Μιλήστε μας για την παράσταση "Δεν είναι Παιχνίδι" της Θεατρικής Ομάδας σας,
Ανδρομέδα που έχει ανέβει σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Ι.Ε. Βασιλείου και Αναστασίας
Τσούτση στο καινούργιο θέατρο της πόλης Noūs. Το έργο θίγει πολλά σύγχρονα θέματα
και προβλήματα. Θα ήθελα να αναφερθείτε  στους χαρακτήρες που ενσαρκώνετε,
θύματα, ή τους θύτες της ιστορίας;
Ντίνα Κούκου: Η φετινή μας παράσταση θίγει ένα σύγχρονο φαινόμενο, τα ηλεκτρονικά εγκλήματα,
που συντελούνται καθημερινά ανά τον κόσμο. Διαδικτυακά έμφυλα εγκλήματα, ψυχολογική και λεκτική
βία, challenges που οδηγούν σε αυτοκτονίες, cyberbullying, sextortion, η εκδικητική αναμετάδοση
προσωπικών στιγμών, κυρίως, γυναικών και δε θα μπορούσε να λείψει ο εθισμός στο διαδίκτυο. Ο
χαρακτήρας που υποδύομαι, η Αυγούστα, είναι μια επίδοξη influencer, εγκλωβισμένη στην ψηφιακή
της εικόνα, η οποία ετεροπροσδιορίζεται και βασίζει την ευτυχία της στην αποδοχή της ατσαλάκωτης
διαδικτυακής περσόνας που έχει φτιάξει. Είναι θύμα του σύγχρονου τρόπου ζωής και ταυτόχρονα θύμα
catfish. Εξαπατάται και εξαπατά. Και ο κύκλος αυτός δεν κλείνει ποτέ.
Αναστασία Τσούτση: Στο έργο υποδύομαι την Καμίλ. Μια νέα, δυναμική γυναίκα, με την δική της
επιχείρηση. Ή τουλάχιστον, αυτό λέει πως είναι…
Φανή Γρύλλη: Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνω ονομάζεται Βερόνικα, μια 15χρονη gamer γεννημένη
μέσα στην τεχνολογία. Μια έφηβη που, όπως όλοι μας, προσπαθεί να βρει τη θέση της σε αυτόν τον
κόσμο. Όταν η πραγματικότητα δείχνει να μην την αποδέχεται, στρέφεται στον κόσμο του διαδικτύου
ελπίζοντας ότι εκεί θα καταφέρει να ανήκει κάπου. Η ανάγκη της όμως, για επαφή τη ρίχνει στα χέρια
λάθος ανθρώπων.
Σοφία Ρούβα: Ο χαρακτήρας μου στο έργο λέγεται Εστέ. Πρόκειται για μια κοπέλα που έχει πέσει
θύμα cyberbullying. Ανήμπορη να διαχειριστεί μεγαλώνοντας τα τραύματα που δημιουργήθηκαν από
αυτή την εμπειρία, μετατρέπεται σε θύτη ξεσπώντας στον πιο κοντινό της άνθρωπο, την κολλητή της.

Διαδικτυακοί εκβιασμοί, sextortion, revenge porn, bullying, απάτες και εθισμός στο
διαδίκτυο. Έχει έρθει κάποια από εσάς στην ίδια -ή κάποιος από τον περίγυρό σας-
αντιμέτωποι με κάποιο από αυτά τα φαινόμενα; Αν ναι, ποια ήταν η αντίδραση σου;
Φ.Γ.: Νομίζω ότι όσο περνάνε τα χρόνια θα αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε έρθει αντιμέτωποι με όλο
και περισσότερα τέτοια φαινόμενα online, απλώς δεν μπορούσαμε να τα αναγνωρίσουμε. «Εφόσον δεν
μπορεί να με αγγίξει, πόσο κακό μπορεί να μου κάνει;» είναι μια σκέψη που πολλοί έχουμε κάνει
προσπαθώντας να κανονικοποιήσουμε μια αντικοινωνική, ή/και κακοποιητική συμπεριφορά στο
διαδίκτυο. Όσο πιο πολύ συζητάμε ανοιχτά, όσο πιο πολλές ιστορίες βγαίνουν στο φως, τόσο πιο
εύκολη θα είναι η αναγνώριση και η αντιμετώπιση.
Σ.Ρ.: Την περίοδο που ετοιμάζαμε το έργο και συλλέγαμε τις μαρτυρίες, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από
μια πολύ κοντινή μου φίλη, η οποία μου εκμυστηρεύτηκε ότι είδε το ανοιχτό κάλεσμα που κάναμε και
θέλει να μου μιλήσει. Η ίδια είχε πέσει θύμα catfishing από την κολλητή της στο Πανεπιστήμιο. Η
θύτρια είχε δημιουργήσει ένα ψεύτικο προφίλ παριστάνοντας έναν φίλο του αγοριού που άρεσε στην

φίλη μου. Μάλλον, όπως λέει και η Φανή, σχεδόν οι περισσότεροι από εμάς με τον έναν ή τον άλλο
τρόπο έχουμε έρθει αντιμέτωποι με κακοποιητικές πρακτικές μέσω του διαδικτύου.

