Φέτος σε βλέπουμε στον μονόλογο του Άγγελου Ανδρεόπουλου: "ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΣ ΧΑΛΕΠΑΣ - ο ΣΑΛόΣ άΓΙOΣ" που ανεβαίνει στο θέατρο "Αλκμήνη" σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο κείμενο; Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις σου όταν άρχισες να το διαβάζεις;

Δεν θα ήμουν απόλυτα ειλικρινής, εάν έλεγα ότι το να παίξω τη ζωή του Χαλεπά ήταν κάτι που σκεφτόμουν χρόνια. Ήταν κάτι που προέκυψε... από αυτές τις ευτυχείς συγκυρίες που έρχονται στη ζωή σου κάποια στιγμή και σα λάμψη σου λένε, ότι είναι η ώρα για αυτό. Πέρυσι το καλοκαίρι, σκεφτόμενος, μετά από δύο χρόνια απραξίας λόγω της καραντίνας, ότι θα ήταν σοφό να είμαι μόνος μου στη σκηνή, χωρίς το άγχος του αν θα υπάρξει ακύρωση, ή ματαίωση παράστασης λόγω ασθένειας κάποιου συντελεστή και συναδέλφου. Μιλώντας με τον Άγγελο, ο Γιαννούλης Χαλεπάς ήταν το πρώτο όνομα που αναφέρθηκε. Για κάποιο συγκυριακό λόγο συμφωνήσαμε αμέσως και ο Άγγελος Ανδρεόπουλος ξεκίνησε τη μελέτη για τη συγγραφή του έργου. Περίμενα ένα μήνα για να διαβάσω τις πρώτες σελίδες και ενάμιση μήνα για ολοκληρωμένο το έργο, αλλά από τις πρώτες κιόλας γραμμές κατάλαβα ότι θα έβγαινε ένα εξαιρετικό συγγραφικά αποτέλεσμα. Και μήνες που παίζεται η παράσταση αυτό επιβεβαιώνεται, καθώς έχει δημιουργηθεί μία δουλειά για την οποία είμαι απόλυτα υπερήφανος.  Έμαθα για αυτόν τον άνθρωπο, για τον τόσο σημαντικό καλλιτέχνη, που ταλαιπωρήθηκε τόσο στη ζωή του. Πολλοί τον γνωρίζουμε, αλλά ελάχιστοι τον ξέρουν και εν μέρει θεώρησα πλέον και υποχρέωσή μου να κοινωνήσω την ζωή του.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής σου στο θέατρο, υποθέτω θα έχεις νιώσει κι εσύ σε κάποιες στιγμές αυτή τη μανία δημιουργίας που βλέπουμε να καταλαμβάνει τον Χαλεπά μέσα στην παράσταση. Έχεις αισθανθεί ποτέ ότι υπάρχει κίνδυνος αυτή η μανία να σε κάνει να χάσεις το μυαλό σου, όπως συνέβη με κείνον; Αν ναι, τι είναι αυτό που σε βοηθάει να μην χάσεις τα "λογικά" σου;

Εγώ πρεσβεύω ότι οι καλλιτέχνες έχουν στην πλειοψηφία τους μία δόση μανίας και σαλέματος. Είναι αυτή η ανάγκη του να εκφραστείς μέσα από ρόλους, μέσα από στίχους, μέσα από μουσική, μέσα από ζωγραφική, μέσα από γλυπτική. Είναι αυτή η ανάγκη να εκφράσεις αυτό που το μυαλό και η καρδιά σου θέλει να πει, το οποίο νιώθεις ότι δεν μπορείς να πεις με λόγια παρά μόνο με έργα. Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν ένα βαθμό μανίας και το αν θα μεταφραστεί αυτή η μανία σου σε χάσιμο μυαλού θεωρώ ότι έχει να κάνει καθαρά με την εποχή, με τους ανθρώπους, τα ήθη και τα έθιμα. Υπάρχουν δηλαδή σήμερα πολλοί καλλιτέχνες, τους οποίους εγώ θαυμάζω και των οποίων το μεγαλείο επιθυμώ να ακουμπήσω, οι οποίοι αν ζούσαν στην εποχή που έζησε και δημιούργησε ο Χαλεπάς θα θεωρούνταν τρελοί, θα είχαν ίσως την ίδια μοίρα και την ίδια πορεία, ενώ σήμερα απλά θεωρούνται εκκεντρικοί.

