Σε ένα «τυπικό εγγλέζικο σαλόνι», το ζεύγος Σμιθ και οι φίλοι τους (περίπου) Μάρτιν, πολύ πληθωρικοί για να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλο τους, προτιμούν να κρυφτούν πίσω από μια στοίβα μανταρίνια. Με κάθε χτύπο του ρολογιού όλο και πιο βαθιά. Σε αυτό το «τυπικό εγγλέζικο σαλόνι» η Μαίρη και ο κύριος λοχαγός της πυροσβεστικής προσπαθούν για μια μετατόπιση, ένα σκούντημα, ένα ξεβόλεμα των ζευγαριών. Και οι χτύποι συνεχίζονται, αλλά επαναπαυμένοι στην ασφάλεια της ρουτίνας τους ξεκινούν ξανά απ’ την αρχή, σαν να μην ακούνε τα ρολόγια, σαν να μη βλέπουν τι ώρα είναι, σαν να μην έχει σημασία ο χρόνος που περνάει και τελειώνει...

Ο Ιονέσκο γράφει την Φαλακρή Τραγουδίστρια για να μάθει την αγγλική γλώσσα. Βασισμένο σε ένα τυποποιημένο διδακτικό εγχειρίδιο, παρωδεί και κατακρίνει τον διδακτισμό των θεατρικών έργων, συνθέτει την τραγωδία της γλώσσας και της ανθρώπινης επικοινωνίας. Οι χαρακτήρες του είναι ανδρείκελα που φανερώνουν την απονέκρωση του ανθρώπου κάτω από τις υλιστικές ιδεολογίες της κοινωνίας. Τα μεγαλοαστικά ζευγάρια των Σμιθ και Μάρτιν ζουν σε ένα κόσμο μη-ανθρώπινο με προκαθορισμένες συμπεριφορές, έτοιμες για στείρα αναπαραγωγή. Το έντονα φιλοσοφικό αντί-έργο του Ιονέσκο γραμμένο το 1949 πενθεί για την καταστροφή της ατομικότητας στην εποχή της ακατάπαυστης εισροής αναμασημένων και ετοιμοπαράδοτων ιδεών και συμπεριφορών. Ο χρόνος είναι απών. Κυριαρχεί η αποξένωση.