«Σίσυφος», ένας γνώριμος χαρακτήρας από την ελληνική μυθολογία, που κλείνει έξυπνα το μάτι στο σήμερα. Ποιό ήταν το κίνητρο της επιλογής για το ανέβασμά του;

Η παράσταση μας,  βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Κώστα Παπαγεωργίου και είναι μια σατυρική κωμωδία Αριστοφανικού τύπου, η οποία  παντρεύει τον αρχαίο κλασικό μύθο του Σίσυφου με πολλά από τα σύγχρονα στοιχεία μιας Ελλάδας αν μη τι άλλο… χρεοκοπημένης... Το κίνητρο της επιλογής είναι η ίδια η  τραγικότητα του μύθου του Βασιλιά Σίσυφου, ο οποίος καταδικάστηκε να κουβαλά αιώνια ένα βράχο μέχρι την κορυφή ενός βουνού και μετά να ξαναρχίζει το ίδιο από την αρχή, καθώς σε πολλά (δυστυχώς) σημεία στο πρόσωπο του Σίσυφου αντικρίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αρκετοί συμπολίτες μας βρίσκονται σε αυτήν την ψυχολογική κατάσταση, βιώνουν αντίστοιχα συναισθήματα με έναν ήρωα ο οποίος δε βλέπει τέλος στο μαρτύριό του.

Υποδύεσαι στην εν λόγω παράσταση τον θεό Άρη, εντελώς διαφορετικά από την άποψη που είχαμε για εκείνον. Πως τον προσέγγισες και τον ολοκλήρωσες, μετά κι από υπόδειξη του σκηνοθέτη σας;

Ο ήρωας που υποδύομαι είναι ένας Θεός! Ο θεός του πολέμου, ο γνωστός σε όλους μας Άρης. Είναι απεσταλμένος του πατέρα του, του Δία κι αποστολή του είναι να οδηγήσει το Σίσυφο στον κάτω κόσμο ώστε να εκτελέσει την ποινή του.  Η προσέγγιση του ρόλου ήταν εξ’ αρχής μακριά από όσα έχουμε συνηθίσει για τον θεό του πολέμου. Ο Άρης που υποδύομαι εγώ & έπειτα από την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας Ακίνδυνου Γκίκα έχει κάποιες ομοιότητες, θαυμάζει & προσπαθεί να μοιάσει στον Σάκη Ρουβά - ανεπιτυχώς θα λέγαμε καθώς Σάκης είναι ένας, αλλά το προσπαθεί!!!

Τι θα μου έλεγες πως είναι εκείνο που μπορεί να σου φτιάξει, ή αντίστροφα να σου χαλάσει τη διάθεση, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου σου στην Αθήνα;

Σχεδόν καθημερινά περπατώ στο κέντρο της Αθήνας, κυρίως βραδινές ώρες που όλα φαντάζουν πιο όμορφα από ό,τι είναι πιθανόν στην πραγματικότητα. Η διάθεσή μας πιστεύω επηρεάζεται από το πού προσανατολίζεται το μάτι μας, από το ποιες εικόνες επιλέγουμε να απορροφήσουμε και ποιες να διώξουμε. Δεν εννοώ πως πρέπει να εθελοτυφλούμε ώστε εγωιστικά να μη μας χαλάει η διάθεση, αλλά καλό είναι κατά τη γνώμη μου να προσπαθούμε να κρατάμε τις εικόνες που σχετίζονται με μια όμορφη αισθητική, με συμπεριφορές συνανθρώπων μας που βασίζονται στην αλληλεγγύη, να μη συνηθίζουμε στο αρνητικό, να μη μένουμε σε αυτό & να μην το αναπαράγουμε όλη μέρα στις κουβέντες μας, αυτά που ακούμε από τα εκάστοτε socialmedia.

