναγνωρισιμότητα μεγαλύτερη και άλλα.

Το θέατρο είναι πάθος και ψυχοθεραπεία ταυτόχρονα, είναι αναζήτηση του εαυτού μέσα από τον άλλον, τον ξένο, τον ρόλο... είναι  άμεση επικοινωνία -σχεδόν ερωτική- με το κοινό που εξαργυρώνεται εκείνη την στιγμή ...είναι μαγεία. Εγώ προσωπικά αγαπώ και το σινεμά και την τηλεόραση, όταν είναι καλά τα σενάρια. Έκανα εξ άλλου κάποια περάσματα- όχι πολλά. Αν έγραφα εγώ τα σενάρια και μπορούσα να κάνω δικές μου σειρές θα έκανα περισσότερη τηλεόραση, αλλά θα έχανα μάλλον  την ουσία της αποστολής μου που είναι το θέατρο.

Οι πιο ισχυρές αναφορές του καλλιτέχνη θεωρώ πως συνδέονται με την παιδική του ηλικία, για αυτό και την διατηρεί καθ’ όλη την ζωή του, την παιδικότητά του. Έχεις καταφέρει να διατηρήσεις στοιχεία της αθωότητάς σου;

Δεν νομίζω πως οι καλλιτέχνες όλοι απαραίτητα έχουν καλή επαφή με την αθωότητα. Όσο για μένα  νομίζω πως  δίνω αγώνα για να μην χάσω  την δική μου πηγή χαράς ενέργειας και δημιουργίας Δεν είναι εύκολο, «το παιδί» απομακρύνεται κάθε φορά που το προδίδεις,  ή το παραμελείς, στην συναλλαγή του κόσμου, στις δοκιμασίες της καθημερινότητας και μέσα στο ψέμα της πραγματικότητας....

"Η μεγάλη τέχνη είναι θαύμα από μόνη της, η σχέση τέχνης κι ανθρώπου είναι αμφίδρομη!" 

Η ανάγκη για επιβίωση και το στρίμωγμα που υπάρχει γενικότερα, μπορούν να επηρεάσουν  έναν ηθοποιό, ή να τον οδηγήσουν σε επιλογές που στην πορεία ίσως μετανιώσει;

Καμιά φορά ναι και στην περίπτωση μου έγινε μια δυο φορές. Πάντως δεν  υποκύπτω σε  επιλογές που να με αρρωσταίνουν ούτε και στα χρήματα… Όταν το κάνω είναι για να μη χαλάσω την καλή σχέση με τον σκηνοθέτη, ή τον παραγωγό μου και για να κάνω στο μέλλον κάτι καλύτερο με την εταιρεία που συνεργάζομαι.  Είναι δηλαδή μέρος του παιχνιδιού. Και πάντως επειδή κάνω πολύ καλά την δουλειά μου δεν έκανα ακόμη κάτι για το οποίο να μετάνιωσα πικρά.   

Η κρίση που όλοι διανύουμε σε θλίβει, σε αγανακτεί; Ποιο θα λέγαμε πως είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που σου έχει δημιουργήσει;

Η κρίση ήταν συνέπεια πολλών κακών χειρισμών από τις κυβερνήσεις, από τις τράπεζες και από μας. Όσο περνάει ο καιρός και τα πράγματα χειροτερεύουν, επειδή κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη του και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του, αρχίζει και γίνεται αποπνικτική η ατμόσφαιρα, ανθυγιεινή και αηδιαστική. Τώρα δεν υπάρχει η πολυτέλεια να θλίβομαι, ή να λυπάμαι πρέπει να προχωρήσω να ζήσω και να δημιουργήσω είναι η μόνη πηγή χαράς.

Σε ποιό βαθμό θεωρείς ότι η Τέχνη επηρεάζει τη ζωή μας, τα θέλω μας και τους έρωτες μας αν θέλεις και ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων στα δύσκολα που περνάμε όλοι;

Η τέχνη επηρεάζει την ζωή μας, όσο αφήνουμε εμείς να μας επηρεάσει εξαρτάται πόσο ανοιχτοί είμαστε να δεχτούμε την ευεργετική θωπεία της τέχνης της λογοτεχνίας της ποίησης και λοιπά. Αν δεν είμαστε τουρίστες της τέχνης μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι και να περάσουμε πιο ήρεμα και απλά την ζωή μας… εξ άλλου η πιο μεγάλη τέχνη είναι να κάνεις απλή ζωη. Εγώ δεν νομίζω πως από μόνη της μπορεί να κάνει θαύματα. Η μεγάλη τέχνη είναι θαύμα από μόνη της.  Η σχέση τέχνης και ανθρώπου είναι αμφίδρομη. Θέλεις να πιεις καθαρό “νερό” από την  πηγή καλώς, δεν έχεις το κουράγιο να σκαρφαλώσεις στο βουνό δεν τρέχει και τίποτα, το νερό θα είναι εκεί και θα τρέχει πάντα.

Βλέποντας τον εαυτό σου, τόσα χρόνια πορείας μετά, θα έλεγες πως κάτι ανάλογο είχες προβλέψει και  περίμενες πως θα εξελιχθεί η καριέρα και η ζωή σου;

Είναι αλήθεια πως ήμουν της άποψης ότι πρέπει να δουλεύω για την ανεξαρτησία μου και πίστευα πως κάποια στιγμή θα αναγνωριζόταν η δουλειά μου και θα έπαιρνα την ανταμοιβή μου. Αυτή ήταν η φιλοσοφία μου. Πολλές φορές καθ’ οδόν κάμφθηκα,  λύγισα, κουράστηκα, αλλά με την επιμονή, την πίστη  και το πείσμα μου, μετά σαράντα χρόνια παίρνω την “μισθοδοσία” μου και τα αντίδωρα μου... Εννοείται πως το ταξίδι μου έμαθε πολλά πράγματα και ήταν γεμάτο εμπειρίες, αλλά αυτό είναι αυτονόητο.

Σκέψεις και απόψεις της αγαπημένης ηθοποιού Σοφίας Φιλιππίδου, που τις μοιράζεται για όλους εσάς, με το Νίκο Ελευθερίου!