Διαβάζω στην παρουσίαση της παράστασης: "...τι αξίζει άραγε περισσότερο, να είσαι τρελός και ευφυής, ή φυσιολογικός και απλά... άνθρωπος;" Ποιες είναι οι δικές σου σκέψεις επάνω σ' αυτό το ερώτημα;

Πρόκειται για μία φράση η οποία αντικατοπτρίζει πολλά ρητα, πάνω στα οποία προχωράει η κοινωνία μας. Ρητά του τύπου ''επιθυμείς να ζεις, ή απλά να υπάρχεις''. Πάντα ο άνθρωπος πιστεύω ανά τους αιώνες προσπαθεί να βελτιώσει τον εαυτό του, τις συνθήκες ζωής του, προσπαθεί να δημιουργήσει, να φτάσει στο ζενίθ της ύπαρξης του. Όλο αυτό εκφράζεται με αυτή την απλή έκφραση της παρουσίασης του έργου μας. Νομίζω είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που η παράσταση αγγίζει τους θεατές. Μέσα σε όλο αυτό το μεγαλείο της τρέλας του Χαλεπά, όλοι πιστεύω ότι μπορούμε να διακρίνουμε, αν όχι πολλές, σίγουρα μία πτυχή του εαυτού μας και ίσως μία πτυχή την οποία κρύβουμε και δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, ή φοβόμαστε να προσεγγίσουμε από το άγχος για το πού μπορεί να μας οδηγήσει. Οι πιο τολμηροί το κάνουν και κατά την γνώμη μου βγαίνουν κερδισμένοι, οι λιγότερο τολμηροί επίσης το κάνουν, απλά όχι στο μέγιστο... κι αυτοί βγαίνουν κερδισμένοι. Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος επιλέγει το βαθμό στον οποίο θα ξεφύγει από τις νόρμες της καθημερινότητας, εξού και θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την εξέλιξη του.

"Κάθε άνθρωπος επιλέγει το βαθμό στον οποίο θα ξεφύγει από τις νόρμες της καθημερινότητας"

Αρκετοί -μεταξύ τους και επιστήμονες- υποστηρίζουν ότι υπάρχει κάποιος μικρός βαθμός "διαταραχής" σε κάθε καλλιτέχνη...Ποια είναι η δική σου γνώμη; Υπάρχει συσχέτιση μεταξύ δημιουργικότητας και διαταραχής;

Ως διαταραχή η επιστήμη ορίζει αυτό το οποίο αποκλίνει από το φυσιολογικό, αλλά και ως φυσιολογικό η επιστήμη ορίζει αυτό το οποίο έχει επιλέξει η ιδια να ορισει ως φυσιολογικο. Δεν υπάρχει κανένας θεϊκός νόμος, κανένας κοσμικός κανόνας, ο οποίος να μας λέει ποια συμπεριφορά είναι φυσιολογική. Η στάση ζωής μας και οι πράξεις μας δεν πρέπει να βλάπτουν κανέναν άλλον και δεν πρέπει να έχουν επιδράσεις αρνητικές. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν βλάπτουμε κανέναν άνθρωπο γύρω μας, για μένα δεν υφίσταται καμία διαταραχή, υπάρχει διαφορετικότητα, αλλά διαφορετικότητα υπάρχει και στα πάντα, στους πάντες. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός δεν υπάρχει τίποτα ίδιο και αυτή είναι μία σημαντική παράμετρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι άνθρωποι που επιλέγουν να ασχοληθούν με την τέχνη έχουν ένα βαθμό περισσότερης διαφορετικότητας από τους υπόλοιπους. Το αν αυτό επιλέγουμε να το πούμε διαταραχή, ή όχι είναι καθαρά θέμα λέξεων στις όποιες λέξεις επιλέγω να μην μένω.

