Φέτος σας συναντάμε σε δύο παραστάσεις. Ας αναφερθούμε πρώτα στον "Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ" της Πατρίσια Χάισμιθ, που ανεβαίνει σε θεατρική μεταφορά και σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, από τις 26 Ιανουαρίου, στο Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης. Μιλήστε μας για την παράσταση και για την "Μάρτζι Σέργουντ" που υποδύεστε... 

• Είναι μεγάλη η χαρά και τιμή που βρίσκομαι επί σκηνής με τους Μιχάλη Συριόπουλο, τον Μιχαήλ Ταμπακάκη και τον Ιωάννη Αθανασόπουλο σε  αυτή τη θεατρική Μεταφορά και Σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια του έργου « Ο Ταλαντούχος  Κύριος Ρίπλεϊ". Ένα ερωτικό θρίλερ. Μια ιστορία μοναξιάς. Ανθρώπων που βρίσκονται κοντά, αλλά ταυτόχρονα τόσο μακρυά ο ένας από τον άλλο… Ένα θεατρικό παιχνίδι ανάμεσα στους ήρωες της παράστασης. Ποιος είμαι; Τί είμαι;  
• Η Μαρτζ Σεργουντ μοναχοπαίδι, μεγαλωμένη σε μια εύπορη οικογένεια, συγγραφέας. Ευστροφη, Δυναμική, εχει μάθει να διεκδικεί και δεν παρατάει τα όπλα εύκολα. Η εσωτερική της μοναξιά και η ανάγκη για επικοινωνία με ένα σύντροφο είναι η αναπηρία της και αυτό που την ωθεί και δικαιολογεί εν μέρη κάποιες πράξεις της. 

Έχουμε δει αρκετές εκδοχές της "Μάρτζι",κινηματογραφικές, αλλά και θεατρικές. Ποιες πτυχές του χαρακτήρα της φωτίζονται περισσότερο αυτή τη φορά; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της που εσάς σας ελκύουν περισσότερο;  

• Στην δική μας ανάγνωση του έργου φωτίζεται το πόσο διεκδικητική είναι η Μαρτζ. Είναι παρούσα, έτοιμη να ακούσει την αλήθεια, απαιτεί να μάθει την αλήθεια και το παλεύει μέχρι τελικής πτώσης. Το μόνο της εμπόδιο είναι η ίδια η μοναξιά της. 

Η Μαρτζ εχει μάθει να διεκδικεί και δεν παρατάει τα όπλα εύκολα"

Η Μάρτζι διαισθάνεται τον κίνδυνο και προσπαθεί να αποτρέψει την καταστροφή που έρχεται, αλλά θεωρείτε ότι ίσως δεν προσπαθεί αρκετά; Έχουμε τελικά την ευθύνη και για όσα δεν κάνουμε; 

• Πάντα δικαιολογώ τους ρόλους που υποδύομαι. Πάντα πιστεύω ότι στην δεδομένη συνθήκη που βρέθηκαν, την δεδομένη στιγμή, με τα δεδομένα στοιχεία του χαρακτήρα τους, έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν. Το πιστεύω και για τους ανθρώπους γενικότερα αυτό. Οπότε θεωρώ ότι η Μάρτζ έφτασε μέχρι εκεί που μπορούσε, μέχρι εκεί που της επέτρεπε ο εαυτός της, η συνθήκη, η στιγμή….έκανε ότι καλύτερο μπορούσε. Η αδράνεια δεν έχει για μένα καμία διαφορά από την δράση. Η απραξία πολλές φορές μπορεί να αλλάξει την κατάληξη  μιας  ιστορίας πολύ περισσότερο από μια πράξη.  Οπότε αν είμαστε υπεύθυνοι για όσα κάναμε, τότε είμαστε εξίσου υπεύθυνοι για όσα δεν κάναμε. 

 Που πιστεύετε ότι οφείλεται η ιδιαίτερη γοητεία που ασκούν οι αντι-ήρωες στο κοινό; 

• “Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν αλλο εαυτό που ούτε εμείς οι ίδιοι ξέρουμε.” Είμαστε μία σύνθεση καλού και κακού ένα ying  yang. Όλοι κρύβουμε χαρακτηριστικά ενός αντιήρωα. Αν  μία παράσταση καταφέρει να αγγίξει το κοινό, ο θεατής δικαιολογεί, ή και ταυτίζεται με αυτόν τον αντιήρωα. Αυτή η ταύτιση, αυτό το άγγιγμα κάποιων εσωτερικών χορδών για τα πάθη ενός αντιήρωα είναι που κάνει το κοινό να ξαφνιάζεται να ανακαλύπτει κάτι καινούργιο και κατά συνέπεια να γοητεύεται. Είναι τρομακτικό αλλά συνάμα και αποκαλυπτικό οταν καταλαβαίνεις οτι κρύβεις μέσα και εσυ ενα κύριο Ριπλέϊ. 

