Σε γνώρισε ο πολύς κόσμος τηλεοπτικά και μάλιστα σαν κωμική ηθοποιό. Εσύ πάλι, όλη αυτήν τη δεκαετία και πλέον βάλθηκες να αποδείξεις πόσο καλή δραματική ηθοποιός είσαι. Είναι όλα στο παιχνίδι, ή είναι επιλογή σου;
Έκανα τηλεόραση μετά από 13 χρόνια θεάτρου. Η επαρχία είναι λογικό να σε μαθαίνει μέσα από την τηλεόραση, ήταν κι ένας εξαιρετικός ρόλος και μια σειρα που αγαπήθηκε πολύ.
Εσύ τι αγαπάς περισσότερο; Τελευταία έχεις θεωρώ μια τάση στα θεατρικά δράματα, ή προκύπτει;
Δεν το κυνηγάω, όχι προκύπτει. Αν και βέβαια αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ γενικώς είναι όταν κινούνται τα πράγματα στην κόψη του ξυραφιού, όταν η κωμωδία υποσκάπτει το δράμα και το δράμα να υποσκάπτει το κωμικό στοιχείο. Δηλαδή, μου αρέσει πάρα πολύ να γελάω ως θεατής να το πω έτσι. 'Η εγώ ως ηθοποιός, να διαβάζω να γελάω και παράλληλα να νοιώθω μια γροθιά στο στομάχι. Να σε βάζει σε μια διαδικασία να σκεφτείς λίγο παραπάνω. Αυτή η υπονόμευση, και ούτως, ή άλλως και όλα τα πράγματα είναι από πιο σημείο τα κοιτάζεις. Ολα έχουν μια κωμική ποιότητα και τραγική παράλληλα. Γιατί μπορεί να ζει ένα ζευγάρι και να σκοτώνεται κυριολεκτικά και να το βλέπεις εσύ απ' έξω, απ' την κλειδαρότρυπα και να είναι τόσο αστείος ο λόγος για σένα, ή όλος ο τρόπος και να γελάς, αλλά δεν είναι αστείο. Για σένα που το βλέπεις έχει να κάνει πολύ και με την οπτική γωνία που έχεις κάθε στιγμή.
Ράνια, θέλεις να μας συστήσεις το έργο «Η μάνα αυτουνού …Έλλη Ζάχου Ταχτσή» που ξεκίνησες να ζωντανεύεις από πέρυσι;
O μονόλογος της Κικής Μαυρίδου «Η μάνα αυτουνού …Έλλη Ζάχου Ταχτσή», σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη είναι βασισμένος στη ζωή της μητέρας του Κώστα Ταχτσή. Συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία κι αυτή τη σεζόν στον Πολυχώρο Vault κάθε Παρασκευή και Σάββατο έως τις 7 Ιανουαρίου 2023.
Και πως γεννήθηκε η ιδέα για την Έλλη Ταχτσή, πώς προέκυψε και δεν είχες ενδοιασμούς να την ζωντανέψεις;
Είχα δουλέψει στον Πολυχώρο Vault το 2019, όπου παρουσιάσαμε το θεατρικό έργο του βραβευμένου αμερικανού συγγραφέα Stephen Sachs, «Σημάδια Στην Ομίχλη», εκεί γνωρίστηκα και με την Κική Μαυρίδου η οποία μάλιστα μου έδωσε και διάβασα και τις ποιητικές της συλλογές, είναι εξαιρετική ποιήτρια. Κάποια στιγμή, πέρυσι τον Οκτώβριο με αρχές Νοέμβρη του 2021, μιλήσαμε με το Δημήτρη Καρατζιά για το θεατρικό project «Ο γιος μου… », που φέρει επί σκηνής μάνες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών. Ηταν μια συγκυρία καταπληκτική. Τότε μιλήσαμε για το μονόλογο της Ελλης Ταχτσή. Κατ' αρχάς και μόνο που μου το είπε αμέσως με κέντρισε αυτή η συγκλονιστική προσωπικότητα και βέβαια ότι το έγραφε η Κική Μαυρίδου για μένα ήταν ένα ακόμη συν και έτσι έγινε. Το διάβασα, κλώτσισε πάρα πολύ το είναι μου στην αρχή, αλλά το ξαναδιάβασα και είναι αυτό που λέμε: Δεν είναι τυχαίο όταν αντιδράς σε κάτι, κάτι σημαίνει αυτό.
