Πως γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας του English Theatre Club;

Η ιδέα της δημιουργίας του English Theatre Club ξεκίνησε την δεκαετία ‘80-90 που δίδασκα Αγγλικά στο Κολλέγιο Ψυχικού.

Εκεί μαζί με την συνάδελφό μου, Πέρσα Δεσύπρη, είδαμε πως τα παιδιά που δεν ήταν γεροί μαθητές μάθαιναν εύκολα τα λόγια στα Αγγλικά στα σκετσάκια που κάναμε και έπαιζαν πολύ καλά.  Τότε μελετήσαμε την θεατρική προσέγγιση στην διδασκαλία της ξένης γλώσσας και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας.

Μαζί δημιουργήσαμε το θεατρικό εργαστήρι στο Κολωνάκι, όπου γενεές παιδιών έμαθαν τέλεια Αγγλικά μέσω θεάτρου.

Μας δίνεις μια σύντομη εικόνα τόσο του τι γίνεται στο θεατρικό εργαστήρι, όσο και στην Θεατρική ομάδα;

Στο θεατρικό εργαστήρι τα παιδιά συναντώνται 1-2 φορές την εβδομάδα όπου παρακολουθούν ένα πρόγραμμα φτιαγμένο ουσιαστικά για ηθοποιούς, όπως ασκήσεις για “ζέσταμα”, σωματικές, φωνητικές, παιχνίδια παντομίμας, αλλαγής ρόλων κλπ..Καθ’ όλη τη διαδικασία η γλώσσα επικοινωνίας είναι μόνο τα αγγλικά. Στη συνέχεια ανεβάζουν απλά θεατρικά έργα, ή και προχωρημένα και τα δείχνουν είτε το χώρο μας ή σε πάρκα, θέατρα και σχολεία.

Η θεατρική ομάδα ξεκίνησε το 2004.Οι ταλαντούχοι δάσκαλοι-ηθοποιοί του English Theatre Club, David Allan, Duncan Skinner and Mercia Lamb μαζί με παλιούς μαθητές μας ανεβάσαμε την πρώτη μας “Cinderella” με cast 9 ρόλων. Αυτές ήταν εποχές!

Η παράσταση ήταν ανατρεπτική με έντονα Pythonesque στοιχεία. Ο σκηνοθέτης, Αλέξανδρος Βούλγαρης, που ήταν στις πρώτες παραστάσεις το χαρακτήρισε το “Clockwork Orange” σε παιδική εκδοχή!

Από τότε ανεβάσαμε πολλές παραστάσεις στην Αθήνα και την περιφέρεια!

Ποιές είναι οι απαιτήσεις μιας παιδικής παράστασης στα Αγγλικά, από μία αντίστοιχη στα Ελληνικά;

Οι απαιτήσεις μιας παιδικής παράστασης στα Αγγλικά είναι πολυδιάστατες: πρώτον τα έργα πρέπει να είναι γραμμένα σε απλή και κατανοητή γλώσσα, ενώ η παράσταση να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκειά της.

Δεύτερον η πλοκή οφείλει να προχωράει βάσει της δράσης και όχι της “επεξήγησης”, ώστε αν κάποιο παιδί δεν καταλαβαίνει τα λόγια να μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι γίνεται από αυτά που εκτυλίσσονται μπροστά του.

Τρίτον το Interaction: To εργαλείο για να γίνεται το θέατρο μία βιωματική εμπειρία. Όλοι μαζί ψηφίζουμε την τιμωρία του κακού. Όλοι να επευφημούμε το Robin Hood που παλεύει τον άδικο βασιλιά. Τραγουδάμε, παίρνουμε ρόλους - όπως οι Ιουλιέττες στο φετινό, “Love versus Hate”-, γινόμαστε ένορκοι και άλλα πολλά.

Τέταρτον: Το χιούμορ και μάλιστα το βρετανικό. Τα παιδιά το καταλαβαίνουν όσο δεν φαντάζεστε. Μάλιστα είναι μια ανάσα δροσιάς από τις “σοβαροφανείς” και διδακτικές παραστάσεις τις οποίες τυχόν βλέπουν .