Η συγκεκριμένη παράσταση απαιτεί πολλά από σένα. Αυτή η έντονη φόρτιση και η ψυχολογική κατάσταση του Χαλεπά δεν σε έχει επηρεάσει στην καθημερινότητά σου;

Ο συγκεκριμένος ρόλος είναι ο πρώτος, νομίζω, στα όσα χρόνια παίζω που δεν με εγκαταλείπει την ώρα που σβήνει το φως του καμαρινιού μετά την παράσταση. Για κάποιο περίεργο λόγο έχω επιλέξει να τον κουβαλάω μαζί μου κάθε μέρα, κάθε στιγμή. να τον σκέφτομαι διαρκώς, στην αρχή λίγο είχε επηρεάσει τη διάθεσή μου, τώρα πλέον νομίζω το διαχειρίζομαι πιο καλά, παραμένοντας βέβαια μία σταθερή σκέψη της καθημερινότητας μου. Αυτό μου δείχνει ότι έχει αγγίξει προφανώς κάποιες πτυχές του εαυτού μου, τις οποίες δεν είχα καταφέρει να αγγίξω ως τώρα και άρα, ίσως πρόκειται για ένα ρολό που μπορεί να με βοηθήσει να βελτιωθώ και εγώ ως προσωπικότητα, γιατί πέραν του να κοινωνήσουμε μία παράσταση με το κοινό... κάνουμε θέατρο και για την ψυχή μας όπως έλεγε ένας σπουδαίος καλλιτέχνης. Ίσως λοιπόν αυτός ο ρόλος βοηθάει ιδιαίτερα και την δική μου ψυχή, θα το μάθουμε στην πορεία.

Θα έλεγες ότι πρόκειται ίσως για τον πιο απαιτητικό ρόλο που έχεις παίξει στην μέχρι τώρα πορεία σου;

Δεν ξέρω αν πρόκειται για τον πιο απαιτητικό ρόλο που έχω παίξει μέχρι τώρα, γιατί μου αρέσει και ευτυχώς το έχω καταφέρει ως τώρα, ότι ρόλους μου έχουν αναθέσει, ότι ρόλους έχω επιλέξει να παίξω να τους αντιμετωπίζω με την ίδια σοβαρότητα.  Στόχος μου πάντα είναι να προσφέρω το καλύτερο. φυσικά δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεται πάντα και δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά είναι πάντα στόχος. Για το συγκεκριμένο θα πω ότι είναι ο πιο μαγικός μονόλογος που έχω παίξει ως τώρα. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, για μία υπαρκτή προσωπικότητα όχι ένα φανταστικό χαρακτήρα, η οποία πέρασε από όλα τα στάδια της ανθρώπινης εξέλιξης, έπεσε, σηκώθηκε, έλαμψε, από το ζενίθ πήγε στο ναδίρ. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που συμβολίζει τη φράση ''ποτέ δεν είναι αργά'' η ζωή του μας το δείχνει περίτρανα και αυτό είναι πολύ σημαντικό, η πίστη στο μέλλον.

"Πέραν του να κοινωνήσουμε μία παράσταση με το κοινό... κάνουμε θέατρο και για την ψυχή μας"

Αν σου δινόταν η δυνατότητα να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο και να κάνεις μία ερώτηση, ή να πεις μόνο μια φράση στον Χαλεπά, ποια θα ήταν αυτή;

Τα ταξίδια στο χρόνο, παρότι τα έχουμε όλοι δει σε ταινίες, παρότι τα έχουμε όλοι φανταστεί, παρότι ενίοτε τα έχουμε όλοι επιθυμήσει είναι παράλληλα και λίγο τρομακτικά, γιατί μπορεί μία μικρή φράση και μία μικρή ερώτηση που θα κάνει κάποιος πιθανός ταξιδιώτης στο χρόνο, να αλλάξει το ρου της ιστορίας. ίσως προς το καλύτερο, ίσως προς το χειρότερο.... Σίγουρα θα επέλεγα να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο σε πρώιμο στάδιο της ζωής του κι αν μπορούσα να του πω μόνο μία φράση αυτή θα ήταν ξεκάθαρη... στο τέλος θα δικαιωθείς... τόσο απλά. γιατί αν το σκεφτούμε αυτό που όλοι επιθυμούμε είναι το τέλος να είναι γλυκό, τρυφερό και όσο γίνεται πιο όμορφο.