Ποια πιστεύετε ότι είναι τα βαθύτερα αίτια όλων αυτών των ηλεκτρονικών "πληγών

του Φαραώ"; Υπάρχει άραγε "αντίδοτο" για την αντιμετώπισή τους, ή ο ασκός του
Αιόλου έχει ανοίξει και είναι πλέον πολύ αργά;
Α.Τ.: Το διαδίκτυο είναι ένας «χώρος» που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται σχεδόν αληθινότερος και
από την πραγματική ζωή. Ενημέρωση για τους κινδύνους, διάλογος και αποδαιμονοποίηση παράλληλα.

Η παράστασή σας ανεβαίνει με την συνεργασία του ΚΕΘΕΑ. Σαν νεαρά άτομα, έχετε
διαπιστώσει ότι υπάρχουν πολλοί νέοι της γενιάς σας που έχουν πρόβλημα εθισμού σε
ουσίες; Τι είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε κάποιον δικό μας
άνθρωπο που παλεύει με αυτές;
Ν.Κ.: Η συνεργασία μας με το ΚΕΘΕΑ προέκυψε, καθώς, το ΚΕΘΕΑ παρέχει δωρεάν προγράμματα
υποστήριξης για εφήβους/ες και νεαρούς/ες ενήλικες 13-21, που εκδηλώνουν προβληματική χρήση σε
εφαρμογές του διαδικτύου και των video games, καθώς και στις οικογένειές τους. Θεωρήσαμε
σημαντικό να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση των
πολιτών. Αντίστοιχα, το ΚΕΘΕΑ έχει προγράμματα για την υποστήριξη ατόμων που έχουν προβλήματα εθισμού
και σε ουσίες. Αυτό που μπορούμε όλοι μας να κάνουμε για να βοηθήσουμε έναν δικό μας άνθρωπο
που χρειάζεται υποστήριξη είναι να απευθυνόμαστε στους ειδικούς φορείς που υπάρχουν και να
λαμβάνουμε καθοδήγηση από τους επιστήμονες.

Ποιο θεωρείτε ότι είναι το σημαντικότερο μήνυμα, ή βασική ιδέα που θέλει να
αναδείξει η παράστασή σας;
Α.Τ.: Όπως και στα προηγούμενα έργα μας, η σκέψη ότι ο καθένας μας ανά πάσα στιγμή μπορεί να
«στοχοποιηθεί». Και ότι είναι σημαντικό με θάρρος και πίστη να ξεπεράσουμε τον φόβο και την
ντροπή και να μιλάμε για ό,τι μας συμβαίνει, να ζητάμε βοήθεια. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.

Και αυτή η παραγωγή της "Ανδρομέδας" βασίζεται σε μαρτυρίες ανθρώπων. Η
δραματουργία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Αυτό είναι κάτι που σας
ιντριγκάρει και σας χαρακτηρίζει ως ομάδα;
Φ.Γ.: Ναι, από τη δημιουργία της ομάδας το 2018, αποφασίσαμε ότι σκοπός μας είναι να δώσουμε
φωνή σε ανθρώπους που δεν ακούστηκαν ποτέ, ιστορίες που δεν πρέπει να χαθούν στο σκοτάδι. Αυτή
είναι η ταυτότητά μας.

Ποια είναι εν τέλει η ιδεολογία, το όραμα, αλλά και οι στόχοι της ομάδας
"Ανδρομέδα";

