Συμμετέχετε στην παράσταση «Πρόβα για τον κόσμο που έρχεται (με τις
ντιρεκτίβες του μπαμπά)» που ανεβαίνει στο θέατρο "Ρεκτιφιέ" σε σκηνοθεσία της Κίρκης
Καραλή. Τι θα μπορούσατε να μας αποκαλύψετε τόσο για το έργο, όσο και για τον
ρόλο σας;
Το έργο βασίζεται στις "Ιστορίες από το τηλέφωνο", του Τζάνι Ροντάρι.
Είναι ιστορίες που όπως λέει και στο βιβλίο, διηγείται ένας πατέρας στην κόρη του
από το τηλέφωνο κάθε βράδυ καθώς δεν μπορεί να είναι κοντά της. Αυτό
λειτούργησε ως αφορμή για να κάνουμε τις δικές μας συνδέσεις, να θυμηθούμε δικές
μας ιστορίες και βιώματα. Χρειάστηκε βέβαια να τα πλάσουμε και να σκεφτούμε τι
θέλουμε να πούμε μέσα από αυτές τις ιστορίες καθώς είναι πολυδιάστατες. Στην
παράστασή μας, βλέπουμε ένα θίασο γυναικών που βρίσκεται σε πρόβες για μια
παράσταση βασισμένη στα παραμύθια του Ροντάρι. Η σκηνοθέτις, όμως, αισθάνεται
πώς η προσωπικότητα του Ιταλού δημιουργού και του πραγματικού μπαμπά της,
κάπως μοιάζουν.. Πάνω στις πρόβες, αισθάνεται την ανάγκη να θυμηθεί τις ιστορίες
που της έλεγε όταν ήταν παιδί, να θυμηθεί τις τελευταίες του μέρες στο νοσοκομείο
και να καταλάβει ποιοι είναι οι συσχετισμοί που αισθάνεται πώς υπάρχουν ανάμεσα
σ’ εκείνη, τον Ιταλό συγγραφέα, τον πατέρα και τη μητέρα της, καθώς και τον
θίασο. Τον ρόλο μου δεν θα ήθελα να τον αποκαλύψω καθώς πιστεύω πως τα
σημαντικά δεν βρίσκονται στους ρόλους μεμονωμένα, αλλά σε αυτό που αποδίδουμε
ως σύνολο.

"Μέσα από τα παραμύθια ίσως ακούμε πιο εύκολα όσα δεν θέλουμε να
παραδεχτούμε με τα ενήλικα λόγια μας."... Εσείς το πιστεύετε αυτό; Μπορούν άραγε
τα παραμύθια και οι παιδικές μας αναμνήσεις να μας βοηθήσουν με κάποιον τρόπο
στην ενήλικη μας ζωή;
Αν δεν το πίστευα δεν θα κάναμε αυτή την όμορφη κουβέντα, γιατί πάνω σε αυτήν τη
σκέψη βασίστηκε η αρχική μας ιδέα ώστε να ασχοληθούμε με τον Τζ.Ροντάρι. Η
απλότητα των παραμυθιών μπορεί να ξεκλειδώσει πολλά όμορφα πράγματα, που
μεγαλώνοντας αφήνουμε πίσω γιατί στην ενήλικη ζωή πληγωνόμαστε, σκληραίνουμε
και μπαίνουμε σε έναν ατομικό δρόμο ζωης. Θέλουμε λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε
τα παραμύθια γιατί είναι πραγματικά επίκαιρα και ο τρόπος που είναι γραμμένα
μπορεί να ενεργοποιήσει τη σκέψη, τα συναισθήματα, τον προβληματισμό. Άλλωστε
η αλληλεγγύη, ο πόλεμος, η συλλογικότητα, οι αξίες, δεν έχουν ηλικία.

"Για εμάς τους καλλιτέχνες, η τέχνη μας είναι η ανάσα μας!"

