Τελευταίες δύο παραστάσεις για το Φιντανάκι. Τελευταίες παραστάσεις που θα “αναπνέει” μέσα από εμένα η Τούλα μου, ο ρόλος που ενσαρκώνω . Δευτέρα, Τρίτη και μετά…τέλος. Συναισθήματα ανάμικτα. Κάθε τέλος είναι μια αρχή. Αλλά πώς αποχωρίζεσαι κάτι που αγάπησες; Αυτό είναι ένα θέμα που με απασχόλησε κατά τη διάρκεια των προβών τόσο σαν ρόλος , καθότι η Τούλα αποχωρίζεται σκληρά και ανεπιστρεπτί τον άνθρωπο που λατρεύει, όσο και σαν άνθρωπος που έχω κληθεί και εγώ να αποχωριστώ χωρίς τη θέλησή μου πράγματα που αγαπώ.
Πώς χειρίζεσαι την επικείμενη απουσία, την εξαναγκασμένη γενναιότητα που οφείλεις να δείξεις;
Το έργο του Παντελή Χορν , όπως και η ζωή άλλωστε , είναι αμείλικτο. Φέρνει τους ήρωες αντιμέτωπους με καταστάσεις δύσκολες και εκείνοι πρέπει να επιβιώσουν.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Τόσο σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο όσο και σε ανθρώπινο , συναισθηματικό.
Μέσα από την Τούλα κλήθηκα και εγώ να αναρωτηθώ για τον τρόπο που θα βρω διέξοδο από όλο αυτό που μας συμβαίνει χωρίς να χάσω την αισιόδοξη πλευρά μου και θυμήθηκα επίσης τι είναι να χάνεις αυτόν που αγαπάς. Όλοι ξέρουμε πώς είναι αυτό και το κοινό το εισπράττει.
Ο έρωτας είναι έρωτας είτε μιλάμε για 1921 είτε μιλάμε για 2018.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΡΔΑΛΙΔΟΥ