Σάς συναντάμε στο "Διάχρονο Θέατρο" και στο έργο του Ούγκο Μπέτι ''Έγκλημα
στο Κατσικονήσι''που έχει ανέβει σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου
Κυριακού.Μιλήστε μας για το έργο και τον ρόλο σας.
Τρείς γυναίκες ζούν στο Κατσικονήσι μόνες δίχως αντρική παρουσία για χρόνια ξεχασμένες από
τον Θεό σε μία καθημερινότητα σκληρή για μία γυναίκα αν αναλογιστεί κανείς οτι όλη τους η
διαβίωση εξασφαλίζεται απο την καλλιέργεια της γης και απο τα κατσίκια.
Ο ρόλος που υποδύομαι είναι ο ρόλος της Πία. Η Πία είναι μια γυναίκα που ουσιαστικά
είναι παγιδευμένη σε μια ζωή που δεν της αρέσει, αλλα δεν τολμάει κιόλας να κάνει κάτι για να το
αλλάξει. Παρ’ολο που έχει μόρφωση και κουλτούρα όπως όλοι οι χαρακτήρες αυτού του έργου
παραμένει αγκιστρωμένη από τη νύφη της και τη ζωή τους στο Κατσικονήσι. Μένει εκεί μαζί με την
νύφη της και την ανηψιά της, ενώ ο αδερφός της έχει χάσει την ζωή του στον πόλεμο και ουσιαστικά
αφήνει την ζωή να χάνεται αναπολώντας την ζωή που ζούσε στην Βιέννη. Η Πία όπως και η νύφη της
η Αγκάθα η οποία είναι η ιδιοκτήτρια και αρχηγός του σπιτιού εχουν ξεχάσει την γυναικεία τους πλευρά,
εχουν βυθιστεί στην ρουτίνα της καθημερινότητας ,.στις δουλειές του σπιτιού και το μεγάλωμα της
μικρότερης του σπιτιού της Σύλβιας. Ολη τους αυτή η συνδιαλλαγή με τα ζώα και την φύση και η έλλειψη
ανθρώπινης επαφής τις έχει κάνει αγρίμια εως τη στιγμή που εμφανίζεται στην ζωή τους ενας μυστηριώδης ξένος.
Ο Αντζελο. Ο Άντζελο ξυπνάει και στις τρείς γυναίκες την δίψα τους για τον έρωτα και την ζωή και τις
φέρνει αντιμέτωπες μεταξύ τους.
Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον στην ηρωίδα που ενσαρκώνετε ;
Μου αρέσει το οτι είναι βαθιά ανθρώπινη και το οτι συνεχώς παλέυει με τον εαυτό της για να πράξει
στο τέλος αυτό που θα είναι καλύτερο για όλους Η Πία σε ολο το έργο βρίσκεται σε μια μάχη ανάμεσα στα
συναισθήματα και την λογική της. Χάνει την ισορροπία της μιάς και η διάσπαση του δυνατού δεσμού
που έχει με τις άλλες δυο γυναίκες, τη νύφη και την ανηψιά της της στοιχίζει συναισθηματικά, αλλά
την ξαναβρίσκει μιάς και στο τέλος βάζει την ηθική και την λογική της πάνω απο όλα..
"Η κατάχρηση εξουσίας γίνεται και γινόταν απο πάντα και δεν έχει προτιμήσεις"
Ο χαρακτήρας που υποδύεστε υφίσταται ψυχολογική κακοποίηση απο έναν πολυ χειριστικό
άνθρωπο.Σας εχει τύχει να αντιμετωπίσετε λεκτική η ψυχολογική βία στον χώρο του θεάτρου;
Νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που εργάζεται στον χώρο του θεάτρου σε οποιαδήποτε θέση και
δεν έχει υποστεί κάποιου είδους βία είτε λεκτική είτε ψυχολογική .. Δυστυχώς συμβαίνει σχεδόν σε
όλες τις δουλειές κάτι τέτοιο ας μην κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλο μας. Η κατάχρηση εξουσίας
γίνεται και γινόταν απο πάντα και δεν έχει προτιμήσεις, μπορεί να λάβει χώρα απο μπακάλικο μέχρι
πολυεθνική.Τα κόμπλεξ και η κακία δυστυχώς δεν έχουν ορια.
