Λίνα σε συναντάμε φέτος στο Studio Μαυρομιχάλη και στο έργο "Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια" του Βρετανού συγγραφέα Sam Steiner. Μία δυστοπική ιστορία όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να χρησιμοποιούν όσες λιγότερες λέξεις μπορούν. Κάθε λέξη μετράει και πρέπει να επιλέγεται πολύ προσεκτικά. Πες μας περισσότερα για την παράσταση και αν πραγματικά μιλάτε τόσο λίγο.
Χαχα, όχι δεν μιλάμε λίγο. Μια από τις ευφυείς ιδέες του Σαμ είναι ότι μας λέει την ιστορία σε μη ευθύγραμμη χρονολογική σειρά, οπότε έχεις σκηνές προ νόμου να τις διαδέχονται σκηνές μετά την εφαρμογή του. Έτσι η αντίθεση φαίνεται εντονότερη. Παράλληλα, οι ήρωες, ειδικά η ηρωίδα φλερτάρει με τη νεύρωση, επομένως η φύση της είναι να υπέρ αναλύει, να λέει πολλά, να χρησιμοποιεί παράδοξα παραδείγματα. Και σε επόμενη σκηνή την βλέπουμε να προσπαθεί να εκφράσει όσα βιώνει μονολεκτικά. Θα μπορούσε να είναι σπαρακτικό, αν το έργο δεν έπαιρνε τον εαυτό του ανάλαφρα.
Μου έκανε εντύπωση η επικαιρότητα του κειμένου...για παράδειγμα ας πούμε, το όριο λέξεων στο twitter είναι 280, ενώ οι χαρακτήρες του έργου υποχρεώνονται να περιοριστούν στις ακριβώς μισές.
Το έργο γράφτηκε το 2015, ενώ στην Αγγλία ψηφιζότανε το Brexit. Ζούσα κι εγώ στο Λονδίνο τότε και μπορώ να σας πω πως ξάφνου οι Λονδρέζοι συζητούσαν φανατικά για πολιτική, το δημοψήφισμα ήταν τον μόνιμο και ίσως μοναδικό θέμα συζήτησης. Κι επειδή ακριβώς οι Άγγλοι δεν συζητάνε για πολιτική όσο εμείς, ή οι Γάλλοι για παράδειγμα, συνειδητοποιούσες ξαφνικά ότι μπορεί να έχεις εντελώς διαφορετική κοσμοθεωρία από πολύ κοντινούς σου ανθρώπους. Και ας μην ξεχνάμε ότι όταν γράφτηκε το έργο στο twitter το όριο ήταν 140 χαρακτήρες. Πόσες φορές είχαμε κάνει όλοι edit σε μια τοποθέτηση, για να χωρέσει μέσα σε ένα τουίτ;
Υπήρξε κάτι που σε δυσκόλεψε στον ρόλο σου, Εσένα και το συμπρωταγωνιστή σου; Βρήκες κοινά στοιχεία με την Μπερναντέτ;
Ο Νίκος υποδύεται τον Όλιβερ, έναν άνεργο μουσικό χωρίς πολιτικά φρονήματα που βλέπει το όνειρο του για μια μουσική καριέρα να χάνεται και «το ρίχνει» στην επανάσταση, βλέποντας ότι εντός του κινήματος μπορεί επιτέλους να είναι “κάποιος». Στην πορεία του έργου αναγνωρίζει ότι πάλευε για τον εαυτό του και όχι για το κοινό καλό όπως επιμένει αρχικά. Από την άλλη, η ηρωίδα μου, η Μπερναντέτ έχει ήδη πετύχει τα όνειρα της μέσα από σκληρή δουλειά και προσήλωση. Έχει μάθει να δέχεται τις αντιξοότητες και απλά να βρίσκει λύσεις. Είναι η φωνή της λογικής, αλλά ο ρεαλισμός της την οδηγεί στην παθητική αποδοχή της κατάστασης. Το ωραίο είναι πως έχουν ταυτόχρονα και οι δυο και δίκιο και άδικο στον τρόπο τους. Και σίγουρα στο πως επικοινωνούν με τον/την σύντροφο τους. Θα έλεγα ότι έχω κάποια κοινά με την Μπερναντετ, πιστεύω κ εγώ στη σκληρή δουλειά και την εύρεση λύσεων. Και είμαι και λίγο σπασίκλας. Θα ήθελα να πιστεύω πως είμαι πιο ενεργή στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων μου.
Η μη γραμμική χρονολογική σειρά με την οποία εκτυλίσσεται το έργο, αποτελεί μια επιπλέον πρόκληση για τον ηθοποιό;
Σίγουρα είναι ένα τεχνικά δύσκολο έργο, ναι. Επίσης είναι γραμμένο σαν γρήγορο μοντάζ, έχει 63 μικρές σκηνές. Αυτό σημαίνει για εμάς 62 αλλαγές. Και συναισθηματικές, και χωροταξικές, και ρούχων. Γενικά γίνεται χαμός, χαχα.
