Μετά το «Ο Καραφλομπέκατσος & Η Σπυριδούλα» της Λένας Κιτσοπούλου (3 Queer Theatre Awards 2018) και το «Η Απαγωγή της Τασούλας» (Υποψηφιότητα για το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη 2020 για την Ελένη Στεργίου), ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μάρκελλος συνεργάζεται ξανά με το Θέατρο Σταθμός, με αφορμή την “Ραδιοφωνική” εκδοχή της πρωτότυπης δραματουργικής σύνθεσής του, βασισμένης σε τέσσερα διηγήματα του Ν. Επισκοπόπουλου. Τους ρόλους ερμηνεύουν ο Γιάννης Βογιατζής, η Αλεξάνδρα Παντελάκη, η Ελένη Στεργίου και ο Γιάννης Στεφόπουλος.

Αυτοσαρκαστικός μονόλογος για τέσσερις (ή και περισσότερες) φωνές, χορικό (μικράς) Τραγωδίας, αλχημιστικό πείραμα με υλικά αναβρύζουσες εικόνες καταστροφής και διάττοντες ήχους “εφιάλτου” ή ηλεκτρισμένος φίλαυτος θρήνος; Δραματοποιημένη λογοτεχνία, βεβαίως, που επιχειρεί να αναδείξει την μουσικότητα της γλώσσας (και να της αφεθεί). Ή μήπως έργο Μουσικής που ανακαινίζει τον Λόγο υψώνοντάς τον ως του σημείου της δικής της “καθαρότητας”, σύμφωνα άλλωστε με τις πεποιθήσεις και τις επιταγές των Αισθητιστών*;

Η Δραματουργική σύνθεση “Επί τη εκλείψει του Κόσμου του αυθάδους…” δανείζεται τον τίτλο και τα ονόματα των “προσώπων” του δράματος από την ευρύτερη λογοτεχνική δεξαμενή του πρώτου εν Ελλάδι αισθητιστή πεζογράφου Νικόλαου Επισκοπόπουλου. Τα πρόσωπα, με τη σειρά τους, προκειμένου να αρθρώσουν φωνή, δανείζονται από το υλικό τεσσάρων διηγημάτων του: Ο Θρήνος του Δειλινού, Η Μητέρα Γη, Το Ελιξίριον της Ζωής (από την συλλογή “Τα διηγήματα του Δειλινού”) και Ζωή Μετά Θάνατον (από την συλλογή “Τρελά Διηγήματα”). Οι φωνές (τα κείμενα) άλλοτε μονολογούν, άλλοτε συνδιαλέγονται, παρεμβάλλονται η μια στην άλλη, διακόπτουν, παρεισφρέουν στη δράση, αλληλεπιδρούν, αντιπαρατίθενται, συν-φωνούν, συγκρούονται, αλληλονοηματοδοτούνται…