Ν.Κ.: Ζητούμενό μας είναι να καταπιανόμαστε με κοινωνικοπολιτικά θέματα της εποχής μας. Ιστορίες,
γεγονότα, μαρτυρίες. Μάς απασχολεί η όλο και εντονότερη παρουσία του φασισμού, η εξάπλωση του
ρατσισμού, η φυλετική ανισότητα, ο σεξισμός, η οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης της διαφορετικότητας,
η ελεύθερη έκφραση της ατομικότητας, δηλαδή το προφανές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο
σύνολό τους…
Σ.Ρ.: …Αποφασίσαμε, λοιπόν, μέσω έρευνας, ζωντανής επικοινωνίας και συλλογικής εργασίας, η
τέχνη μας να αποτελεί μέσο διαμαρτυρίας κι αφορμή για κοινωνική δράση.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά ως ηθοποιοί; Θυμάστε ποια ήταν η
πρώτη παράσταση που είδατε;
Α.Τ.: Αν απαντούσα αυτήν την ερώτηση πριν πέντε χρόνια, θα έλεγα ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος για
μένα. Τώρα νιώθω ότι ήταν μια αναγκαία επιλογή στον δρόμο μου, που δεν ξέρω ποιος είναι. Ένας
τρόπος για να μπορέσω να αναπνεύσω και να ονειρευτώ.
Ν.Κ.: Συμμετείχα πάντα στις σχολικές παραστάσεις. Σε κάθε τάξη. Ένιωσα, έτσι, από μικρή τη μαγεία
και την ομορφιά της δημιουργίας. Και είχα δασκάλους που με ενέπνευσαν και με ενθάρρυναν. Τους
ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Η πρώτη παράσταση που είδα ήταν παιδική και είχα πάει με το σχολείο μου.
Δεν θυμάμαι τον τίτλο της παράστασης, θυμάμαι, όμως, να είμαι πάρα πολύ ανυπόμονη και
χαρούμενη, με μια φλόγα στα μάτια.
Φ.Γ.: Εγώ δεν θυμάμαι το πώς, θυμάμαι ότι κάποια στιγμή το είπα στους γονείς μου και
εναντιώθηκαν. Κατάφερα να πάω σε ένα θεατρικό εργαστήρι και όταν ήρθαν και με είδαν πρώτη φορά
να παίζω, κατάλαβαν ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Δεν είναι μόνο η υποκριτική αυτή
καθαυτή, αλλά όλος ο κόσμος του θεάτρου, η δημιουργία ενός κόσμου από το μηδέν. Δεν θα
μπορούσα να με φανταστώ κάπου αλλού.
Σ.Ρ.: Έγινα ηθοποιός, γιατί μέσα από την τέχνη αυτή βρήκα τον τρόπο να εκφράζομαι, όντας ένας
πολύ κλειστός άνθρωπος. Δεν θυμάμαι τον τίτλο της πρώτης παράστασης που είδα, αλλά ήταν μια
παιδική παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη. Θυμάμαι ότι είχα μαγευτεί από τα σκηνικά και
παρατηρούσα με μεγάλη προσήλωση τους ηθοποιούς, που με μετέφεραν σε έναν άλλον κόσμο, σε έναν
κόσμο που ήξερα από την στιγμή που τον είδα ότι θέλω να ανήκω και εγώ.

Τι είναι για σας, για τη ζωή σας, κάθε μια προσωπικά, το  να βρίσκεστε, να κάνετε να είσαστε ένα με το θέατρο;
Φ.Γ.: Ανάσα.
Σ.Ρ.: Έκφραση και μέσο διαμαρτυρίας.
Ν.Κ.: Παρηγοριά. Αγαλλίαση. Ελπίδα.

Α.Τ.: Ένας «χώρος» όπου μπορούν να συμβούν μαγικά…

Ποια είναι η αγαπημένη σας εξωθεατρική ασχολία και μάλιστα υπάρχει και κάτι που επιλέγετε από κοινού;
Α.Τ.: …να κάθομαι στον ήλιο!
Ν.Κ.: Παίρνω τον σκύλο μου και περπατάμε παρέα, με τις ώρες, στο βουνό. Ηρεμεί το μυαλό μου
ανάμεσα στα δέντρα.
Σ.Ρ.: Το διάβασμα και η γυμναστική.
Φ.Γ.: Γράφω. Παντού. Κυρίως, πίσω από τα χαρτάκια παραγγελιών στην πρωινή μου δουλειά.

Σας συναντήσαμε στις πρόσφατες πορείες. Ποια είναι η θέση σας για το πρόσφατο
Προεδρικό Διάταγμα που εξισώνει τους καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών με
απόφοιτους λυκείου; Ποιές θεωρείτε πως πρέπει είναι οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν
από τα θεσμικά όργανα, αλλά και από τον κάθε καλλιτέχνη χωριστά;

Ν.Κ.: Το Προεδρικό Διάταγμα καταπατά τα εργασιακά μας δικαιώματα και υποβαθμίζει την
καλλιτεχνική και επαγγελματική μας αξία. Αφορά την αξιοπρέπειά μας. Οφείλει το κράτος να
αναγνωρίσει τις καλλιτεχνικές σπουδές μας μέσω της ένταξής μας στην κατηγορία ΤΕ του ενιαίου
μισθολογίου, εκεί όπου ανήκουμε. Δεν παλεύουμε για επιδόματα. Παλεύουμε για την αναγνώριση των
σπουδών μας. Είμαστε ενωμένοι, το έχουμε αποδείξει ήδη εδώ και 2 μήνες και δε θα σταματήσουμε να
διεκδικούμε την αναγνώριση όσων μας ανήκουν.

Η Ομάδα ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ μιλά με το Γιάννη Αργυρούδη με αφορμή την παράστασή τους "Δεν είναι παιχνίδι"!