"Ολα έχουν μια κωμική ποιότητα και τραγική παράλληλα!"
Υπήρξαν δυσκολίες στο να την προσεγγίσεις; Γιατί είναι και ένα πρόσωπο υπαρκτό. Ενα πρόσωπο, που υποβόσκει μια προσωπικότητα, που μας έφερε στην πορεία έναν άνθρωπο συγκλονιστικό.
Ε βέβαια. Ποτέ δεν είναι εύκολο να προσεγγίσεις. Και όταν έχω να κάνω με ένα κείμενο πάντα μέσα από την ανάγνωση, μέσα από την κουβέντα, μέσα από τις βουτιές που κάνεις μέσα σου, το κοίταγμα γύρω σου, της εποχής δηλαδή όλο και βρίσκεις πράγματα και ακυρώνεις. Δηλαδή είναι μια πολύ ζόρικη διαδικασία. Δεν είναι καθόλου εύκολη. Αυτή η γυναίκα με πήγε πολύ μακριά. Με πήγε στα παιδικά μου χρόνια. Στην αγαπημένη μου γιαγιά Ειρήνη στην Κρήτη και έφαγα πολύ ξύλο να μάθω να πλέκω και έμαθα. Με πήγε σε αυτές τις δύσκολες γεννιές, τις αχάϊδευτες. Σε αντίθεση με μένα που είμαι πολύ υποστηρικτική με τις κόρες μου!
Η δικιά σου οπτική επομένως πως είναι; Είνα πιο αισιόδοξη;
θέλω να είμαι αισιόδοξη. Οσο οι άνθρωποι σκεφτόμαστε, πληροφορούμαστε, ενδιαφερόμαστε, αγγιζόμαστε (γιατί είναι και κάτι το οποίο είχαμε πολύ μεγάλο διάστημα να το κάνουμε), νομίζω ναι, πρέπει να κοιτάμε προς το φως γιατί έρχονται οι επόμενες γενιές. Δεν γίνεται, διαφορετικά θα πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε και παιδιά απ' αυτή την έννοια. Είναι στιγμές πραγματικά που αναπτερώνομαι, που χαμογελάω και χαίρομαι, αλλά ότι είμαστε Νίκο μου σε πολύ δύσκολες εποχές είναι κάτι που νομίζω πως δεν χρειάζεται να το πω εγώ, το νοιώθουμε όλοι.
Το Θέατρο έχει πληγεί με όλα όσα δυσάρεστα γεγονότα έχουν δει το φως της δημοσιότητας τελευταία, ή το αντίθετο συνέβη και υπάρχει ξεσκαρτάρισμα;
Ο χώρος του θεάτρου είναι ένας προβεβλημένος χώρος, απλά αυτό συμβαίνει παντού. Το θέατρο βγήκε μπροστά γιατί είναι και καθρέπτης της ζωής. Αρθρώθηκε, ειπώθηκε, κυνηγήθηκε και συνεχίζει, δεν του έκανε κακό του θεάτρου, όχι βέβαια. Είναι θέμα συνήδεισης πια, οι συμπεριφορές θα είναι πιο προσεκτικές, βέβαια αν θες να κάνεις το κακό πάντα βρίσκονται τρόποι, από εκεί και πέρα ειναι σημαντικό το πως το στηρίζει όλο αυτό η πολιτεία, το πως μεγαλώνουν οι μανάδες τα παιδιά τους. Ειδικά για μένα είναι αδιανόητο να φέρω έναν άνθρωπο σε δύσκολη θέση! Να παίζεις με την ψυχή του, να τον αναγκάζεις σε κάτι που δεν θέλει.
