Η απαρχή της περιόδου της καραντίνας σήμανε την ανατροπή της αίσθησης ελευθερίας που θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε και συναισθηματικά νιώσαμε εγκλωβισμένοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.

   Μέρα με την ημέρα αυτό το συναίσθημα άλλαξε και η ανάγκη για δημιουργικότητα κυριάρχησε στη σκέψη και την δράση πολλών ανθρώπων που ξέρω.

   Έβλεπα συχνά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναρτήσεις με έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, ποίηση, πεζογραφία, μαγειρική και σίγουρα υπήρχαν τόσα άλλα που άλλοι επέλεξαν να μην δημοσιοποιήσουν.

   Για μένα ήταν μια ευκαιρία να βρεθώ περισσότερο με την οικογένειά μου, να κάνουμε πράγματα μαζί, να συζητήσουμε πιο πολλές ώρες την ημέρα να παίξουμε επιτραπέζια να περπατήσουμε (μετά το απαραίτητο μήνυμα 6) όσο δεν εί-

χαμε ποτέ περπατήσει στην προηγούμενη κοινή μας ζωή.

   Εκτός αυτών ασχολήθηκα τόσο όσο δεν είχα ασχοληθεί με τα λουλούδια και τον κήπο μου εδώ και είκοσι χρόνια και έκτοτε μπορεί να πει κανείς ότι μέσα σε μία γειτονιά περιτριγυρισμένη από μπετόν απολαμβάνω μια μικρή όαση

όπου οι μυρωδιές από τα τριαντάφυλλα, το γιασεμί, το ρυγχόσπερμα και το νυχτολούλουδο, όπως και τα διάφορα χρώματα από τις βωκαμβύλιες, μου έδινε την αίσθηση ότι δεν ήμουν στο κέντρο του λεκανοπεδίου.

   Η μέρα όμως μεγάλωσε ξαφνικά και όλα αυτά δεν αρκούσαν να μου καλύψουν όλο τον χρόνο.

   Έτσι ένιωσα την ανάγκη να αποτυπώσω δειλά- δειλά τις σκέψεις μου, μετά την παρότρυνση καλών φίλων.

   Η συσσώρευση εμπειρίας πάνω σε ζητήματα διαχείρισης κρίσεων, διαχείρισης ανθρωπίνων πόρων, δημόσιας διοίκησης, πολιτικής παρέμβασης και πρακτικής, ανησυχιών για το περιβάλλον, για τα διεθνή θέματα, αλλά και επί ειδικών

θεμάτων, όπως η Αστυνομία, η δικαιοσύνη, η τοπική αυτοδιοίκηση, αποτυπώθηκαν σε μια σειρά άρθρων που αξιόπιστα και κοινώς αποδεκτά από την κοινή γνώμη sites και έγκυρες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες τα δημοσίευσαν και τα έκαναν γνωστά στο ευρύ κοινό.

   Επειδή πιστεύω ότι αποτελούν ώριμες σκέψεις, απαύγασμα (μεταφορικά) εμπειριών πέντε σχεδόν δεκαετιών στην κοινωνία, στο δημόσιο χώρο, στην επαγγελματική ζωή και στην επιστημονική κοινότητα, μπορεί να τις θεωρήσει κα-

νείς ως μία ελάχιστη παρακαταθήκη που θα ήθελα να μείνει, μικρή συνεισφορά σε γενικά και ειδικά θέματα που απασχολούν το δημόσιο βίο της Χώρας.

   Αν κατάφερα να βάλω έστω ένα μικρό λιθαράκι σε αυτά τα θέματα που ασχολήθηκα και να πήγα την κοινή σκέψη ένα βήμα πιο πέρα θα ήμουν πραγματικά ευτυχής.