Πρωταγωνιστείτε στο "ΠΑΡΤΥ" της Σάλι Πότερ που ανεβαίνει στο θέατρο "Άνεσις", σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Θα μας μιλήσετε για το τι θα δούμε στην παράσταση και για τον ρόλο σας ως Τζάνετ;
Το "Πάρτυ" της SALLY POTTER είναι ένα έργο όπου οι εκπλήξεις στις ζωές των προσώπων διαδέχονται η μια την άλλη. Ένα έργο που εμπεριέχει πολλή δράση, σασπένς, είναι πολύ σύγχρονο αφού γράφτηκε μόλις το 2017 την εποχή του δημοψηφίσματος (brexit)στην Αγγλία, όταν ο λαός της κλυδωνιζόνταν απ'ο μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον μέσα σε αυτήν τη νέα συνθήκη εκτός ευρώπης. Αυτό διατρέχει και 'ολο το έργο της potter. Αναβρασμός συναισθημάτων, σκέψεις και αγωνίες που δεν εκφράζονται ποτέ και μια αλήθεια διαρκώς κρυμμένη. Ο ρόλος μου είναι η Τζάνετ μια πολιτικός αριστερών πεποιθήσεων όπου μετά από πολλά χρόνια αγώνα διορίζεται σκιώδης υπουργός υγείας. Καλεί λοιπόν τους φίλους της στο σπίτι για να γιορτάσουν όλοι μαζί το γεγονός αυτής της προαγωγής. Και αρχίζουν οι αποκαλύψεις από τον άντρα της τον Μπιλ ο οποίος μια ζωή την στήριζε στις επιλογές της και ήταν δίπλα της, ανατρέποντας το σκηνικό της γιορτής και της νίκης. Η Τζάνετ πέφτει στον γκρεμό λιγο πριν φτάσει στην κορυφή του βουνού.Η κοινωνική υποκρισία βρίσκεται σε πρώτο πλάνο στο έργο. Την συναντάτε συχνά και στον χώρο του θεάτρου; Γιατί άραγε νιώθουμε οι άνθρωποι την ανάγκη να υποκριθούμε;
Υποκρισία υπάρχει πρώτα απ' όλα σε αυτούς που μας κυβερνούν. Δε νοιάζονται για την τέχνη ούτε για την Δημόσια εκπαιδεύση ούτε για την δημόσια υγεία. Όσον αφορά στις παραστατικές τέχνες όλος αυτός ο υποβιβασμός που αποσκοπεί; γιατί πολεμάνε τόσο την τέχνη; σε τι τους ενοχλεί; Γιατί έχουν αφήσει τα δημόσια σχολεία και ειδικά τα γυμνάσια και τα λύκεια χωρίς θέατρο; Υποκρινόμαστε ίσως γιατί φοβόμαστε την απώλεια και την ήτττα. Έχουμε ανάγκη την αποδοχή. Ζούμε μεσα σε stories όπου συνέχεια δείχνουμε πόσο όμορφοι είμαστε, πόσο ευτυχισμένοι, πόσο πετυχημένοι στη δουλειά και στο γάμο μας. Απομακρυνόμαστε, όλο και περισσότερο από τον εαυτό μας. Τρεχουμε να προλάβουμε ούτε κι εγώ δεν ξέρω τι.. Η υποκρισία λειτουργεί σαν το χαλάκι που θα τα βάλω όλα από κάτω και κάποια στιγμή ισως να ασχοληθώ... τώρα δεν προλαβαίνω.."Υποκρινόμαστε ίσως γιατί φοβόμαστε την απώλεια και την ήτττα. Έχουμε ανάγκη την αποδοχή""Πώς σχετίζεται άραγε η επαγγελματική ευτυχία με την προσωπική;" διαβάζω στο δελτίο τύπου της παράστασης. Εσείς τι θα απαντούσατε στο ερώτημα αυτό;
Έχει να κάνει με την προσωπική φιλοδοξία και πόσο ¨χάνεται¨ ο άνθρωπος μέσα σε αυτήν. Τι σημαίνει για τον καθένα επαγγελματική και οικογενειακή ευτυχία. Αγαπώ πολύ το θέατρο, αλλά και την οικογενειά μου. Αρκετά καλοκαίρια π.χ. δεν δούλεψα γιατί οι κόρες μου ήταν μικρές και χρειαζόμουν χρόνο μαζί τους. Είναι πάντα δύσκολο, ειδικά για τις γυναίκες να τα συνδυάσουν.Η πλοκή εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο, χωρίς «άλματα» στο παρελθόν ή στο μέλλον. Αυτή η συνθήκη της παράστασης έχει άραγε έναν εξτρά βαθμό δυσκολίας για τους ηθοποιούς;
