Με τη θεαματική παράσταση Ο κήπος των ηδονών του Γάλλου σκηνοθέτη και
εικαστικού, Φιλίπ Κεν κλείνει πανηγυρικά το αθηναϊκό πρόγραμμα του Φεστιβάλ στις
4 Αυγούστου.
Ο Γάλλος δημιουργός, που πέρυσι συνεπήρε το κοινό της Πειραιώς 260 με την
παράσταση Μοιραία Φάρμα (Farm Fatale), με αφορμή την κλιματική αλλαγή,
επιστρέφει στην Ελλάδα με ένα πρωτότυπο έργο, εμπνευσμένο από τον διάσημο
αναγεννησιακό πίνακα του Ιερώνυμου Μπος.
Ένας από τους πιο εμβληματικούς πίνακες ζωγραφικής παγκοσμίως αποτελεί την
αφορμή της παράστασης Ο κήπος των ηδονών. Το βιβλικό τρίπτυχο που
δημιούργησε ο Ιερώνυμος Μπος απεικονίζει ένα πανόραμα παράδοξων μορφών και
στα πλευρικά του φύλλα την Εδέμ και τις τιμωρίες της Κολάσεως.
Η σύνδεση του πίνακα με την παράσταση που έχει δημιουργήσει ο Φιλίπ Κεν, είναι
γενική. Όπως όμως και ο Ιερώνυμος Μπος, έτσι και ο Κεν, μέσω του έργου του
υποστηρίζει ότι την Κόλαση και τα βασανιστήρια τα έχει δημιουργήσει ο ίδιος ο
άνθρωπος.
Ακριβώς όπως ο Μπος, ο Κεν δημιουργεί ένα αλληγορικό υπερθέαμα, ένα ονειρικό
σκηνικό μεταξύ ουτοπίας και δυστοπίας, μεταφέροντας στο παρόν την ιστορία του
Κήπου των ηδονών. Άλλωστε η εποχή που δημιουργήθηκε ο διάσημος πίνακας ήταν
μεταβατική, κάτι που ο Γάλλος σκηνοθέτης υποστηρίζει ότι ισχύει και για τους
καιρούς μας.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Ο Φιλίπ Κεν ήθελε να φτιάξει μια παράσταση που θα παιχτεί στην άγρια φύση. Στην
Αβινιόν Ο κήπος των ηδονών παίχτηκε σε ένα λατομείο, ενώ στην Αθήνα το έργο θα
είναι ειδικά προσαρμοσμένο για το Ηρώδειο.
Η ιδέα της συνύπαρξης που κυριαρχεί στο έργο του Φιλίπ Κεν, εκφράζεται μέσα και
από τον σκηνικό διάκοσμο της παράστασης: ένας αυτοσχέδιος καταυλισμός, μια
ομάδα ηθοποιών σαν παιδιά των λουλουδιών της δεκαετίας του ’70, ένα λεωφορείο,
άνθρωποι που βιώνουν μια κοινοβιακή κατάσταση.
«Το λεωφορείο, στοιχείο συνδεδεμένο με το ταξίδι, θα μεταφέρει τους χαρακτήρες
του έργου σε μια περιπλάνηση, μια αναζήτηση που μοιάζει με ομαδική θεραπεία, δεν
ξέρω πώς ακριβώς να τη χαρακτηρίσω. Ένα ταξίδι που θα θέτει ερωτήματα και θα
προτείνει καταστάσεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδέονται με τον πίνακα
του Ιερώνυμου Μπος» εξηγεί ο Φιλίπ Κεν.
«Δεν ξέρουμε ακριβώς σε ποια εποχή τοποθετείται η ιστορία του έργου, μοιάζει να
βρισκόμαστε κάπου στη δεκαετία του ’70, την ίδια στιγμή θα μπορούσε να είναι και
μια χρονική στιγμή στο κοντινό μέλλον, όταν μια οικολογική απειλή θα μπορούσε να
αλλάξει εντελώς την οργάνωση του κόσμου… Πάντα μέσα σε αυτό το ιδιαίτερο κλίμα
είναι που αναζητώ την ατμόσφαιρα (την αισθητική ταυτότητα) της παράστασης».
Οι πρωταγωνιστές παίζουν μουσική, τραγουδάνε, διαλύουν το λεωφορείο και
διαλύονται οι ίδιοι σε ομάδες, άνθρωποι που ενώνονται και χωρίζονται, πολλή
μουσική όλων των ειδών – ακόμη και ποπ – κυρίως από τις δεκαετίες ’60 και ’70.
