Σε συναντάμε στις "ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ" του Σ.Μπέκετ που ανεβαίνει στο θέατρο "ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ", σε μετάφραση – σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή και με πρωταγωνίστρια την Πέγκυ Σταθακοπούλου και τη δική σας συμμετοχή. Μιλήστε μας για την παράσταση και για τον "Ουίλλυ" που υποδύεστε...
Ο Ουίλλυ είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει παραιτηθεί, δεν ελπίζει σε τίποτα, δεν αποζητά τίποτα παρά μόνο το τελος που εύχεται να έρθει. Ζει για τη στιγμή που θα τελειώσει, την περιμένει. την αναζητά. Αυτή η ανάγκη της ολοκλήρωσης του κύκλου εκφράζεται με την απουσία ομιλίας (επικοινωνίας δηλαδή). Του είναι τόσο δύσκολο να επικοινωνήσει, έστω και τα στοιχειώδη, γιατί απλά όλα είναι αδιάφορα, όλα είναι μάταια εκτός από λυτρωτική αυλαία. Τον ύπνο το βαθύ, ο οποίος μπορεί να κρατήσει μέρες, μήνες χρόνια, πάντα. Κάθε μέρα που έρχεται λοιπόν χωρίς το τέλος είναι ένας νέος γολγοθάς που θα πρέπει να ανέβει με την απουσία λύτρωσης να είναι εμφανής.
Το έργο μοιάζει σχεδόν προφητικό όσον αφορά τις συνθήκες εγκλεισμού που βιώσαμε στην πρόσφατη πανδημία και παρ'όλο που είναι γραμμένο το 1960,θα έλεγε κανείς ότι έχει γραφτεί χθες!Πώς αισθάνεστε που συμμετέχετε σε ένα από τα πλέον εμβληματικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου και μάλιστα δίπλα σε μία ηθοποιό της εμβέλειας και του κύρους της Πέγκυς Σταθακοπούλου;
Είναι αλήθεια ότι οι ομοιότητες είναι πολλές. Οι ήρωες του έργου βρίσκονται πρωτίστως σε έναν ψυχολογικό εγκλεισμό ο οποίος εξελίσσεται δευτερευόντως σε πρακτικό. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε γιατί η Ουίννι δεν βγαίνει από το χώμα, γιατί ο Ουίλλυ δεν φεύγει, γιατί κάθε μέρα ζουν την ίδια καθημερινότητα; Η απάντηση κατά τη γνώμη μου είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι σε τέτοιο βαθμό ακρωτηριασμένοι ψυχικά, ώστε έχουν προ πολλού παραιτηθεί από κάθε ελπίδα. Τώρα νομίζω δεν χρειάζεται να πω εγώ κάτι για την κυρία Σταθακοπούλου, η πορεία της στο χώρο μιλάει από μόνη της. Αν θα πρόσθετα κάτι μετά από τη γνωριμία μας είναι ότι είναι από τους πιο ακομπλεξάριστους και ευγενικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Ένας λάτρης της ζωής, της μάθησης, με τεράστιο ζήλο και όρεξη για δουλειά. Χαρά μου που τη γνώρισα και εύχομαι να μη χαθούμε μετά από αυτήν τη συνεργασία.
Η Ουίννυ και ο Ουίλλυ "αξιοποιούν το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή" όπως διαβάζω χαρακτηριστικά στην παρουσίαση της παράστασης. Εσείς, στην καθημερινή σας ζωή, νιώθετε αυτήν την ανάγκη του να ξοδέψετε σωστά τον χρόνο σας; Πώς τον αξιοποιείτε;
Είναι τόσο μικρό το αποτύπωμα μας σε αυτήν τη γη που είναι εξαιρετικά σημαντικό πιστεύω να αξιοποιούμε σωστά αυτές τις στιγμές. Εν τέλει αυτό μας μένει. Στιγμές και αναμνήσεις. Προσπαθώ να περνάω χρόνο με την οικογένεια μου, να μελετάω όσο μπορώ, να ακούω μουσική και να συναναστρέφομαι ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Η ΣΥΝ-ύπαρξη των δύο ηρώων δεν θα έπρεπε να είναι η λύση στα προβλήματά τους; Γιατί όμως είναι τελικά τόσο δύσκολο αυτό το "Μαζί";
Γιατί ο καθένας πάσχει από τη δική του αναπηρία σε βαθμό που του είναι αδύνατο να επικοινωνήσει οτιδήποτε ουσιαστικό.