"Είναι τρομακτικό αλλά κι αποκαλυπτικό όταν καταλαβαίνεις ότι κρύβεις μέσα σου κι εσύ ένα κο Ριπλέϊ"

Αν μπορούσατε να συναντήσετε την Πατρίτσια Χάισμιθ και να της κάνετε μια ερώτηση, ή να τη πείτε μια μόνο φράση, ποια θα ήταν αυτή; 

• Να βάλω ποτό; 

Ψέμα,κολακεία,διαβολή είναι μερικά από τα "εργαλεία" τα οποία χρησιμοποιεί ο κύριος Ρίπλεϊ. Έχετε έρθει αντιμέτωπη με αυτά στον χώρο εργασίας σας και στη ζωή σας γενικά και πώς τα αντιμετωπίσατε; 

• Όπως σε κάθε χώρο εργασίας όπου υπάρχει ανταγωνισμός αυτά τα «εργαλεία» ελλοχεύουν. Αν τα έχω αντιμετωπίσει; Ναι, δυστυχώς. Αλλά μαθαίνεις οτι ειναι μερος του παιχνιδιού. Δεν τα συνηθίζεις. Αλίμονο αν κανονικοποιήσουμε τέτοιες συμπεριφορές. Να μην συνηθίσουμε το Τέρας.  Απλά τις αναγνωρίζεις, προστατεύεσαι, και ξέρεις πως να τις αντιμετωπίσεις και να βάζεις τα όρια σου.

Έχετε δει κάποια από τις κινηματογραφικές εκδοχές των βιβλίων με πρωταγωνιστή τον κύριο Ρίπλεϊ; Ποιά ήταν αυτή που σας άρεσε περισσότερο; 

• Έχω μια λατρεία στον Alain Delon οπότε επιλέγω την εκδοχή του 1960 και του σκηνοθέτη René Clément, Purple Noon (Plein soleil) 

Στον θίασο του "Ιλίσια Βολανάκης", η αναλογία γυναικών ηθοποιών ως προς τους άνδρες είναι 1 προς 4. Το ότι συνήθως υπερτερούν αριθμητικά οι ανδρικοί ρόλοι έναντι των γυναικείων σε ένα θεατρικό έργο είναι κάτι που παρατηρούμε από καταβολής του θεάτρου. Βλέπετε να αλλάζει αυτό τα τελευταία χρόνια από τους νέους συγγραφείς; Και αν όχι, θα έπρεπε να αλλάξει; 

• Δυστυχώς έχετε δίκιο. Αυτή η ανισότητα μεταξύ ανδρικών και γυναικίων ρολων είναι μια πραγματικότητα και κάτι που επηρεάζει πολύ την δουλειά μιας γυναίκας ηθοποιού. Είναι κάτι που το βιώνουμε πολυ έντονα. Μπορώ να πω ότι παρατηρώ μια τάση στο να αλλάξει αυτό. Εχουν γραφτει τα τελευταία χρόνια, και πολύ περισσότερο μετά το φεμινιστικό κινημα , πολλα αξιολογα εργα απο συγχρονους και συγχρονες συγγραφεις στα οποία περιλαμβάνονται πολλοί αξιολογοι γυναικείοι ρόλοι. Συγγραφείς όπως η Caryl Churchill, η Sarah DeLappe, Suzie Miller αλλά και εγχώρια η Νεφέλη Μαιστράλη,ο Γιωργής Τσουρής  μας έδωσαν έργα με γυναικείους ρόλους που εμβαθύνουν πραγματικά στην ψυχοσύνθεςη της γυναίκας. Όσο αφορα  τα κλασσικά έργα εδω έρχεται ενα μεγάλο ερώτημα. Πόσοι και ποιοι  γραμμενοι ως αντρικοί ρόλοι θα μπορούσαν σε μια ανάγνωση ενος κειμένου να ενσαρκωθουν απο γυναίκες. Θα μπορούσε ο Ιαγος να ήταν γυναίκα; 

"Το θέατρο για μένα είναι τρόπος ζωής"

Παράλληλα πρωταγωνιστείτε και στα -εντελώς διαφορετικά- "170 τετραγωνικά (MOONWALK") του Γιωργή Τσουρή ,που παίζονται στο Θέατρο Ιλίσια σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη για πέμπτο κύκλο παραστάσεων. Μιλήστε μας για την παράσταση και τον ρόλο που έχετε σε αυτήν.  