Οι ρόλοι σου στο θέατρο θεωρείς ότι σε αλλάζουν σαν άνθρωπο, σε κάνουν να βλέπεις με την οπτική των ηρώων κάποιες φορές, άρα να παίρνεις στοιχεία κι από αυτούς;

Αλίμονο αν δεν το καταφέρνουμε αυτό μέσω των ρόλων. πιστεύω ότι όσοι άνθρωποι κάνουμε θέατρο και μετά από κάθε παράσταση δεν είμαστε λίγο διαφορετικοι, ελπίζω προς το καλύτερο, τότε κάνουμε τη λάθος δουλειά. ο κάθε ήρωας που ενσαρκώνουμε, πέραν του ότι παίρνεις στοιχεία του εαυτού μας, έρχεται και για να μας διδάξει πιστεύω κάτι... και είμαστε πολύ τυχεροί αν καταφέρουμε αυτό που έχει να μας διδάξει να το αντιληφθούμε και να το ενστερνιστούμε και ακόμα πιο τυχεροι αν καταφέρουμε να το βάλουμε στην καθημερινότητά μας.

Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί έντονα στο θέατρό μας; Ρωτάω γιατί εμένα ας πούμε, με ενοχλούν έντονα κάποιοι από τους θεατές....

Να μία ερώτηση λίγο τρομακτική...  έντονα δεν ξέρω αν με ενοχλεί κάτι, γιατί αν με ενοχλήσει κάτι έντονα απλά αποχωρώ. Άρα θεωρώ πως οτιδήποτε με ενοχλεί στο θέατρο είναι διαχειρίσιμο προς το παρόν από μέρους μου. Ναι με ενοχλούν κατά καιρούς και κάποιοι θεατές που δείχνουν να μη σέβονται τη δουλειά μου, ναι με ενοχλεί κατά καιρούς ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζονται οι καλλιτέχνες από το κράτος, από τους παραγωγούς, από τους σκηνοθέτες, από συναδέλφους, με ενοχλούν κατά καιρούς οι παραστάσεις που βλέπω ή που έχω συμμετάσχει και που δεν είναι παραστάσεις, στις οποίες έχει δοθεί το 100% δημιουργικότητας των συντελεστών. Πολλά πράγματα μπορούν να με ενοχλήσουν, αλλά αντίστοιχα υπάρχουν και πολλά πράγματα που με ευχαριστούν και βάζοντας τα σε μία ζυγαριά αυτά που με ευχαριστούν είναι πάντα περισσότερα.

''Θεωρώ ότι μόνο κερδισμένος βγήκα και από το Σεφέρη και από το Σεφερλή."

Πέρυσι έδωσες διπλό τηλεοπτικό "παρών", πηγαίνοντας μέσα σε λίγους μήνες από τον Σεφέρη (Έξι Νύχτες στην Ακρόπολη, ΕΡΤ)... στον Σεφερλή (Super Mammy, ANT1).Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες -φαινομενικά- δουλειές. Σε αντιπροσωπεύουν και οι δύο; Σε ενοχλούν οι παρέες της τηλεόρασης και η επαναληπτικότητα τους; Tο γεγονός ότι δεν είσαι μέσα σε αυτές τις παρέες είναι επιλογή σου, ή όχι;