Όπως και οι ήρωες του έργου, με την πρόσφατη πανδημία, περάσαμε -και κάποιοι περνούν ακόμα- έναν ψυχοσωματικό εγκλεισμό. Πιστεύετε ότι όλη αυτή η περιπέτεια μας έχει αλλάξει; Μιλώ τόσο για τους καλλιτέχνες, όσο και για τους θεατές...
Δεν θα ήθελα να αντιμετωπίσω πεσιμιστικά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε. Σίγουρα μας βοήθησε να καταλάβουμε τη σημαντικότητα του να είμαστε υγιείς, τη σημαντικότητα της ουσιαστικής επικοινωνίας και των απλών πραγμάτων όπως μία βόλτα στη γειτονιά μας. Από κει και πέρα ο άνθρωπος είναι ένα εξαιρετικά ευπροσάρμοστο ον το οποίο ιστορικά έχει ανταπεξέλθει και σε δυσκολίες μεγαλύτερες από τις πρόσφατες.
"Ο άνθρωπος έχει ανταπεξέλθει και σε δυσκολίες μεγαλύτερες από τις πρόσφατες"
Τι μπορεί να κάνει στ'αλήθεια πιο ευτυχισμένες τις μέρες μας; Τι είναι αυτό που κάνει πιο ευτυχισμένες τις δικές σας;
Η αγάπη, η συντροφικότητα, η κατανόηση, η ειλικρίνεια, η φιλία, η επικοινωνία και το όνειρο.
Ο Μπέκετ έχει πει "Η συνήθεια είναι πολύ καλός σιγαστήρας". Πιστεύετε ότι οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν πέσει στην παγίδα της συνήθειας; Κιαν ναι, τι μπορούμε να κάνουμε για να βγούμε από αυτήν;
Συμφωνώ απόλυτα με την παραπάνω άποψη. Η συνήθεια είναι ασφάλεια, αλλά και παγίδα. Όλοι αναζητάμε το απάνεμο λιμάνι αλλά μόνο στην ανοιχτή θάλασσα μπορείς να ανακαλύψεις νέους κόσμους που αξίζουν και τις φουρτούνες που θα περάσεις.
Αν αντιληφθούμε τη θνητότητα μας θα καταλάβουμε τη σημαντικότητα της κάθε μας στιγμής. Αυτό από μόνο του μπορει να λειτουργήσει ως καταλύτης ώστε να ενεργοποιηθούμε.
"Η συνήθεια είναι ασφάλεια, αλλά και παγίδα"
Έχει επαρκές -αριθμητικά- κοινό το "θέατρο του παραλόγου" στη χώρα μας; Είναι εκπαιδευμένο το ελληνικό κοινό στο είδος αυτό του θεάτρου;
Σίγουρα δεν είναι ένα εύπεπτο είδος θεάτρο, καθώς από την αρχή σε αναγκάζει να ξεβολευτείς και να προβληματιστείς με αυτά που λέγονται. Πιστεύω πως το Ελληνικό κοινό είναι ένα απαιτητικό κοινό που όμως λόγω των δυσκολιών των τελευταίων χρόνων έχει την ανάγκη περισσότερο να γελάσει, από το να προβληματιστεί.
Τι ήταν εκείνο που σας ώθησε να γίνετε ηθοποιός; Συναντήσατε κάποιες δυσκολίες στο ξεκίνημα σας;
Με απόλυτη ειλικρίνεια θα έλεγα ο κινηματογράφος. Στο επάγγελμα μας δυστυχώς μονίμως συναντάς δυσκολίες. Ο πολιτισμός επειδή ακριβώς καλλιεργεί τη σκέψη και το συναίσθημα των πολιτών, ήταν και είναι αντίπαλος των εκάστοτε κυβερνήσεων και τα αποτελέσματα αυτής της απαξίωσης τα συναντάμε σήμερα στους δρόμους.
"Ο πολιτισμός επειδή ακριβώς καλλιεργεί τη σκέψη και το συναίσθημα των πολιτών, ήταν και είναι αντίπαλος των εκάστοτε κυβερνήσεων"
Ποια είναι η αγαπημένη σου εξωθεατρική ασχολία που θεωρελις ότι σε γεμίζει κατά πολύ;
Τα ταξίδια, ο αθλητισμός και η οικογένεια μου.
Θα ήθελα Δημήτρη, να μου πεις ένα αγαπημένο σου βιβλίο, ένα τραγούδι και μια ταινία...
Εγκλημα και τιμωρία του Ντοστογιέφσκι
Comfortably Numb των Pink Floyd
Εις το όνομα του πατρός με τον Daniel Day Lewis!
Ο Δημήτρης Νικολόπουλος μιλά με το Γιάννη Αργυρούδη με αφορμή την παράσταση "Ευτυχισμένες Μέρες"!