Τέλος όπως είχε πει και ο Γιάννης Κωνσταντινίδης, κριτικός τέχνης, όταν είδε το “Surprise Party” “επιτέλους ένα παιδικό που δεν “μπεμπεκίζει!”Το παιδικό έργο πρέπει να στέκεται μόνο του στο επίπεδο του παιδιού και να το πηγαίνει παρακάτω με τρόπο βιωματικό και συναισθηματικό.

"Η ενασχόλησή μου με παιδιά έχει εντείνει την επαφή μου με την οπτική ενός παιδιού"

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πληθώρα παιδικών παραστάσεων. Ποιος μπορεί να καθοδηγήσει τους γονείς, ή τους δασκάλους, ώστε να κάνουν τις σωστές επιλογές;

Γονείς και οι δάσκαλοι χρειάζεται να κάνουν μία έρευνα για να βρουν τα ποιοτικά θεάματα. Θα μου πείτε πως γίνεται η έρευνα και τι θα πει “ποιοτικό”. Το ξέρω δεν υπάρχει συγκεκριμένη καθοδήγηση, αλλά πάντα βρίσκουν το σωστό στο τέλος και αποκτούν και όνομα. Τους λέμε “ψαγμένους”. Το κοινό πάντα ξέρει και καταλαβαίνει, βρίσκει τους τρόπους του. Έγκυρα έντυπα, ή εκπομπές, κουβέντες με άλλους γονείς, ή εκπαιδευτικούς τους οδηγούν σε σωστές επιλογές.

Τι έχεις παρατηρήσει; Τα παιδιά χαίρονται που έρχονται θέατρο, ή έχεις δει να μη έχουν διάθεση γιατί τα έχουν φέρει οι γονείς τους μετά από εξαναγκασμό τους;

Xαρά έχω δει στα μάτια των παιδιών που έρχονται στο θέατρο, καθόλου εξαναγκασμό. Μάλιστα όταν αρχίζει μια δική μας παράσταση και τα παιδιά γελάνε και συμμετέχουν με ενθουσιασμό, ξέρουμε ότι είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Αυτή είναι όλη η ιστορία

Ποια θεωρείς πως είναι τα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει ένα παιδί από μια παράσταση, από ένα βιβλίο; Μπορούν ας πούμε να συμβάλουν να ξεπεράσουν τις φοβίες τους;

Τα οφέλη πολλά: Κατ'αρχάς ελευθερώνεται η φαντασία του παιδιού, πράγμα το οποίο χρειάζονται όλα τα παιδιά, ειδικά τα σημερινά της τεχνολογίας. Επιπλέον, οι καινούργιες εικόνες, γνώσεις και προπάντων η συγκίνηση που μπορούν να προκαλέσουν το βιβλίο και η παράσταση, είναι η ψυχική τροφοδοσία που θέλουμε να εισπράττουν τα παιδιά μας.

Το να ξεπεραστούν φοβίες ενός παιδιού μέσα από μία παράσταση είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά σίγουρα μπορεί να συμβάλει εν μέρει στο να ξεπερνιούνται κάποια προβλήματα που μπορεί να έχει ένα παιδί. Είχαμε μια φορά ένα κοριτσάκι (την κόρη του συνθέτη, του Λάγιου,) που είχε μόλις χάσει τον πατέρα της. Τότε δουλεύαμε την Σταχτοπούτα. Μόνη της θέλησε και διάλεξε τον ρόλο του κοριτσιού που έχοντας χάσει τον πατέρα της ζει με την κακιά μητριά κλπ. Μου έκανε όμως μία συμφωνία: Δεν θα μιλούσε στην παράσταση καθόλου. Έτσι και έγινε. Παίξαμε το παραμύθι και η πρωταγωνίστρια έπαιξε αμίλητη. Ήταν μια εκπληκτική ερμηνεία και μάλιστα μια απελευθέρωση για την ίδια!

Aν φοβάται ένα παιδί τα ζώα, μία παράσταση, ή μια ιστορία που βάζει το παιδί στη θέση ενός ζώου, μπορεί να συμβάλει στο να ξεπεράσει το φόβο αυτό και να νοιώσει συναισθηματική ταύτιση .