Να ένα υπέροχο λογοπαίγνιο λοιπόν ''από τον Σεφέρη στο Σεφερλή''... Με τον Σεφέρη μας ένωσε ένα σημαντικό, αγαπημένο για μένα, όνομα και ένας λατρεμένος άνθρωπος. Ο Γιάννης ο Διαμαντόπουλος, με τον οποίο ονειρευόμουν να δουλέψω από τα παιδικά μου χρόνια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο σαλόνι του πατρικού μου να παρακολουθεί τις εξαιρετικές δουλειές του ''Το φάντασμα'', ''Προς Οφρύνιο'', ''Φρουρούς της Αχαΐας''. Με το Γιάννη δεν είχαμε καταφέρει να συνεργαστούμε μέχρι τώρα, οι "Έξι νύχτες στην Ακρόπολη" λοιπόν ήταν μία σημαντική στιγμή, γιατί πραγματοποιήθηκε ένα όνειρο ζωής. Με το Μάρκο μας έφερε κοντά μία άλλη δουλειά, την οποία πίστεψα, ήταν μία δουλειά, την οποία ήθελα να κάνω τόσο λόγω του θέματος, παρότι υπήρχε ρίσκο, όσο και εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Μάρκος, αδιαμφισβήτητα, είναι ένας Σταρ της εποχής μας.  Έχει φανατικούς θεατές και φανατικούς μη θεατές /δεν επιθυμώ να πω τη λέξη εχθρούς/. το να δουλέψεις λοιπόν μαζί του είναι κάτι που θεωρώ, ότι κάθε καλλιτέχνης πρέπει να κάνει μία τουλάχιστον φορά, για να δει αν ταιριάζει. Θεωρώ ότι μόνο κερδισμένος βγήκα και από το Σεφέρη και από το Σεφερλή. Ως προς τις παρέες, οι οποίες αναμφισβήτητα υπάρχουν, θεωρώ ότι δεν είναι κάτι άσχημο. Δεν είναι κακό να υπάρχουν άνθρωποι, τους οποίους εμπιστεύεσαι και πιστεύεις ότι θα βγάλεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο, να μην συνεργαστούμε με αυτούς τους ανθρώπους. Αν θέλεις το λάθος έγκειται στο ότι καλό θα ήταν παράλληλα με αυτούς τους ανθρώπους πάντα να υπάρχει και μία νέα προσθήκη, όπως για παράδειγμα ήμουν εγώ στα "Χωρισμένα παλικάρια", στα οποία ο Βασίλης Θωμόπουλος είχε κάνει ένα all star cast και είχε μαζί τους έναν πρωτοεμφανιζόμενο, τηλεοπτικά, ηθοποιό. από την άλλη το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχουν δουλειές, οι οποίες στηρίζονται καθαρά σε νέους πρωταγωνιστές, όπως έκανε ο Λευτέρης Χαρίτος στις "Άγριες Μέλισσες", όπως κάνουν φέτος σε αρκετά σήριαλ, δείχνει ότι αυτή η μόδα της παρέας τείνει αν όχι να σπάσει τουλάχιστον να εμπλουτιστεί.

Βρίσκεσαι στα 1965 . Κέντρο της Αθήνας. Αριστερά σου στο "Διονύσια" παίζεται το "Λεωφορείο ο Πόθος" με την Λαμπέτη και λίγο πιο κάτω δεξιά σου στο "Κεντρικόν", το "Αυγό" με τον Χορν. Σε ποιο από τα δύο θέατρα θα μπεις;

Τα αιώνια διλήμματα, στα οποία ποτέ δεν επιθυμώ να μπαίνω, θα προσθέσω άλλη μία παράμετρο... να βρεθώ στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ημέρα Σάββατο, ώστε να μπορέσω να μπω στην απογευματινή του Διονυσία και στη βραδινή του κεντρικόν. δεν βρίσκω κανέναν λόγο στην ύπαρξη διλημμάτων στη ζωή μας εάν μπορούμε να έχουμε και τα δύο χέρια μας γεμάτα, αλλωστε οι επιθυμίες είναι για να ικανοποιούνται, όχι για να μένουν επιθυμίες.

