Η Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου μας ενδιαφέρει ως μελέτη της μη ηρωικής θέσης
στην ζωή. Δηλαδή ως την αυτόματη αντίδραση του ανθρώπου απέναντι στον
φόβο της εξουσίας. Θα πρέπει η εξουσία να έχει χάσει κάθε νόημα μέσα στον
άνθρωπο, να είναι ασήμαντη προκειμένου να την αγνοήσει και να της
αντισταθεί. Ο ήρωας από την άλλη δεν προκύπτει στο πουθενά, δηλαδή δεν
είναι η αντίσταση για την αντίσταση, αλλά για μια ιδέα, για μια ανάγκη
ανώτερη από την τρέχουσα καθημερινότητα.
Η Αντιγόνη είναι έτοιμη μπροστά στο να επιτελέσει το χρέος της, η Ισμήνη όχι.
Ο Γιάννης Ρίτσος την τοποθετεί μέσα σε ένα αρχοντικό απέναντι στον νεαρό
επισκέπτη, ο οποίος έχει ήδη μιλήσει και μετά την δική του ομιλία ξεκινάει ο
μονόλογος της Ισμήνης.
Αφού περιγράψει την καθημερινότητά της και το πώς αισθάνεται μέσα σε
αυτήν, η Ισμήνη ανατρέχει στα συγγενικά της πρόσωπα, εκφέροντας μια
άποψη για το κάθε ένα από αυτά.
Μέσα από την παρουσίαση των καταστάσεων και των συναισθημάτων που
φέρει γι αυτά, δομείται ένας ολόκληρος κόσμος, αυτός του παρελθόντος και
ιδιαίτερα όταν με την αναφορά της πλαισιώνει αυτό το κάδρο με αναμνήσεις
από την παιδική ηλικία.
Κι ενώ πρόκειται για χρόνο που έφυγε, η ζωντανή σύνδεση με αυτό τον χρόνο
μέσα από τις αισθήσεις, τα συναισθήματα και τα αισθήματά της γεφυρώνουν
το τότε με το τώρα σαν να είναι αδύνατο εντελώς να σκεφτεί κανείς αυτό το
πρόσωπο έξω από το συγκεκριμένο πλαίσιο.