"Μου είναι αδιανόητο να φέρω έναν άνθρωπο σε δύσκολη θέση!"
Επιδιώκεις να κάνεις διάφορα πράγματα; Έχεις ας πούμε στο μυαλό σου κάποιους ρόλους; Αισθάνομαι πως δεν κυνηγάς, δεν είσαι κεριερίστα, τι πραγματικά συμβαίνει;
Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς. Η τύχη είναι ένα πράγμα παθητικό, επεδίωξα πράγματα ενήργησα. Είχα και έχω στόχους. Αλλά τώρα, όσο μεγαλώνω θέλω να κάνω πράγματα που μου αρέσουν πολύ και σε συνθήκες που μου αρέσουν πολύ. Κοιτάω πάρα πολύ τους ανθρώπους πλέον. Τους ανθρώπους που αισθάνομαι ότι πάνε σε εμένα. Γιατί έτσι τα ορίζω τα πράγματα. Όχι αυτός είναι καλός... Είναι αυτός που μου πηγαίνει, αυτός όχι. Όσο μπορώ να τα ορίσω. Όχι ότι μέσα σε μια διαδικασία θα είναι όλα τέλεια. Θα είναι κάποια, κάπου αλλού θα βρεις δυσκολίες. Αυτή είναι η δουλειά μας, είναι δύσκολη γιατί έχει να κάνει πάρα πολύ με τις σχέσεις. Είναι η ίδια η φύση του επαγγέλματος, εκτιθέμεθα... Πάνω στη σκηνή εκτίθεσαι. Αυτό είναι το γοητευτικό και το σκληρό μαζί.
Μας στεναχωρείς που μαθαίνω ότι δεν θα γίνει πάλι η "Βασίλισσα της ομορφιάς" μιας και πολλοί θεατές το περιμένεναν να το δουν.
Ναι δυστυχώς το τελειώσαμε στη Θεσσαλονίκη, η παραγωγή και κάποιες συγκυρίες, αποφάσισαν να μην συνεχιστεί για φέτος, ποιος ξέρει μπορεί να το ξανακάνουμε.
Πως είναι να επιστρέφεις σε ρόλους, σε χαρακτήρες, σε ηρωίδες που αγάπησες στο παρελθόν;
Στην "Αντιγόνη" όταν ξεκίνησα το '92 το κάνεμα και την επόμενη χρονιά και το "Μια κανονική μέρα" έκανα ξανά. Γενικά δεν επιστρέφω. Φέτος είναι αλλιώς, νιώθω έντονο δέσιμο με αυτούς τους ανθρώπους και με τον Κώστα και με τη μάνα του.
"Όσο μεγαλώνω θέλω να κάνω πράγματα που μου αρέσουν πολύ και σε συνθήκες που μου αρέσουν"
Έχω την εντύπωση πως την 'Έλλη' θα την κουβαλάς και μετά από χρόνια θα επιστρέφεις ξανά σε αυτήν.
Ναι κι εγώ έτσι πιστεύω. Και ξέρεις ποιο είναι το φοβερό, πως κάθε φορά μ' αρπάζει κι άλλο σημείο του έργου. Δηλαδή μπορεί να μου κοπεί η φωνή και να μην μπορώ να συνεχίσω σε άλλο σημείο απ' ότι ήταν σε μια παράσταση την προηγούμενη εβδομάδα. Δηλαδή είναι σα ναρκοπαίδιο όλο, δεν ξέρεις που θα πατήσεις κάθε φορά. Είναι το μαγικό που ζω σε αυτή τη δουλειά.