Ποιούς ξεχωρίζεις και γιατί τους θεωρείς πως είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες όλων των εποχών;

Όλοι οι καλλιτέχνες, σε όλες τις εποχές, είτε μιλάμε για καλλιτέχνες, των οποίων το όνομα είναι γραμμένο με τεράστια γράμματα στις σελίδες της τέχνης, είτε μιλάμε για καλλιτέχνες που υπάρχουν στις υποσημειώσεις των σελίδων αυτών, είναι σημαντικοι. Όλοι προσέφεραν κάτι, μικρότερο, ήμεγαλύτερο, σημαντικότερο, ή λιγότερο σημαντικό, σε αυτό που σήμερα έχουμε ως τέχνη. Δεν θα επιλέξω κανέναν για να ξεχωρίσω και να θαυμάσω, γιατί επιλέγω από όλους να παίρνω ένα στοιχείο, κάτι το οποίο εμένα με βελτιώνει ως καλλιτέχνη και άνθρωπο. υπάρχουν αδιαμφισβήτητα ηθοποιοί εν προκειμένω που θαυμάζω την υποκριτική τους αλλά ακόμα και αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι, έχουν κατά στιγμές υπάρξει πιο αδύναμοι του τέλειου, το οποίο εγώ έχω θαυμάσει σε άλλες στιγμές. όλοι είμαστε άνθρωποι, όλοι είμαστε αδύναμοι, όλοι είμαστε δυνατοί, όλοι έχουμε να προσφέρουμε, όλοι μπορούμε να προσφέρουμε και όσοι επιθυμούμε το κάνουμε στο βαθμό που επιλέγουμε. Άρα εγώ επιλέγω να δω τα θετικά και να δώσω πρόσημα σε όλους τους καλλιτέχνες, ακόμα και σε αυτούς με τα μικρά μικρά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας της τέχνης, γιατί έτσι... απλά το αξίζουν.

O Μάρλον Μπράντο είχε πει: "Το μόνο πράγμα που χρωστάει ένας ηθοποιός στο κοινό του είναι να μην το κάνει να βαριέται." Συμφωνείς;

Θα ήθελα πάρα πολύ να μην συμφωνήσω και να πω, ότι όχι πρέπει να δίνουμε το 100% μας, έπει να κάνουμε το παν, πρέπει να είμαστε παρόντες, πρέπει να είμαστε χαμογελαστοι, πρέπει να είμαστε ευγενικοί .Αλλά, αν μιλήσω με απόλυτη ειλικρίνεια, επειδή οι ηθοποιοί δεν είναι τίποτα άλλο από άνθρωποι... άνθρωποι οι οποίοι έχουν καλές και κακές μέρες, άνθρωποι οι οποίοι καλούνται να παίξουν ενώ πονάνε, ενώ θρηνούν, ενώ είναι λυπημένοι, ενώ είναι χαρούμενοι, αν λοιπόν σκεφτώ όλα αυτά θα καταλήξω ότι ναι, το μόνο πράγμα που χρωστάει ένας ηθοποιός στο κοινό είναι να μην το κάνει να βαριέται. από κει και πέρα, ανάλογα τη μέρα, την ώρα και τη στιγμή, στην οποία βρίσκεται και ο συγκεκριμένος ηθοποιός /γιατί δεν είναι ρομπότ αλλά άνθρωπος/ που όπως μου έλεγε η σπουδαία Νίκη Τριανταφυλλίδη ''πατάει τα κουμπιά των νευρών του'' προσφέρουμε το καλύτερο δυνατόν, που έχουμε εκείνη τη στιγμή στο κοινό. και αυτό νομίζω είναι αρκετό ...αυτο ειναι που κανει μια παρασταση ζωντανο οργανισμο.

Ο ηθοποιός Γιώργης Κοντοπόδης μιλά στο Γιάννη Αργυρούδη!

Τη φωτογράφιση για την παράσταση "Κοιμώμενος Χαλεπάς" έκανε η Ραμπέλλα Γρε!