"Γίνονται αργά, αλλά σταθερά βήματα το Θέατρο προς μια καλύτερη συνθήκη"
Θεωρείς ότι υπάρχει επαρκής ελευθερία έκφρασης λόγου στην Ελλάδα του σήμερα; Κάποιοι υποστηρίζουν πως έχουμε περάσει στο άλλο άκρο...
Είναι διαφορετικό το εκφράζω την άποψη μου από το χυδαιολογώ και επιτίθεμαι σε οποίον πρεσβεύει κάτι άλλο από αυτό που μου ταιριάζει. Αν μιλάμε με σεβασμό, όχι, δεν περνάμε κανένα όριο. Νομίζω ότι το πρόβλημα έγκειται στο ότι έχουμε ένα τεράστιο μέσο έκφρασης στο Ιντερνέτ και καμία παιδεία διαλεκτική. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό δεν διδάσκεται στο σχολείο.
Πώς και γιατί ξεκίνησες αυτό σου το όμορφο, αλλά και επίπονο ταξίδι στο χώρο του θεάτρου ;
Έλα ντε. Όταν ήμουν μικρή ήμουν πολύ ντροπαλή, δεν ήθελα ούτε να χορεύω στα πάρτι. Σπούδασα design και καλές τέχνες και είχα ξεκινήσει να πηγαίνω πολύ καλά επαγγελματικά, αλλά κάτι έλλειπε. Ξεκίνησα μαθήματα υποκριτικής λίγο σαν άσκηση δημιουργικότητας και απελευθέρωσης. Και ερωτεύτηκα.
Υπάρχει προς τα έξω μια εικόνα έντονου ανταγωνισμού όσον αφορά το θέατρο και σε αυτήν έχουν προστεθεί τα τελευταία χρόνια οι γνωστές καταγγελίες για αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές . Θέλω να μου πεις ως νέα ηθοποιός, πώς είναι η μέχρι τώρα πορεία σου στον χώρο του θεάτρου; Πώς κρίνεις τις συνθήκες εργασίας;
Η αλήθεια είναι ότι είναι η πρώτη μου δουλειά στην Ελλάδα, οπότε δεν έχω εμπειρία προσωπικά. Από ότι ακούω πάντως γίνονται αργά, αλλά σταθερά βήματα προς μια καλύτερη συνθήκη.
"Η προχειρότητα και η παρωχημένη ιδέα στις μεγάλες παραγωγές, με τρελαίνει"
Πώς βλέπεις την γενικότερη εικόνα του θεάτρου μας; Είναι ικανοποιητικό το επίπεδο με όλη αυτή την υπερπληθώρα παραστάσεων;
Δεν νομίζω ότι το πλήθος είναι το πρόβλημα αν και σίγουρα δεν μπορείς σαν κοινό να δεις όλες αυτές τις παραστάσεις. Εμένα πάντως δεν με ενοχλεί το να δω μια αυτοσχέδια παράσταση και να υπάρχει κάποια ατέλεια ας πούμε σκηνογραφικά, ή φωτιστικά, και σκηνοθετικά ακόμα. Πειραματισμοί και εξάσκηση είναι αυτά, καλό κάνει. Η προχειρότητα και η παρωχημένη ιδέα στις μεγάλες παραγωγές, αυτό είναι που με τρελαίνει. Και είναι πολύ πολύ συχνό φαινόμενο, δυστυχώς.
Σου έχουν συμβεί κάποια αστεία, ή απρόοπτα επεισόδια επί σκηνής;
Μια μέρα ένα μπουκάλι κέτσαπ που έχουμε στο έργο, μου έπεσε και κύλισε πίσω από τα πόδια μιας θεάτριας. Το θέμα είναι ότι είναι βασικό σκηνικό αντικείμενο σε μια από τις τελευταίες σκηνές, οπότε έπρεπε οπωσδήποτε να το βρω. Έτσι σε μία αλλαγή που δίνω εγώ σήμα να ανάψουν τα φώτα, έπεσα στα γόνατα και άρχισα να ψάχνω στο σκοτάδι κάτω από τα πόδια της ξένης γυναίκας. Αν μας διαβάζει, συγγνώμη!
Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πεις μια παράσταση των τελευταίων ετών που σε άγγιξε Εσένα, ως θεατή...
Μου άρεσαν πολύ "Οι κάτω από τα αστέρια", της Άρτεμις Γρύμπλα, με τη Λίλα Μπακλέση και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, το είδα δύο φορές. Αν ανεβεί πάλι φέτος να το ψάξετε.
Η ηθοποιός Λίνα Πάτσιου μιλά μαζί μας, με αφορμή την παράσταση που μπορείτε να δείτε στο "Studio Μαυρομιχάλη" κάθε Δευτερότριτο, στο συνεργάτη μας Γιάννη Αργυρούδη!