Μιλάει εκείνη:

Παλεύω όπου να 'ναι και δεν έχω κάνει ούτε ένα μάθημα πάλης. Αργώ πάλι.
Δοκίμασα να μπω σε πρόγραμμα, να βάλω χρονοδιάγραμμα και να ‘μαι καλή,
τυπική, να μη φεύγω απ’ τον δρόμο που πρέπει να πάρω, να μην ξεφεύφω και
να μη χάνομαι. Αλλά με πιέζουν τα κατά παραγγελία. Αυτά που καλούν, που

πρέπει να πείσουν, που πρέπει να είναι καλά. Υπάρχει δομή και περιεχόμενο,
πρέπει να τα ακολουθήσω. Και η προθεσμία περνά και πάει και χάνεται και
δεν προλαβαίνω και τρέχει ο χρόνος και πρέπει να τρέξω και είμαι αγύμναστη.
Να μη γράφω έξω απ’ το σπίτι, να μην αποσπάται η προσοχή μου, να ακούω
μουσική ήσυχη, να μη γράφω στο πάτωμα, ούτε στο υπνοδωμάτιο, δεν
πρέπει, δεν έχω καν πίνακα του Βαν Γκογκ, πάνω από το κρεβάτι μου έχω
Γουότερχαουζ και δίπλα στον καθρέφτη τον Ντικάμπριο και τη Ρόουζ σε μια
Γκερνίκα -όχι του Πικάσο, ευτυχώς- της αγάπης. Και πρέπει να γράφω στις
σημειώσεις του κινητού, όχι σε κόλλες και σε τετράδια και κυρίως ποτέ σε
χαρτοπετσέτες. Να τα σέβομαι τα γραπτά μου. Να γράφω στο γραφείο με την
πόρτα κλειστή και με ίσια την πλάτη. Να μην καμπουριάζω. Με μυαλό διαυγές.

Και με στόχο.

Ένα δελτίο τύπου πρέπει να μιλά για το έργο, για τους ρόλους, για την
πρωταγωνίστρια, για τον συγγραφέα. Για μένα. Αλλά όχι για μένα. Να μην
είναι δικό μου, να είναι δικό της, της Βαν, που είμαι εγώ, αλλά είναι άλλο αυτό
και άλλο 'γω. Άλογο. Τελείως. Καμηλοπάρδαλη. Αθάνατη μετά θάνατον. Ίσως
κι ένα σημείωμα σκηνοθέτη. Κάτι να γράψω για την Ντουέντε, για το Θέατρο
της Πραγματικότητας, για τη μέθοδο, για τα παιδιά, για τους φίλους, για τον
τόσο μόχθο. Να λέει πάνω κάτω τι γίνεται, τι θα γίνει, περίληψη, κάτι, να είναι
λιτό, περιεκτικό και καλογραμμένο, να πουλά. Να δημιουργεί αγωνία, να είναι
ενδιαφέρον πολύ, πιο πολύ από τ’ άλλα που γίνονται ταυτόχρονα. Κάτι να
γράψω για τα ηλιοτρόπια, για την έναστρη νύχτα, για την ανθισμένη

αμυγδαλιά. Κάτι για τον σπορέα.

Κι εγώ σε σιέστα, εδώ, λίγο πιο πέρα απ’ το κατώφλι της αιωνιότητας, με
μπαταρισμένο το αυτί με ύψιλον, όχι δικό μου, του σκύλου μου που έχει
ωτίτιδα, ακούω κοράκια και βλέπω τους γλάρους και δεν έχω δει ποτέ μου
από κοντά στατοχώραφο. Και πρέπει να φύγει δελτίο τύπου για μια
παράσταση που δεν είμαι καθόλου έτοιμη να παίξω. Και λέω πως είμαι

πανέτοιμη. Και δεν γράφω.

Υπογραφή,
Β Α Ν

Κυριακή 26 Μαΐου & Κυριακή 16 Ιουνίου

Στις 21:00

Στο ZMAK Greek Pro Wrestling Dungeon

Μεθώνης 48, Πειραιάς

Η προπώληση άρχισε, εδώ: https://www.more.com/theater/banvangogh/
Κι είναι μόνο 800 μέτρα από το μετρό του Πειραιά, πάνω ακριβώς από το
λιμάνι, πέντε λεπτά από το σπίτι της ηρωίδας. Κι αν μπορείτε αγοράστε από
πριν το εισιτήριο, θα βοηθήσει πολύ την έναρξη της παράστασης να μην
υπάρχει ουρά εκείνη τη στιγμή. Όταν έρθετε θα καταλάβετε γιατί. Κι αν το
απολαύσει η ίδια και συγκινηθεί, αυτή η μονομαχία θα συνεχιστεί. Ή ό,τι θέλει

εκείνη, η ΒΑΝ η μετεμψύχωση του Van Gogh με τηνΑντιγόνη Σταυροπούλου

Σκηνοθεσία:
Νικόλας Ανδρουλάκης
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία:
Δημήτρης Κωνσταντάρας
Κοράκια επί σκηνής για ό,τι χρειαστεί:

Στάθης Συμεωνίδης

Καλλιόπη Κουνιάδη
και ο σκηνοθέτης
Φωτογραφίες:
Έρικα Ανατολή
Γραφιστικά:
Βασίλης Σκουρλής

Ευχαριστούμε για τα ρούχα της Βαν:
την Ελένη Καββάδα
την Βιβή Μπαλτά
την Χριστίνα Παπατριανταφύλλου
Ευχαριστούμε για την αλληλέγγυα βοήθεια:

τον Γιάννη Βερβενιώτη
την Κλέα Μιχαηλίδου
τον Ευάγγελο Τσάμη
τον Διονύση Τσιρώνη

και όλους τους ανθρώπους του Rail Entertainment Studio, για την ορμή και τον

ενθουσιασμό τους
Παραγωγή: Ντουέντε