Ένα διαχρονικό έργο για την ανθρώπινη φύση, το κτήνος μέσα μας αλλά και το σύστημα που γεννάει το ναζισμό.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στα πλαίσια της Μπρεχτικής αντίληψης για ένα θέατρο που συμπεριλαμβάνει τον θεατή ως ενεργό 

υποκείμενο, δίνεται η δυνατότητα στους θεατές που το επιθυμούν να ανέβουν στη σκηνή, στη διάρκεια του έργου και να 

παρουσιάσουν τη δική τους «εκδοχή» ενός ρόλου. Να επιλέξουν, να συγκρουστούν, να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, 

 όπως ακριβώς κάνει κάθε άνθρωπος είτε μπροστά στην καθημερινότητα είτε μπροστά στην «ιστορία». 

Να γίνουν υποκείμενα και όχι αντικείμενα  στο κοινωνικό γίγνεσθαι

 

Λίγα λόγια για το έργο:

Το 1945 λίγο πριν την πτώση του ναζισμού σε ένα αγρόκτημα, έξω από το Βερολίνο, ζει μια χήρα μητέρα μαζί με την κόρη της,

 μέλος της Ναζιστικής Νεολαίας. Ο γιός της υπηρετεί στα SS, στο ανατολικό μέτωπο. Στο αγρόκτημα εργάζονται 20 αιχμάλωτοι, 

σοβιετικοί κρατούμενοι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

 Ενας από αυτούς όμως μοιάζει καταπληκτικά στον γιό της κι η μητέρα,  παρότι  και η ίδια, παλιότερα, 

στέλεχος του ναζιστικού κόμματος, αρχίζει, σιγά-σιγά, να αντιμετωπίζει διαφορετικά τους «υπανθρώπους».

Η εμφάνιση όμως του γιού της, που θέλει να πάει στο Βερολίνο για την «τελική μάχη» επιταχύνει τις εξελίξεις, θέτοντας 

τη μητέρα μπροστά σε δύσκολα διλήμματα.

Τι θα κάνει η μητέρα; Τι θα κάνει τελικά ο θεατής; Υπάρχουν άραγε αθώοι και ένοχοι;