Οι τρεις αδερφές κοντοστάθηκαν, έδειξαν προς τον ουρανό και φώναξαν με άγρια χαρά: «Εεεεεε, Θείε Βάνια, ένας γλάρος!»

«Πώς βρέθηκε στα μέρη μας;» αναρωτήθηκε εκείνος και η κυρία με το σκυλάκι που τον συνόδευε απάντησε μελαγχολικά: «Μάλλον θα ξέφυγε από τον θάλαμο 6, που τον είχαν κλεισμένο». Σήκωσε με μια κομψή κίνηση το βέλο της, δάγκωσε τη ρόγα ενός φραγκοστάφυλλου που μόλις είχε κόψει και προσέφερε άλλη μια στον συνοδό της. «Αν ήμουν 20 χρόνια νεώτερος, είπε ο Θείος Βάνιας, θα άρπαζα αυτήν τη ρόγα κατευθείαν από τα χείλη σας, θα σας έσφιγγα όλο πάθος στην αγκαλιά μου και θα σας έκανα πρόταση γάμου. Όμως εμένα τρίζουν τα γόνατά μου και είναι μέρες που νιώθω περισσότερο αρκούδα παρά άνθρωπος». Εκείνη, με τη διακριτική τρυφερότητα που συνήθως απευθυνόμαστε σε έναν γερασμένο συγγενή, τον τάισε το φραγκοστάφυλλο σαν να ήταν μωρό και του είπε: «Δεν έχετε τότε παρά να μου τραγουδήσετε για την αγάπη!».

Οι τρείς αδερφές πιο μπροστά, συνέχιζαν τη βόλτα στον βυσσινόκηπο...