Έχετε συναντήσει στην αληθινή ζωή ανθρώπους τόσο παράφορα ερωτευμένους οσο οι ηρωίδες του
έργου;
Ναί εχω συναντήσει..και πρώτα απο όλους εμένα..χα.χα.. Είναι ευλογία να γνωρίζει κανείς τον έρωτα
στο μεγαλείο του. Οταν ο έρωτας υπάρχει μεσα σε ενα υγιές πλαίσιο σε ανυψώνει, σε φωτίζει σε κάνει
τον απόλυτο δημιουργό. Μέσα απο τον υγιή έρωτα μπορείς να γίνεις ένας μικρός θεός και να
απολαύσεις την ολότητα της ζωής.Όταν όμως ο έρωτας γίνει παράφορος και το πλαίσιο δεν ειναι
υγιές τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολυ επικίνδυνα. Κινδυνέυεις να χάσεις τον εαυτό σου και να
αρρωστήσεις, στην καλύτερη περίπτωση, ή να πάθει κάποιος κακό στην χειρότερη..
"Είναι ευλογία να γνωρίζει κανείς τον έρωτα στο μεγαλείο του"
Πώς ξεκίνησε για σας το μαγικό αυτό ταξίδι στον χώρο της τέχνης;
Είμαι απο τις περιπτώσεις που συνέβη σαν κάλεσμα απο την παιδική ηλικία..Δεν έλεγα στους γονείς
μου οτι θέλω να γίνω ηθοποιός με την έννοια οτι δεν το εξέφραζα λεκτικά, αλλά το έπραττα.. Καταρχάς
εντάξει στο σχολείο πάντα έπαιρνα μέρος στις γιορτές, ήμουν μέλος της χορωδίας μου έδιναν να
απαγγελνω τα ποιήματα και σε μεγαλύτερες τάξεις με έβαζαν να διδάσκω συμμαθήτριες μου πώς να
απαγγείλουν. Σε ηλικία δέκα ετών θυμάμαι οτι έκανα την πρώτη μου ολοκληρωμένη παράσταση που
ήταν το πραμύθι της Σταχτοπούτας. Είχαμε φτιάξει προσκλήσεις και ειχαμε καλέσει όλη τη γειτονιά. Ήταν
ακομα η εποχή που παίζαμε στους δρόμους. Για τον ρόλο της Σταχτοπούτας θεώρησα δίκαιο να ριξουμε
τον κλήρο και ο κλήρος έπεσε σε εμένα, εγώ όμως αρνήθηκα γιατί ήθελα να το σκηνοθετήσω και δεν το
έβρισκα σωστό να τα κάνω ολα.Το τι τράβηξε βέβαια απο μένα το κοριτσάκι που επέλεξα αφήστε
το, της είχα βγάλει την πίστη, χα,χα ,χα.,τα θυμάμαι ολα αυτά με μεγάλη χαρά και συγκίνηση και πάντα
προσπαθώ να αντιμετωπίζω την τέχνη με την αλήθεια αυτήν που είχα τότε, στα δέκα. Σίγουρα ήμουν
καλύτερη τότε..χα.χα..χα.. Ως γνωστόν όλοι οι ηθοποιοί αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε να παίζουμε
με την πίστη και την αλήθεια που έχουν τα παιδιά εξού και το ρήμα παίζω.
Ποιό θεωρείτε το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό (εκτός του ταλέντου) που πρέπει
να έχει κάποιος για να γίνει ηθοποιός;
Τρία είναι για μένα τα προσόντα που πρέπει να εχει κάποιος. Πρώτον στομάχι, η δουλειά αυτή για
όσους την κάνουν με βάθος και σοβαρότητα έχει πολύ πίκρα, πολλές απορρίψεις και πάρα πολλές
αναμετρήσεις με τον εαυτό σου που συνήθως δεν είναι ευχάριστες. Ζεις μονίμως σε μία σύγκριση, σε
μια αγωνία. Ο κόσμος σε συγκρίνει συνέχεια με άλλους ηθοποιούς είτε πιο καλούς, πιο γνωστούς, πιο
επιτυχημένους κλπ και αυτό πάντα πονάει πάντα, οπότε αν η "επιτυχία'' και η αναγνωρισιμότητα
είναι αυτά που σε τράβηξαν σου προτείνω να το ξανασκεφτείς. Δεύτερον είναι το κατά πόσο μπορείς
να ζήσεις χωρίς αυτό. Εγώ πάντα όταν με ρωτάνε νεώτερα παιδιά αν μπορούν να γίνουν ηθοποιοί αυτό
τους ρωτάω και τους βάζω να σκεφτούν μήπως είναι ενας ναρκισσισμός γιατί δυστυχώς το θέατρο
προσελκύει πολλούς νάρκισσους. Τους εξηγώ οτι το θέατρο δεν ειναι παρεούλα, ποτάκια και ίνσταγκραμ,
χρειάζεται πολύ σοβαρότητα και έχει πολύ πόνο. Εγώ πραγματικά θα ευχόμουν για τον εαυτό μου να μην το
είχα τοσο πολύ ανάγκη υπαρξιακά. Το θέατρο παρ'ολο που έχει τόση μαγεία δεν κάνει πιο ευχάριστη την ζωή,
κάποιους αντιθέτως την δυσκολεύει.Από όπου και να το πιάσεις, δυσκολεύεσαι να επιβιώσεις, κάνεις
συνήθως και αλλη δουλειά άσχετη για να τα βγάλεις πέρα ειδάλλως αν θες να ζεις από αυτό εισαι
υποχρεωμένος να μπαίνεις σε δουλειές που καλλιτεχνικά δεν σε εκφράζουν ούτε σου αρέσει η
αισθητική, αλλά πρέπει να δουλέψεις. Ένας μεγάλος δάσκαλος μας είχε πεί οτι το ταλέντο βγαίνει απο
την αρχαία λέξη τάλαντο και είχε να κάνει με το νόμισμα, δηλαδή με το πόσα είσαι διατεθειμένος να
πληρώσεις για να εκτεθείς, στην Αγορά γιατί η έκθεση κοστίζει πολλά. Πρέπει να είσαι διατεθειμένος να
κατεβάσεις τα βρακιά σου στο θέατρο, να ξεγυμνωθείς και αυτο δεν έχει πλάκα. Και τρίτον σίγουρα
κάποιος να διαθέτει την ικανότητα να υποδυθεί, να έχει αλήθεια ,να έχει φαντασία και να δουλέυει
συνεχώς με την φωνή του και το σώμα του μιας και είναι τα εργαλεία αυτής της δουλειάς. Όλα αυτά
δηλαδή που λέει ο κόσμος σήμερα ''ταλέντο''.
"Όλοι οι ηθοποιοί προσπαθούμε να πετύχουμε να παίζουμε
με την πίστη και την αλήθεια που έχουν τα παιδιά"
Είναι τελικά το θέατρο ψυχοθεραπεία και για τον ίδιο τον ηθοποιό;Αισθάνεστε ότι κατά την πάροδο
των χρόνων, έχετε βελτιωθεί σαν άνθρωπος;
Οι σπουδές που κάνεις για να γίνεις ηθοποιός ναι σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, πιο ολοκληρωμένο. Η
μελέτη πάνω σε μεγάλα κλασσικά κείμενα σε μορφώνει, σε διαπαιδαγωγεί και σε βοηθά να
κατανοήσεις σε βάθος την ανθρώπινη φύση, αλλά και να την διακώμωδήσεις. Μαθαίνεις να ασκείς και
τον νού, αλλά και το σώμα σου. Αν όμως έχεις πληγές (που οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν)δεν θα τις
γιατρέψεις στο θέατρο, απεναντίας θα γίνουν πιο βαθειές, οπότε οχι, δέν πάμε στο θέατρο για
ψυχοθεραπεία. για αυτήν την δουλειά υπάρχουν οι ψυχοθεραπευτές. Αλλιώς μετά την πληρώνουν οι
συνάδελφοι και έχουμε τα metoo.
