Τρεις μήνες που κράτησε ο πρώτος καθολικός εγκλεισμός της πανδημίας του κορωνοϊού, τις νύχτες που έμενα ξάγρυπνη απάλυνα τον πόνο της απουσίας και τον τρόμο για τα μελλούμενα γράφοντας… Και, σαν τέλειωσε το μεγάλο μαρτύριο, τέλειωσε μαζί και το γραπτό μου, που έμελλε να πάρει τον δρόμο του βιβλίου. Ένα βιβλίο που στις σελίδες του ανακατεύονται υπέροχες θύμισες, που έριχναν βάλσαμο στην ψυχή, με την αναφορά στην οδυνηρή καραντίνα και στο πώς τη βιώναμε οι άνθρωποι προσωπικά μα και ομαδικά. Ένα βιβλίο που όνειρό μου ήταν να το διαβάσουν μεγαλώνοντας τα εγγόνια μου, αφού σε εκείνα και μόνο σε εκείνα απευθυνόμουν κάθε που έγραφα.
Καθώς όμως ο αόρατος εχθρός τρία χρόνια μετά συνέχιζε να σκοτώνει, ένιωσα την ανάγκη να το εκδώσω και να το αφιερώσω στα εκατομμύρια των ψυχών που απομονωμένες σε ειδικούς θαλάμους οδηγήθηκαν στον μαρτυρικό θάνατο, με πρώτες εκείνες στο Μπέργκαμο της Ιταλίας

 Η Μαρία Γεωργιοπούλου γεννήθηκε το 1953 και ζει στον Πειραιά. Τέλειωσε το εξατάξιο Γυµνάσιο του Αιγάλεω το 1971. Στη συνέχεια φοίτησε για 4 χρόνια στην Ελληνοαµερικανική Ένωση (Hellenic-American Union) στην Αθήνα, όπου έκανε ανώτερες σπουδές (συµπεριλαµβανοµένων ποίησης και λογοτεχνίας) παίρνοντας το Diploma of Higher Studies in English. Εργάστηκε 22 χρόνια στον ιδιωτικό τοµέα (ναυτιλιακή εταιρεία). Είναι παντρεµένη από το 1974 και έχει δύο γιους και τέσσερα εγγόνια. Από παιδί, µέχρι σήµερα (και για όσο ζει, ελπίζει) τον ελεύθερο χρόνο της τον ξοδεύει γράφοντας ό,τι όµορφο, τρυφερό, χαρούµενο ή συγκινητικό γεννάει το µυαλό και αγγίζει την ψυχή. Με αφορµή την απώλεια της γιαγιάς της, της «νόνας» της, της γυναίκας που αγάπησε και θαύµασε όσο λίγες στο µέχρι τώρα διάβα της, έγραψε προς τιµήν της το πρώτο της βιβλίο. Mε τον ερχοµό της εγγονής της το δεύτερο, και με την πανδημία του κορωνοϊού και τον καθολικό εγκλεισμό το τρίτο…