Ο Φιλίπ Κεν για το ελληνικό κοινό
Ο Φιλίπ Κεν δεν είναι άγνωστος στο ελληνικό κοινό, καθώς με την παράσταση Farm
Fatale έχει ξαναβρεθεί στην Ελλάδα. Ωστόσο στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, ο Γάλλος
δημιουργός θα παρουσιάσει για πρώτη φορά παράστασή του.
«Το Ηρώδειο είναι ένας χώρος πολύ ιδιαίτερος, όπως άλλωστε και το Carrière de
Boulbon, με αυτόν τον απίστευτο βράχο, ένα σκηνικό σχεδόν γεωλογικού
ενδιαφέροντος, ένα φυσικό τοπίο, τόσο φυσικό που γίνεται υπερφυσικό. Η
παράσταση στη συνέχεια θα ταξιδέψει σε διαφορετικούς τόπους στην Ευρώπη, θα
βρεθούμε σε κλειστά θέατρα από το Παρίσι και το Βερολίνο ως τη Μαδρίτη, όπου θα
έχουμε τη χαρά να παρουσιάσουμε το έργο στην πόλη που φιλοξενεί τον πίνακα του
Ιερώνυμου Μπος» λέει ο Φιλίπ Κεν.
Ο Γάλλος σκηνοθέτης θυμάται με ιδιαίτερη θέρμη και την περυσινή του συμμετοχή
στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου:
«Εδώ και χρόνια αυτή είναι η όμορφη περιπέτεια του Vivarium Studio, να έχουμε
την τύχη να παρουσιάζουμε τις παραστάσεις μας σε διαφορετικές χώρες, όπως
άλλωστε και πέρυσι με τη Farm Fatale. Η παρουσίαση του έργου στην Αθήνα
παραμένει μια σπουδαία ανάμνηση για την ομάδα μου – η σχέση με τους θεατές,
αλλά και το feedback που είχαμε για την παράσταση. Αισθάνομαι ότι το κοινό έχει
αυτή την ευαισθησία στην αποκωδικοποίηση των στοιχείων, την ανάλυση και το
διάλογο που αναπτύχθηκε γύρω από το έργο μετά από την παρουσίασή του στο
Φεστιβάλ».
Δημιουργία στις 6 Ιουλίου 2023,
στο Carrière de Boulbon του Φεστιβάλ της Αβινιόν
Με τις/τους Jean-Charles Dumay, Léo Gobin, Sébastien Jacobs , Elina Löwensohn,
Nuno Lucas, Isabelle Prim, Thierry Raynaud, Gaëtan Vourc’h
Σύλληψη, σκηνοθεσία, σκηνογραφία Philippe Quesne
Πρωτότυπα κείμενα Laura Vazquez
Άλλα κείμενα (TBA)
Κοστούμια, γλυπτά Karine Marques Ferreira
Συνεργάτις σκηνογραφίας Élodie Dauguet
Δραματουργός Éric Vautrin
Βοηθός François-Xavier Rouyer
Τεχνική συνεργασία Marc Chevillon
Ήχος Janyves Coïc
Φώτα Jean-Baptiste Boutte
Σκηνικός εξοπλισμός Mathieu Dorsaz
Διεύθυνση σκηνής François Boulet, Martine Staer
Τεχνικός σκηνής Ewan Guichard
Τεχνικός βίντεο Matthias Schnyder
Τεχνικός φωτισμού Cassandre Colliard
Αμπιγιέζ Estelle Boul
Κατασκευή σκηνικών Ateliers du Théâtre Vidy-Lausanne
Παραγωγή και κρατήσεις Judith Martin, Elizabeth Gay
Παραγωγή της Vivarium Studio Charlotte Kaminski
Παραγωγή Vivarium Studio, Théâtre Vidy-Lausanne
Συμπαραγωγή Festival d’Avignon - Ruhrtriennale (Γερμανία) - Φεστιβάλ Αθηνών
Επιδαύρου (Ελλάδα) - Tangente St. Pölten, Festival für Gegenwartskultur (Αυστρία)
- Berliner Festspiele (Γερμανία) - Théâtre du Nord, Centre Dramatique National Lille
Tourcoing Hauts-de-France - Maison de la Culture d’Amiens, Pôle européen de
création et de production - Les 2 Scènes, Scène nationale de Besançon - Centro
dramatico nacional (Μαδρίτη, Ισπανία) - MC93, Maison de la culture de Seine-Saint-
Denis Bobigny - Le Maillon, Théâtre de Strasbourg, Scène européenne - Kampnagel
(Αμβούργο, Γερμανία) - Festival NEXT - Scène nationale Carré-Colonnes Bordeaux-
Métropole - National Theater and Concert Hall Taipei (Ταϊβάν)