Υπήρξαν, ή συνεχίζουν να υπάρχουν κάποια κείμενα ή συγγραφείς που σας ελκύουν περισσότερο και γιατί;
Παλαιότερα το αν μου άρεσε το κείμενο, ή το έργο, ήταν για μένα το πρωταρχικό. Έχω αδυναμία στα
κλασσικά κείμενα παρόλο που το παρουσιαστικό μου και η φωνή μου παραπέμπουν σε πιο σύγχρονα
πράγματα. Πλέον με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το ποιος θα σκηνοθετήσει, ποιός θα με
χειριστεί. Έχω δει μέτρια κείμενα να γίνονται αριστουργήματα απο χαρισματικούς σκηνοθέτες και
αριστουργηματικά γραμμένα κείμενα να καταστέφονται σε κακά χέρια, γιατί ωραία να σου δώσουμε
να παίξεις την έβδομη συμφωνία του Μπετόβεν, μπορείς; Είσαι ένας μαέστρος αρκετά καταρτισμένος
να διευθύνεις την ορχήστρα; Οπότε σε αυτό που καταλήγω είναι ότι πλέον στα κριτήρια μου δεν
συμπεριλαμβάνεται τόσο το κείμενο όσο οι συνεργάτες και ο|η σκηνοθέτης|ιδα ... θα πρέπει να
τον|την θαυμάζω.
"Το θέατρο θα ευχόμουν για τον εαυτό μου να μην το
είχα τοσο πολύ ανάγκη υπαρξιακά"
Ποιά είναι η άποψη σας για το πρόσφατο Προεδρικό Διάταγμα που εξισώνει τους καλλιτέχνες με
απόφοιτους Λυκείου;
Η άποψη μου είναι ίδια με όλων των συναδέλφων μου,οτι δήλαδή πρόκειται για μία απόφαση αισχρή
ανήθικη και πέρα για πέρα σκοταδιστική. Πρόκειται για μια αισχρή υποτίμηση όχι μόνο των σπουδών
μας και της τέχνης μας, αλλά και του πολιτισμού και χωρίς καν αιδώ, εν ψυχρώ μπροστά στα μούτρα
μας, τόση έλλειψη σεβασμού δηλαδή. Θα ήθελα όμως να πω ότι και εμείς οι ίδιοι οι καλλιτέχνες
φταίμε για την κατάσταση αυτή, εμείς φταίμε που μας λένε ψώνια και χομπίστες, βάλαμε και εμείς το
χεράκι μας, όταν αφήναμε ή βάζαμε στη δουλειά άτομα που δεν έχουν σπουδάσει, ή αφήναμε να
διεκδικούν τις δουλειές μοντέλα κλπ. Εμείς το κάναμε πρώτοι ξέφραγκο αμπέλι και όποιος ήθελε
αλώνιζε. Είμαι πολύ υπέρ της ίδρυσης Ακαδημίας Τεχνών και της επαναφοράς της άδειας εξασκήσεως
επαγγέλματος, δε νομίζω οτι εδώ που φτάσαμε υπάρχει άλλη λύση.
Θεωρείτε οτι έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα στον χώρο του θεάτρου το κίνημα του Μetoo;
Δεν νομίζω οτι υπάρχει αμφιβολία περί τούτου.Το φώς είναι απαραίτητο, έπρεπε να σπάσει το
απόστημα τόσων ετών και να επέλθει η κάθαρση. Πολλοί απο όλους αυτούς που διέπραξαν αυτά τα
αδικήματα τιμωρήθηκαν και έτσι στο μέλλον ο καθένας θα το σκέφτεται διπλά πριν τολμήσει να κάνει
κάτι τέτοιο. Πιστέυω οτι θα έπρεπε να προχωρήσει και σε άλλους χώρους γιατί παντού συμβαίνει, αλλά
υπάρχει omerta.
Η Ρούλα Αντωνοπούλου μιλά με τον Γιάννη Αργυρούδη με αφορμή την παράσταση "Έγκλημα στο Κατσικονήσι"!
Μετάφραση – σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Κυριακού
Σκηνικά: Ιωάννα Κατσιαβού
Φωτισμοί: Γιώργος Δανεσής
Επικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση
Πρωταγωνιστούν Μαίρη Βιδάλη, Μιχάλης Αλικάκος, Ρούλα Αντωνοπούλου, Βάνα
Βάσιου, Σάββας Σουρμελίδης (φωνή)
Τραγούδια της Καλαβρίας αποδίδει η Ρούλα Αντωνοπούλου