Οι γονείς της ηρωίδας του έργου σας, προσπαθούν να εμφυσήσουν σ' εκείνη,
αξίες και πίστη για ένα καλύτερο μέλλον. Δεδομένου του -κατά πολλών ζοφερού-
παρόντος μας, θεωρείτε κατά πόσο είναι ρεαλιστικό και εφικτό ένα αισθητά καλύτερο
μέλλον για τις επόμενες γενιές;

Νομίζω πως από τη στιγμή που είναι αναγκαίο και ρεαλιστικό , πρέπει να γίνει και
εφικτό. Η καθημερινότητα όσο πάει και γίνεται πιο δύσκολη και οι άνθρωποι
ζορίζονται να καλύψουν πολύ βασικές ανάγκες πλεον.Άρα το καλύτερο μέλλον ειναι
μια αναγκαία διεκδίκηση .Δεν πρόκειται να μας χαριστεί. Το ζήτημα είναι βεβαια
ποιον δρόμο επιλέγεις να βαδίσεις για αυτό το καλύτερο μέλλον. Άλλοι επιλέγουν
έναν μοναχικό και ατομικό δρόμο καθώς φαντάζει πιο ρεαλιστικός.Η πραγματική
αλλαγή σε μια κοινωνία δεν γίνεται όμως έτσι.Προσωπικά επιλέγω εκείνο το δρόμο
που ιστορικά έχει αποδείξει ότι με συλλογικό τρόπο και σωστή κατεύθυνση μπορεί
να παει την κοινωνία μπροστά.
Τι πιστεύετε ότι είναι κυρίως αυτό που θέλει να επικοινωνήσει η παράσταση σας
στους θεατές και που θα θέλατε να εισπράξουν φεύγοντας;
Στόχος μας είναι μέσα από την δουλειά μας, να βάλουμε ερωτήματα και
προβληματισμούς και να στρέψουμε το φακό εκεί που βλέπουμε να υπάρχει ένας
δρόμος πιο φωτεινός και συλλογικός. Έναν στόχο για τον οποίο πάλευε και ο ίδιος ο
Ροντάρι , αδιάκοπα μέχρι το τέλος. Για αυτούς τους λόγους θεωρώ πως κάθε
σπόρος σκέψης που φυτεύουμε στο θεατή για να έρθει πιο κοντά στη βαθυτερη
συνείδηση της ανθρωπιάς του και τις δυνάμεις του για την αλλαγή είναι ένα μικρό
βήμα.

"Η αλληλεγγύη, ο πόλεμος, η συλλογικότητα, οι αξίες, δεν έχουν ηλικία!"

«Εχθρός της σκέψης είναι η πλήξη. Δημιουργικός νους είναι εκείνος που κάνει
πάντα ερωτήσεις, που ανακαλύπτει προβλήματα εκεί όπου οι άλλοι βρίσκουν
ικανοποιητικές απαντήσεις», έλεγε ο Τζιάνι Ροντάρι, γύρω από τον οποίον
περιστρέφεται το έργο σας. Δίνει τροφή για σκέψη η παράστασή σας, το επιδιώξατε;
Νομίζω πως αυτό είναι ή θα έπρεπε να είναι ο σκοπός της τέχνης. Να
προβληματίζει, να ενεργοποιεί, να αφυπνίζει, να ταρακουνάει την ανθρώπινη
συνείδηση. Όταν ζεις σε μια κοινωνία και αφουγκράζεσαι όσα συμβαίνουν, δεν
μπορείς να αδιαφορείς. Για εμάς αυτή η ευαισθησία και ο προβληματισμός για όλα
αυτά, γίνεται καλλιτεχνική ευθύνη για να μπορούμε να κάνουμε εκείνη την τέχνη που
συλλαμβάνει τον σφυγμό της εποχής της και προαισθάνεται το επερχόμενο.

Ο θίασος σας αποτελείται μόνο από γυναίκες. Το ότι συνήθως υπερτερούν
αριθμητικά οι ανδρικοί ρόλοι έναντι των γυναικείων σε ένα θεατρικό έργο είναι κάτι
που παρατηρούμε από καταβολής του θεάτρου. Βλέπετε να αλλάζει αυτό τα
τελευταία χρόνια από τους νέους συγγραφείς; Και αν όχι, θα έπρεπε να αλλάξει;
Η τέχνη αποτυπώνει όσα συμβαίνουν στην κοινωνία. Οι όποιες κοινωνικές
παθογένειες έχουν θεμέλια σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωης και η τέχνη δεν
είναι έξω από αυτό. Αυτό που πιστεύω λοιπόν είναι όλα αυτά τα ζητήματα να λυθούν

επί της ουσίας ξεριζώνοντας αυτό που τα δημιουργεί μέσα στην
ίδια τη ζωη και κατα συνέπεια στο θέατρο. Η ισότητα των φύλων είναι ένα από αυτά
τα ζητήματα και πρέπει να του δώσουμε την δέουσα προσοχή και να μην το
υποτιμάμε με μέτρα που δεν επηρεάζουν τη βασική ρίζα ύπαρξης του προβλήματος.

Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός, ποιό ήταν το βασικό κίνητρο; Θυμάστε
αλήθεια ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδατε;
Δεν ξέρω αν ήταν η πρώτη παράσταση που είδα, αλλά είναι η πρώτη παράσταση
που θυμάμαι να με συγκλόνισε και με έχει στιγματίσει. Ήταν “το σκλαβί” της Ξένιας
Καλογεροπούλου σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου στο θέατρο Πόρτα . Μας
είχαν πάει με το σχολείο και οι εικόνες που μου έμειναν από αυτήν την παράσταση
αποτυπώθηκαν στο παιδικό μυαλό μου με συντροφεύουν ακόμα και τώρα. Θυμάμαι
σε μια σκηνή τον πρωταγωνιστή να στέκεται στα αριστερά της σκηνής, σε σκοτάδι
και να μην έχει κάποιο διαλογικό κομμάτι και αλληλεπίδραση με τους άλλους
ηθοποιούς. Απλά στεκόταν στα αριστερά και ανέπνεε. Αυτή η εικόνα, είναι ακόμα
σφηνωμένη στο μυαλό μου. Θυμάμαι τον ήχο που έκανε το ξύλο του πατώματος
πάνω στη σκηνή που πατούσαν οι ηθοποιοί και ήθελα να ακούω μόνο αυτό. Οι
ηθοποιοί εκείνης της παράστασης ήταν όλοι νέοι ηθοποιοί και για να καταλάβετε
πόσο πολύ μου είχε αποτυπωθεί, όταν μετά από πολλά χρόνια τους είδα στην
τηλεόραση, θυμήθηκα κατευθείαν ότι ήταν οι ηθοποιοί που είχαν δει σε εκείνη την
παράσταση. Αυτή λοιπόν η πρώτη ανάμνηση, αλλά και άλλες που γεννήθηκαν στην
πορεία με έκαναν να μαγευτώ από το θέατρο. Επίσης μεγαλώνοντας ανακάλυψα
πόσο μου αρέσει να λέω ιστορίες και ότι θα ήθελα σε αυτή τη ζωή να ζήσω πάρα
πολλά πράγματα που δεν προλαβαίνει κανείς σε μια ζωή. Σκέφτηκα λοιπόν ότι
αναπόφευκτα το επάγγελμα του ηθοποιού καλύπτει όλες μου τις ανάγκες ώστε να
είμαι ευτυχισμένη και ζωντανή.

"Σκοπός της τέχνης, να προβληματίζει, να ενεργοποιεί, να αφυπνίζει, να ταρακουνάει!"

Τι σημαίνει για σας, το θέατρο; Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη ζωή σας;
Οξυγόνο σε μια εποχή που δεν έχουμε οξυγόνο.Το θέατρο για εμένα είναι ο δικός
μου τρόπος να επικοινωνήσω με τον κόσμο αυτά που με απασχολούν και νιώθω ότι
απασχολούν και εκείνους. Για εμάς τους καλλιτέχνες, η τέχνη μας είναι η ανάσα μας,
το μεράκι μας και θέλει θάρρος να κάνεις τέχνη σήμερα γιατι οι συνθήκες δεν είναι
ευνοϊκές. Θέλει θάρρος να κάνει μια ομάδα σήμερα τέχνη χωρίς πόρους και καμία
στήριξη από το κράτος. Για εμάς τους νέους καλλιτέχνες, είναι επίτευγμα να κάνεις
αυτό που αγαπάς και να μην κάνεις ούτε βήμα πίσω από αυτό. Κάθε μέρα σκέφτεσαι
αν θα αντέξεις και μετά σηκώνεσαι και λες θα το κάνω.

Είσαστε άνθρωπος του προγραμματισμού, ας πούμε ξέρετε από τώρα ποια θα είναι
τα επόμενα σχέδιά σας;
Τα επόμενα σχέδιά μου αφορούν την παράστασή μας και την εφ όλης της ύλης
δραστηριότητα του Θιάσου Αντάμα. Το καλοκαίρι θέλουμε να ταξιδέψουμε την
παράστασή μας σε επιλεγμένους σταθμούς, ενώ παράλληλα δίνουμε αντίστοιχο
βάρος στο θεατρικό εργαστήρι του θιάσου που καταπιάνεται με έργα του Ροντάρι.

"Θέλει θάρρος να κάνει μια ομάδα σήμερα τέχνη χωρίς πόρους!"