 Αυτή η παράσταση είναι για μένα ένα μεγάλο δώρο. Τόσο το κείμενο του Γιωργή Τσουρή όσο και η σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη καθώς και οι υπόλοιποι συντελεστές που βρισκόμαστε επί σκηνής ( Αμαλία Αρσένη, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Τσιμπρικίδου και Γιωργής Τσουρής) συνθέτουν μια θεατρική συγκυρία που σπάνια συναντάς. Και είμαι ευγνώμων που είμαι μέρος της. Μετά το θάνατο του πατέρα τους δύο αδερφές ξαναβρίσκονται κάτω από την ίδια στέγη.  Η μεγάλη αδερφή Αλεξάνδρα, την οποία υποδύομαι, έρχεται πίσω στο πατρικό της σπίτι μετά από πολυετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει. Η μικρή εγκυμονούσα αδερφή καθώς και ο σύντροφός της έχουν άλλα σχέδια. Μέσα σ’ αυτό το ήδη τεταμένο κλίμα μία επίσκεψη θα τους φέρει αντιμέτωπους με όλα όσα είπαν ή  δεν είπαν. Η Αλεξάνδρα μια γυναίκα καυστική, ετοιμόλογη, δυναμική Διεκδικεί αυτά που της ανήκουν ή που θεωρεί ότι της ανήκουν. Απανωτές αποκαλύψεις όμως θα φέρουν στο προσκήνιο την ρωγμή που έχει βαθιά μέσα της αυτή η γυναίκα.   

Έργο, ρόλος, συντελεστές: Μπορείτε να βάλετε σε σειρά τους παράγοντες αυτούς με βάση την βαρύτητα που έχουν για σας στο να πειτε «ναι» και να είσαστε στη συγκεκριμένη δουλειά; 

• Συντελεστές, έργο, ρόλος. Πιστεύω ότι αν έχεις μια καλή ομάδα συντελεστών με τα ίδια θέλω, με την ίδια «θεατρική παιδεία» θα έλεγα ,ένα καλό έργο θα φωτιστεί όπως πρέπει. Ο ρόλος για μένα δεν έχει τόση σημασία, θεωρώ οτι ακόμα και ένα λεπτό επι σκηνής να έχεις, σου δίνει άπειρες ευκαιρίες. Ευκαιρίες που πρέπει να τις αρπάξεις. 

"Ο ρόλος για μένα δεν έχει τόση σημασία"

Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός, ποιό ήταν το κίνητρο; Θυμάστε αλήθεια ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδατε; 

• Αγαπούσα το θέατρο από πολύ μικρή. Και τον κινηματογράφο. Κατάφεραν ο πατέρας και η μητέρα μου να με «μυήσουν» σε αυτές τις τέχνες γιατί και  οι ίδιοι είναι λάτρεις και των δυο. Το γεγονός ότι φεύγεις από αυτό τον κόσμο και παρακολουθείς μια άλλη ιστορία να ξετυλίγεται μπροστά σου και για κάποια λεπτά  ή για κάποια δευτερόλεπτα, για ένα χρονικό διάστημα τελος πάντων, νιώθεις ότι είσαι μέρος αυτής της ιστορίας είναι που με γοήτευσε. Η ανάγκη να ξεφύγεις από το τώρα και να ταξιδέψεις σε άλλους κόσμους είναι αυτό που με έκανε να ερωτευτώ  τόσο πολύ την εν λόγω τέχνη. Η αλήθεια είναι πως άργησα πολύ να αποφασίσω να ασχοληθώ  επαγγελματικά μαζί της γιατί το φοβόμουν. Ξέρεις, όταν θαυμάζεις κάτι πολύ και το θεωρείς,ας μου επιτραπεί όρος, κάτι ιερό φοβάσαι και να το αγγίξεις. Οπότε η ανάγκη μου να ασχοληθώ με το θέατρο υπήρχε από πάντα αλλά αποκαλύφθηκε στα 23 μου όταν είχα ήδη τελειώσει το πρώτο μου πτυχίο, στη νομική. 
• Την πρώτη μου παράσταση δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το «Γελαστό Μουστάκι» της Φιλίσα Χατζιχάννα σε σκηνοθεσία Ανδρέα Μαραγκού απο τον Θεατρικό οργανισμό Κύπρου το 1993. Ήμουνα μόλις τριών ετών αλλά πραγματικά θυμάμαι ακόμα αρκετές εικόνες απο αυτή την παράσταση. 

 Τι είναι για σας, το θέατρο; Πόσο σημαντικό και πρώτιστο ρόλο παίζει στη ζωή σας;  

•  Το θέατρο για μένα είναι τρόπος ζωής. Δεν είναι όλη μου η ζωή, ούτε όμως απλά ενα επαγγελμα. Είναι μια γενικότερη στάση απέναντι στα πράγματα.  Η εξάσκηση των εργαλείων ενος ηθοποιού, δεν τελειώνει ποτέ. Είναι μια συνεχής δουλειά που γίνεται καθημερινά και για πάντα. Αυτό νομίζω με έκανε να ερωτευτώ αυτή τη δουλειά. Αυτό το αέναο ψάξιμο μέσα σου, στους άλλους ανθρώπους, στη ζωή ολόκληρη.
• Η ΗΒΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ μιλάει στο Γιάννη Αργυρούδη!