Η συνθήκη του έργου είναι στο <εδώ και τώρα>> και το έργο εξελίσσεται ταχύτατα. Είναι μια μουσική-ρυθμική παρτιτούρα λόγου με πολλή συγκεκριμένη δράση και χρειάζεται την απόλυτη αυτοσυγκέντρωσή μας. Αυτή νομίζω είναι και η μεγάλη δυσκολία του."Αγαπώ πολύ το θέατρο, αλλά και την οικογενειά μου"Πρόσφατα ολοκληρώσατε και τις παραστάσεις της "Φιλουμένα Μαρτουράνο" που θα συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν στο θέατρο "Δημήτρης Χορν". Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο και για αυτή σας τη συνεργασία;
Μετά από την δύσκολη εποχή της πανδημίας στην "Φιλουμένα Μαρτουράνο", ξαναβρήκα την χαρά μου. Ένας υπέροχος θίασος και χαίρομαι πολύ που θα επαναληφθεί. Νιώθω ότι έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε με την παράσταση αυτή. Με συγκινεί πολύ ο ρόλος μου, η Ροζαλία Σολιμενέ, όπου σε αντίθεση με την Τζάνετ βρίσκεται με το ενα πόδι διαρκώς στο παρελθόν και σε αυτά που έχασε.Τον χειμώνα που μας πέρασε συμμετείχατε και στην παράσταση για παιδιά "Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ". Είναι διαφορετική η αύρα που στέλνει το παιδικό κοινό στον ηθοποιό σε σχέση με το ενήλικο (κοινό) θεωρείτε;
Το παιδικό κοινο είναι αυθόρμητο και ειλικρινές. Είναι δύσκολο κοινό και απαιτητικό. Οι καθημερινές που κάναμε για σχολεία ήταν μεγάλη εμπειρία. Έμαθα πολλά πράγματα, με συγκινούν πολύ τα παιδιά, είναι άλλωστε οι αυριανοί ενήλικοι θεατές. Για μένα προσωπικά δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός μεταξύ παιδικής παράστασης και βραδυνής. Μη σας πω οτι στην παιδική παράσταση έχω μεγαλύτερο άγχος.."Για μένα προσωπικά δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός μεταξύ παιδικής παράστασης και βραδυνής"Από που αντλείτε έμπνευση για την δουλειά σας; Έχετε κάποιους αγαπημένους συγγραφείς, ή καλλιτέχνες;
Η έμπνευση έρχεται από την συνεργασία αυτή καθαυτή. Τίποτα δε μου δίνει μεγαλύτερη χαρά από το να συνεργάζομαι με ανθρώπους ανοιχτούς και διαθέσιμους. Όταν η πρόβα είναι αποκαλυπτική ανακαλούνται συναισθήματα και σκέψεις. Εκεί βρίσκεται και η έμπνευση στην <<κίνηση>>. Το έτοιμο και προκατασκευασμένο δεν μπορεί να με εμπνεύσει...Βρίσκετε δίκαιο τον αγώνα που δίνουν οι καλλιτέχνες τελευταία; Συμμετέχετε σε αυτόν με κάποιον τρόπο;Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και το προεδρικό διάταγμα να καταργηθεί. Η κίνησή τους να μας κατατάξουν στους απόφοιτους Λυκείου ήταν τιμωριτική. Τους ενοχλεί η τέχνη. Δεν αγαπάνε το θέατρο, μα δεν έρχονται οι περισσότεροι από αυτούς στο θέατρο. Δε θυμάμαι πότε είδα τελευταία φορά πολιτικό στο θέατρο."Η κίνησή τους να μας κατατάξουν στους απόφοιτους Λυκείου ήταν τιμωριτική. Τους ενοχλεί η τέχνη"Τίποτα δε μου δίνει μεγαλύτερη χαρά από το να συνεργάζομαι με ανθρώπους ανοιχτούς και διαθέσιμους"
Τι θα θέλατε να σας ευχηθούμε για το μέλλον τόσο σε προσωπικό, όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο;
Να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε!H ηθοποιός Πηνελόπη Μαρκοπούλου μιλά στο Γιάννη Αργυρούδη με αφορμή την παράσταση που πρωταγωνιστεί "Το πάρτυ"!
