|
«Η Φόνισσα» έχει μεταφερθεί πολλές φορές στη σκηνή. Φαίνεται πως γοητεύει ιδιαίτερα καλλιτέχνες και θεατές αυτή η μελέτη του απόλυτου κακού, με μια ανιδιοτελή παιδοκτόνο που σκοτώνει μικρά κορίτσια φτωχών οικογενειών από ευσπλαχνία. Μία καίρια κοινωνική κριτική για τη μειονεκτική θέση της γυναίκας και μια συναρπαστική ψυχογραφία, από έναν συγγραφέα που λίγα χρόνια νωρίτερα είχε μεταφράσει το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Αλλά στην ιστορία του Σκιαθίτη υπάρχει η ανάσα του Αιγαίου και τα σκοτάδια της ψυχής συναντιούνται εδώ με το φως της ανοιξιάτικης φύσης στο νησί.
Εκατόν είκοσι χρόνια μετά τη συγγραφή του, το κορυφαίο έργο του Παπαδιαμάντη εξακολουθεί να συναρπάζει χάρη στην εκφραστική του τελειότητα, την κοινωνική του παρατήρηση, το ψυχολογικό του βάθος, το ανεξάντλητο των ερμηνειών του. Στην πολυπλοκότητα της εμβληματικής ηρωίδας του Παπαδιαμάντη εστιάζει και η παράσταση, μια παράσταση με πέντε γυναίκες επί σκηνής, που προσπαθούν να κατανοήσουν τα πολλαπλά πρόσωπα της αινιγματικής Φραγκογιαννούς. Θύτης ή θύμα; Υποκείμενο εγκλημάτων ή αντικείμενο καταπίεσης; Ο συγγραφέας, πάντως, μας προειδοποιεί: «Κανέν πράγμα δεν είναι ακριβώς ό,τι φαίνεται, αλλά παν άλλο – μάλλον το εναντίον.»
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
|
