Σας συναντάμε σε δύο παραστάσεις τη φετινή περίοδο. Ας μιλήσουμε πρώτα για το «ΤΙ ΘΑ ΕΛΕΓΕ Ο ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ» που ανεβάζετε σε συνεργασία με την Ομάδα Σιμουλτανέ (κείμενο-σκηνοθεσία) στο θέατρο ΙΣΟΝ… Μιλήστε μας για το έργο, είναι αυτό που ξέρουμε και εμπνευστήκατε από την ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή;
Μάλιστα, το συγκεκριμένο έργο είναι εμπνευσμένο από την ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή. Η ανάγνωση όμως του πρωτότυπου έργου, δημιούργησε στο μυαλό μας συνδέσεις με το σήμερα. Η αρχική ιδέα και η σύλληψη του κειμένου ανήκει στον Κωνσταντίνο Σωτηριάδη. Ο Φιλοκτήτης εδώ, αντιπροσωπεύει την εργατική τάξη, που παλεύει καθημερινά στο περιθώριο, μονάχα για να επιβιώσει, χωρίς να ζει πραγματικά. Είναι δηλαδή ένα έρμαιο των αποφάσεων τρίτων που καθορίζουν ερήμην του αν θα ζήσει και πως, έτσι όπως ακριβώς αποφασίστηκε η ζωή και η τύχη του γνώριμου ήρωα.

Ποιος είναι ο ρόλος που κρατάτε στην εν λόγω παράσταση;
Στην παράσταση ενσαρκώνω το ρόλο του Οδυσσέα. Ο χαρακτήρας παίρνει στοιχεία τόσο από την εξυπνάδα του Ομηρικού ήρωα, όσο και από τον Νεοπτόλεμο, ο οποίος αναφέρεται στο πρωτότυπο έργο, που όπως ξέρουμε ο πρώτος πείθει τον δεύτερο για να πετύχει το σκοπό του, να πάρει «τα τόξα» του Φιλοκτήτη με όποιο κόστος. Επιπλέον ενυπάρχουν γυναικεία χαρακτηριστικά στον τρόπο με τον οποίο ο Οδυσσέας επιλέγει να προσεγγίσει τον Φιλοκτήτη για αυτό και στη δική μας εκδοχή, παρ’ ότι ο ρόλος είναι αντρικός ερμηνεύεται από γυναίκα. Σε ορισμένα σημεία παύει να υπάρχει το φύλο και ο θεατής βλέπει έναν storyteller να του αφηγείται τη συγκεκριμένη ιστορία.
 

Υπάρχει κάποιος στόχος που έβαλε η ομάδας σας με την παράσταση αυτήν;
Ο στόχος της ομάδας είναι να καταφέρει να νοηματοδοτήσει με διαφορετικούς χρωματισμούς μια αλληγορία που θα μπορούσε να συμβαίνει δυνητικά σε οποιονδήποτε χωροχρόνο. Ακολουθούμε μια συγκεκριμένη οπτική που βασίζεται στον τρόπο ερμηνείας του πρωτότυπου κειμένου, ωστόσο πρόκειται για ένα work in progress, όπως άλλωστε είναι και όλες οι θεατρικές παραστάσεις μας. Ο θεατής λαμβάνει αρκετά ερεθίσματα και αναφορές που έχουν στόχο να τον προβληματίσουν.

"Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να το αλλάξουμε, όχι η επερχόμενη γενιά"

Διαβάζω στην παρουσίαση του έργου για «τον εργασιακό μεσαίωνα και την απομόνωση που βιώνουν οι άνθρωποι τη σύγχρονη εποχή». Πιστεύετε ότι υπάρχουν ελπίδες να αναστραφεί από την επερχόμενη γενιά κάποιο από αυτά τα δύο;
Πιστεύω ότι όλα είναι στο χέρι μας. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να το αλλάξουμε, όχι η επερχόμενη γενιά. Τα πράγματα θα αναστραφούν μόνο αν το θελήσουμε πραγματικά. Ζούμε σε έναν κόσμο πολύ σκληρό και υποκρινόμαστε ότι όλα είναι καλά. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στον άλλο αλλά στον εαυτό μας.