Ο παράγοντας ΄κοινό΄τι ρόλο παίζει ώστε το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης παράστασης να είναι μυσταγωγικό;
Είναι ο συμπαίκτης μου. Είναι καταπληκτικό και τρομακτικό ταυτόχρονα. Παίρνεις ανάσα και πας, δεν είναι εύκολο. Αλλά γίνεται κάτι μαγικό σε όλες αυτές τις παραστάσεις που έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Όλοι μαζί το επιτυγχάνουμε. Όπως η μουσική που έχει κάνει ο Μάνος Αντωνιάδης ειδικά για την παράσταση, σε 'γδέρνει'. Παρακολουθούσε ξανά και ξανά τη δουλειά που κάναμε με το Βαγγέλη για να καταλήξει σε αυτό που δημιούργησε.
"Πάνω στη σκηνή εκτίθεσαι, αυτό είναι το γοητευτικό και το σκληρό μαζί"
Ράνια είχες ενστάσεις για κάτι κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της παράστασης, ή που έλεγες ας το αφαιρέσουμε αυτό Βαγγέλη, ή να προσθέσουμε αυτό;
Η λέξη ένσταση είναι ατυχής. Δεν αντιπροσωπεύει αυτήν τη συνεργασία. Συζήτηση, κουβέντες ναι, αλλά καμία διαφωνία. έλεγες να το δοκιμάσουμε κι αυτό, ας το δούμε. Ήταν τόσο ανοιχτό, αλλά παράλληλα ξέραμε καλά αυτό το πράγμα που κάναμε και κυρίως το τι θέλαμε.
Τηλεόραση θέλεις να επιστρέψεις, να κάνεις πάλι;
Μόνο αν προκύψει κάτι πολύ καλό. Διαφορετικά δεν με ενδιαφέρει να εμπλακώ.
Γιατί τα τελευταία χρόνια υπάρχει άνθιση στο συγκριμένο τομέα και γίνονται πολλές καλές δουλειές. Υπάρχει μεγάλη έξαρση.
Ναι πράγματι υπάρχει έξαρση, αλλά δεν μου έχει γίνει κάποια πρόταση από αυτές που να με εκφράζουν και να θέλω να είμαι. Από αυτά που μου προτάθηκαν δεν με ιντριγκάρισε κάτι. Κινηματογράφο δεν σου κρύβω θα ήθελα πολύ να κάνω!
"Οι ρόλοι για να γίνουν, κομμάτια μας είναι..."
Κουβαλάς τους ρόλους που έχεις κάνει; Επιστρέφεις σε αυτούς σε κάποια μοναχική, ή δύσκολη στιγμή; Αναρωτιέσαι ας πούμε τι λύση θα έβρισκε εκείνη, ή πως θα συμπεριφαρόταν σε κάτι ανάλογο;
Επανέρχονται πολλές φορές πράγματα ειδικά από το μονόλογο που τον είχες δει. Έλεγε εκεί τα μικρά, τα μικρά, γυρίζω, μυρίζω, θυμάμαι ας πούμε τον παππού μου. Οι ρόλοι για να γίνουν κομμάτια μας είναι. Είναι σπαράγματα δικά του, αυτό που βάζει ο κάθε άνθρωπος στο ρόλο και τον κάνει ξεχωριστό. Λειτουργεί σαν κλειδί, σα νυστέρι και παράλληλα παίρνεις κι εσύ από το εκάστοτε κείμενο στοιχεία και γίνονται οι ζυμώσεις αυτές.
Και που εν τέλει σε εξελλίσει όλο αυτό και σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο μου λες.
Φυσικά και σε εξελλίσεσαι κάνοντας αυτήν τη δουλειά σε όλους τους τομείς θεωρώ και σαν άνθρωπος πρώτα απ' όλα που παίρνεις και βάζεις πραγματάκια και σαν ηθοποιός στην πορεία.
Η ηθοποιός Ράνια Σχίζα σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στο Νίκο Ελευθερίου