 Κωνσταντίνε,  ποιο θα μας έλεγες πως ήταν το βασικό κίνητρο, που σε εξώθησε ώστε να ασχοληθείς με την τέχνη του ηθοποιού;

Είναι κάτι που ξεκίνησα εντελώς ερασιτεχνικά & δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες σε αυτόν τον τομέα. Ομολογώ πως απλώς ένιωθα & νιώθω συνεχώς την ανάγκη να ανακαλύπτω νέες πτυχές του εαυτού μου, του χαρακτήρα μου, του εσωτερικού μου κόσμου & δε βρίσκω κάποια άλλη τέχνη καταλληλότερη από την τέχνη της υποκριτικής. Οπότε, με δυο λόγια το κίνητρο αυτό είναι μάλλον η ανάγκη της έκφρασης … ακόμη δε γνωρίζω βέβαια τι εκφράζουμε ακριβώς  μέσα από την τέχνη μας… αλλά εκφράζουμε … προσπαθούμε να εκφραστούμε!

Τι κάνει κατά τη γνώμη σου ένα θεατρικό κείμενο διαχρονικό; Είναι η θεματολογία του, το ότι καταπιάνεται με το παρελθόν, αλλά αυτό συμβαίνει και στον παρόντα χρόνο, η πολιτική του άποψη;

Είναι κάποια θέματα, κάποιοι τομείς οι οποίοι άγγιζαν, αγγίζουν & θα αγγίζουν πάντα τους ανθρώπους. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι ο έρωτας, η αγάπη, τα ηθικά διλήμματα & οι ηθικοί φραγμοί που επηρεάζουν τις πράξεις μας και πολλά άλλα. Σίγουρα όλοι έχουμε δει μέσα σε μια αρχαία τραγωδία, ή σε ένα κλασικό κείμενο τον εαυτό μας, όλοι έχουμε ταυτιστεί με κάποιο ήρωα, με τις σκέψεις του ή τα συναισθήματά του. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει συνταγή ώστε να πεις “τώρα θα γράψω ένα διαχρονικό θεατρικό έργο”. Αν το κείμενο  & φυσικά η ‘παραστασιοποίηση’ του έχει τη δυνατότητα να αγγίξει τους θεατές, τότε είναι διαχρονικό.

Μπορείς να αναφερθείς σε μερικούς μεγάλους ανθρώπους που θεωρείς πως σε επηρέασαν με οιανδήποτε τρόπο έτσι ώστε, ίσως και να σε έκαναν να αλλάξεις την οπτική στη ζωή σου;

Αφού αναφερθώ γρήγορα-γρήγορα στην πιο κοινή & πιθανόν αναμενόμενη απάντηση περί γονέων, ορισμένων φίλων & αδερφού θα περάσω στο κυρίως πιάτο. Στον τομέα της υποκριτικής, κυριότερο ρόλο στο να αλλάζω συνεχώς οπτική στη ζωή μου (δεν είμαι & από τους πιο σταθερούς τύπους για να πω την αλήθεια – ειδικά στον τομέα της τέχνης που κάθε μέρα μαθαίνω & γνωρίζω όλο & περισσότερα, συχνά αντικρουόμενα μεταξύ τους) έπαιξαν αρκετοί δάσκαλοί μου, όπως είναι ο Γιώργος Αρμένης, η Λυδία Φωτοπούλου, ο Νίκος Καραθάνος, ο Στέφανος Κυριακίδης και άλλοι αξιόλογοι άνθρωποι. Στη συνέχεια ο πρώτος άνθρωπος εκτός δραματικής σχολής που με επηρέασε έντονα ήταν ο Κώστας Γάκης. Όσο για το παρόν, το έχω πει & στον ίδιο, τον έχω ονομάσει προσωπικό μου δάσκαλο και είναι ο Ακίνδυνος Γκίκας. Για το τέλος, να αφήσω έναν άνθρωπο ο οποίος δεν είναι μεγάλος όπως μου ανέφερες στην ερώτηση, αλλά με κάνει να αλλάζω οπτική στη ζωή μου μέρα με τη μέρα & να διακρίνω τι είναι σημαντικό στη ζωή μας & δεν είναι άλλος από την πεντάχρονη ανιψιά μου. Η επαφή & η τριβή με ένα μικρό πλασματάκι, όντως σε κάνει να σκέφτεσαι συνεχώς τι είναι αυτά που εμείς οι «μεγάλοι» αφήνουμε να μας επηρεάζουν καθημερινά.

Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση. Τα διαχωρίζεις μεταξύ τους, τόσο ως προς την έκβασης της έκφρασης, της ποιότητας, όσο και ως δημιουργικότητα, ή πιστεύεις πως την ποιότητα την κάνουμε εμείς οι ίδιοι;

Απάντησες μόνος σου στην ερώτηση με την τελευταία φράση! Η τέχνη είναι τέχνη. Με ό,τι κι αν καταπιαστείς, αν έχεις τη διάθεση να βάλεις την ψυχή σου μέσα σε αυτό, να αφιερώσεις χρόνο κι όλο σου το είναι ώστε όταν ολοκληρωθεί να μπορείς να πεις «έκανα ό,τι πέρασε από το χέρι μου», τότε η ποιότητα έχει επιτευχθεί. Όσο για την έκφραση & τη δημιουργικότητα, σαφώς το θέατρο & ο κινηματογράφος αποτελούν το πιο πρόσφορο έδαφος για να ασχοληθείς & να αναπτυχθείς. Η τηλεόραση πιστεύω σε λιγότερο βαθμό, λόγω κυρίως των συνθηκών (πίεση χρόνου, ελάχιστες πρόβες κτλ).

Ο έρωτας  τόσο στο θέατρο, όσο στα τραγούδια, αλλά και  στα βιβλία, φαντάζει σαγηνευτικός, απόλυτος, εμπνευστής, αλλά κι αδηφάγος. Στην αληθινή ζωή ποια είναι η προσωπική σου εκτίμηση;

Μα είναι όλα αυτά & άλλα τόσα! Αν παίζαμε το παιχνίδι “να περιγράψεις τον έρωτα με μια λέξη” δε θα ξέραμε ποια να πρωτοεπιλέξουμε. Χάρη στον έρωτα ο κάθε άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη έχει υπάρξει έστω & για μια στιγμή αληθινός καλλιτέχνης, ποιητής, στιχουργός, ζωγράφος κι ό,τι άλλο περνάει από το μυαλό μας. Από τη μυθολογία μπορούμε να καταλάβουμε τι δύναμη είχε ο θεός Έρωτας από τα αρχαία χρόνια & αυτή η δύναμη πιστεύω δε θα μειωθεί ποτέ.

Στον ελεύθερο χρόνο σου Κωνσταντίνε, τι βιβλία διαβάζεις; Τι μουσικές ακούς; Και ποιες ταινίες προτιμάς για να σε ψυχαγωγούν, ή να σε χαλαρώνουν;

Σε τίποτα από όσα προαναφέρθηκες δεν έχω μια καθορισμένη απάντηση να δώσω! Όλα εξαρτώνται από τη διάθεση της στιγμής. Για παράδειγμα βιβλία διαβάζω από θεατρικά έργα, ή σχετικά με την τέχνη έως και βιβλία σχετικά με την επιστήμη. Ομολογουμένως προσπαθώ να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Οι μουσικές που ακούω είναι κυρίως ατμοσφαιρικές – ορχηστρικές έως και καταθλιπτικές, αλλά και πάλι δεν έχω κανόνα! Όσο για τις ταινίες, μεγάλη λατρεία έχω σε όλες τις υπερηρωικές ταινίες (βλ. Spiderman, Superman κτλ), αλλά και σε δράματα – κυρίως αυτά που βασίζονται σε αληθινές ιστορίες.

Ερωτεύομαι, Χαμογελώ, Φοβάμαι, Ονειρεύομαι, Θυμάμαι, 5 λέξεις που θα μας έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς, τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;

Ερωτεύομαι: Αγκαλιά έως το ξημέρωμα

Χαμογελώ: Το πρόσωπο της ανιψιάς μου

Φοβάμαι: Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη εικόνα σε αυτή τη λέξη, ένα κενό μου έρχεται

Ονειρεύομαι: Με το άκουσμα & μόνο της λέξης αυτής μου έρχονται χωρίς υπερβολή τόσες πολλές εικόνες που δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω!

Θυμάμαι: Διάφορες εικόνες από όμορφες στιγμές στο παρελθόν μου, είτε προσωπικές είτε επαγγελματικές.

Ο νεαρός Ηθοποιός μιλάει από καρδιάς με το Νίκο Ελευθερίου