Η παράσταση όπως ξέρουμε έχει για κεντρικό ήρωα ένα παιδί. Πώς νιώθεις που βρίσκεσαι ακόμη σε κοντινή επαφή με την οπτική ενός παιδιού, είναι λίγο σαν παρατεταμένη αθωότητα θεωρείς;

Βέβαια θα μπορούσαμε να το πούμε και έτσι. Μιλάμε για μία αθωότητα που έχουμε όλοι μέσα μας από τότε που είμαστε παιδιά. Η ενασχόλησή μου με παιδιά  και συγκεκριμένα με την απελευθέρωση που προκαλεί το θεατρικό παιχνίδι και τα παραμύθια, οπωσδήποτε έχει εντείνει την επαφή μου με την οπτική ενός παιδιού. Ο Τζακ πχ λέει ψεματάκια στον πατέρα του για το αν έχει διαβάσει τα μαθήματά του, ή για το αν ανέβηκε στην απαγορευμένη φασολιά. Τη στιγμή που τον ρωτάει ο πατέρας του αν συνέβη κάτι τέτοιο , ο Τζακ  απαντάει "Ναι" δηλαδή "Όχι", δηλαδή , δηλαδή και μετά το ομολογεί. Ποιός από μας τους ενήλικες δεν έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση; Κάθε φορά που ο Τζακ τα "μπερδεύει" έτσι, σου έρχεται να χαμογελάσεις  και γατί είναι χαριτωμένος και γιατί όλοι τον κατανοούμε.

Ποιο θα μας έλεγες πως ήταν το βασικό κίνητρο, που σε εξώθησε ώστε να ασχοληθείς με την τέχνη της σκηνοθεσίας, συγγραφής;

Όταν παρατήρησα ότι τα "δύσκολα παιδιά," τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες,  ή που κουβαλούσαν κάποια τραύματα, αυτά τα παιδιά αγκάλιασαν το θεατρικό δρώμενο και ξαφνικά "έπαιζαν" κάτι που τους μεταμόρφωνε σε κάτι άλλο από τον εαυτό τους. Αυτή είναι μια εμπειρία που μπορεί να είναι όντως "καθαρτική" ψυχικά τόσο για τα παιδιά όσο και για μένα. Τότε άρχισα να γράφω έργα για παιδιά και δεν έχω σταματήσει μέχρι τώρα.

Τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και περισσότερες παιδικές θεατρικές παραστάσεις. Αυτό είναι σίγουρα θετικό, αντίστοιχα έχει βοηθήσει στο να είσαστε κι εσείς πιο επιλεκτικοί;

Βεβαίως και είναι θετικό, όμως δεν επηρεάζει τις επιλογές μας ιδιαίτερα. Τα έργα τα γράφουμε αποκλειστικά εμείς, και αντλούν έμπνευση από την Αγγλική και Αμερικάνικη λογοτεχνία καθώς είναι στόχος μας να δώσουμε ερεθίσματα στα παιδιά να γνωρίσουν αγαπήσουν μια άλλη κουλτούρα.

Η δημιουργία, η ενασχόλησή σου με τα καλλιτεχνικά, σε ένα θέατρο, σε μια παράσταση, πιστεύεις πως είναι κι ένας τρόπος να ξεφεύγεις από την όχι και τόσο φωτεινή πραγματικότητα, ή το αντίθετο την καθιστά φωτεινή;

Και τα δύο. Δηλαδή βεβαίως και ξεφεύγεις από την πραγματικότητα και μπαίνεις σε ένα κόσμο παραμυθένιο όπου οι“κακοί” είναι μόνο μυθικοί Γίγαντες που δεν θα σε πειράξουν, οπότε ξεχνάς τους πραγματικούς “Γίγαντες”. Βρίσκεσαι λοιπόν σε αυτόν τον δικό σου μικρόκοσμο όπου δημιουργείς και φωτίζεις την “πραγματικότητα” προσφέροντας και χαρά και την κάθαρση από την μάχη καλού και κακού που όλοι λαχταρούμε.

Συνέντευξη στο Νίκο Ελευθερίου