Οπότε ποιοι θα μας λέγατε πως είναι οι γενικότεροι στόχοι και η ιδεολογία που έχετε ως ομάδα;
Μια σημαντική προϋπόθεση που θέσαμε εξαρχής είναι να ακούμε πραγματικά ο ένας τον άλλο. Όλες οι απόψεις και όλες οι οπτικές είναι αξιοσημείωτες και οφείλουμε να τους δίνουμε χώρο να υπάρξουν. Επιπλέον, η γενική αισθητική και η άποψη της ομάδας είναι ότι ο επαγγελματίας ηθοποιός πρέπει να είναι σε θέση να δημιουργήσει εικόνες στο μυαλό του θεατή, ανεξάρτητα από τα σκηνικά και τα αντικείμενα που βρίσκονται επικουρικά εκεί. Μεγάλη σημασία έχει για εμάς να βλέπουμε ενεργά σώματα επάνω σκηνή

"Όλες οι απόψεις και όλες οι οπτικές είναι αξιοσημείωτες και οφείλουμε να τους δίνουμε χώρο"

Ας μιλήσουμε και για την έτερη παράσταση, με τίτλο: «Ενός λεπτού… φωνή» σε κείμενο των Παναγιώτη Μπρατάκου/Κοραή Δαμάτη και σκηνοθεσία του δεύτερου στην Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη. Ποιά είναι τα θέματα που πραγματεύεται το έργο και ποιος ο δικός σας ρόλος;

Η παράσταση  «Ενός λεπτού…φωνή» πραγματεύεται τις ζωές των κοινωνικά περιθωριοποιημένων ανθρώπων. Ζωντανεύει φιγούρες ανθρώπων που έχουν μάθει να ζούνε στη σκιά για χρόνια, που έχουν ανάγκη να μιλήσουν, αλλά ποτέ κανείς δεν είναι εκεί για να τους ακούσει.  Ένα από τα κείμενα που ακούγονται στην παράσταση είναι το έργο «Γυναίκες Από Χώμα» του Κοραή Δαμάτη. Η ομώνυμη παράσταση έχει ανέβει στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία από την ομάδα «Ανδρομέδα» στο θέατρο «Vault». Η υπόθεση αφορά τον διασυρμό των γυναικών που κατηγορήθηκαν τον Απρίλιο του 2012 ότι διασπείρουν τον ιό του AIDS. Μια από αυτές τις γυναίκες είμαι κι εγώ. Πρόκειται για γυναίκες εξαντλημένες, κοινωνικά περιθωριοποιημένες και ψυχικά κακοποιημένες. Μαζεύοντας την τελευταία ρανίδα της δύναμής τους καταγγέλλουν την αδικία που υπέστησαν και μοιράζονται την ιστορία τους με το κοινό.  

Άρα θέλετε να δώσετε κάποιο σημαντικό μήνυμα στο θεατή που θα επιλέξει να έρθει να δει την παράστασή σας, έτσι δεν είναι;
Θα έλεγα η τυχαιότητα με την οποία είναι όλα δομημένα. Τυχαία ερχόμαστε στη ζωή και τυχαία μας δίνονται κάποιοι ρόλοι. Κάποιες φορές τους αναλαμβάνουμε και κάποιες άλλες όχι. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να μην επιβεβαιώνουμε υποσυνείδητα, τις ταμπέλες που φορτωθήκαμε από την παιδική μας ηλικία.
 

"Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να μην επιβεβαιώνουμε υποσυνείδητα τις ταμπέλες που φορτωθήκαμε από την παιδική μας ηλικία"

Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο;
Μου άρεσε από μικρή να διαβάζω βιβλία και να φτιάχνω στη φαντασία μου κόσμους και ήρωες που ο καθένας θα ακολουθήσει τη δική του πορεία. Από τη σύλληψη του χαρακτήρα και έπειτα, εκείνος σε οδηγεί. Σου δείχνει με έναν τρόπο τι θέλει να πει και τι θέλει να κάνει. Αυτό συμβαίνει είτε γράφεις για αυτόν, είτε τον φαντάζεσαι. Αργότερα κατάλαβα ότι θέλω να ενσαρκώνω τους ρόλους που δημιουργώ. Ένα κομμάτι των ιστοριών που αποτυπώνω στο χαρτί βρίσκεται μέσα μου. Την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το θέατρο ήταν στα πλαίσια ενός θεατρικού εργαστηρίου, όταν ήμουν στο λύκειο. Από τότε δεν σταμάτησα ποτέ να μελετάω και να εκπαιδεύομαι προς αυτή την κατεύθυνση.

Η ηθοποιός Κωνσταντίνα Ράϊκου συνομίλησε με τον Γιάννη Αργυρούδη!