Τι συμβαίνει τελικά με αυτούς τους «Γαλάτες»; Και είναι όντως τόσο τρελοί;

Ναι! Αυτοί οι Γαλάτες είναι τρελοί! Δεν υπάρχει αμφιβολία πια. Και αποτρελαίνουν και τον κόσμο που έχει αγκαλιάσει με αγάπη την παράσταση από την πρεμιέρα κιόλας. Αυτοί οι Γαλάτες τραγουδούν, χορεύουν, σκουντουφλάνε παντού, δολοπλοκούν, ερωτεύονται, τσακώνονται, φωνάζουν, καταστρώνουν σχέδια και είναι έτοιμοι για όλα! Έχουν άπλετη ενέργεια και βλέπουν τα πράγματα λίγο πιο "καρτουνίστικα". Εγώ λοιπόν έχω πειστεί! Αλλά αν κάποιος έχει ακόμα απορία, μπορεί απλά να περάσει από το Αγγέλων Βήμα και να δει την παράστασή μας, η οποία παίρνει παράταση και πλέον αφού ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις (από τις αρχές Οκτώβρη), πλέον συνεχίζουμε με έξτρα παραστάσεις κάθε Παρασκευή στις 20.00 μέχρι τέλος Ιανουαρίου!

Μια νεαρή ομάδα αποφασίζει να ανεβάσει την προαναφερθείσα παράσταση. Η ισχύς εν τη ενώσει για να ανταπεξέλθουμε τις δύσκολες συνθήκες που διανύουμε;

Δεν πρόκειται για ομάδα, αλλά για θίασο. Το "Αγγέλων Βήμα" έκανε πρόταση στον Μιχάλη Καλαμπόκη να σκηνοθετήσει τη συγκεκριμένη παράσταση και μετά από μια διαδικασία επιλογής ηθοποιών συστάθηκε αυτός ο θίασος. Η αλήθεια ωστόσο είναι πως δέσαμε τόσο πολύ όλοι μαζί που γρήγορα γίναμε "ομάδα"! Αισθάνομαι πολύ τυχερή που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω υπέροχους, ταλαντούχους και σεμνούς ανθρώπους σε αυτό το ταξίδι. 

Θέλεις να μας συστήσεις περισσότερο την "Ζολί", τον χαρακτήρα που υποδύεσαι και πως τον προσέγγισες, μετά από υπόδειξη του σκηνοθέτη σας;

Είμαι παντρεμένη με τον Μπλοτό, τον τσαγκάρη του χωριού που με την καλοσύνη του έχει κερδίσει την καρδιά μου. Δύο άντρες από τον χωριό, ο Υμπέρ και ο Ζακό, με πολιορκούν και μου ζητούν επίμονα μια... ερωτική συνάντηση. Προσπαθούν να με δωροδοκήσουν με κοσμήματα, λεφτά, φαγητό κλπ, έτσι κι εγώ κουρασμένη από το επίμονο κόρτε τους, τους κλείνω το πολυπόθητο ραντεβού το ίδιο βράδυ μπροστά από το νεκροταφείο. Φυσικά, η Ζολί δεν εμφανίζεται ποτέ στο εν λόγω ραντεβού, και όπως καταλαβαίνετε, το βράδυ σε ένα νεκροταφείο, πολλά πράγματα μπορούν να συμβούν στους δύο ανυποψίαστους επίδοξους εραστές!  

Ο Μιχάλης Καλαμπόκης είναι εκτός από σκηνοθέτης μου στην εν λόγω παράσταση, και καθηγητής μου. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ, σέβομαι,  εμπιστεύομαι. Είναι τιμή και χαρά να συνεργάζομαι μαζί του. Όσον αφορά στην προσέγγιση του ρόλου, αρχικά συζητήσαμε σχετικά με το πως φαντάζεται την παράσταση και τον συγκεκριμένο χαρακτήρα μέσα σε αυτή. Έπειτα μου έφερε πληροφορίες για την εποχή (κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συνθήκες) και για τη δραματουργία της εποχής και έκανα παράλληλα τη δική μου έρευνα. Τέλος, πρακτικά, προσεγγίσαμε το ρόλο αρχικά κινησιολογικά (πως κινείται αυτός ο χαρακτήρας και τι θα μπορούσε να δηλώσει με την κίνηση του αντίθετο, ή σύμφωνο με αυτά που λέει) και κατόπιν με συνεχείς διαφοροποιήσεις στην ομιλία (τόνος, ένταση, ρυθμός κλπ).

Τι θα μου έλεγες πως είναι εκείνο που μπορεί να σου φτιάξει, ή αντίστροφα να σου χαλάσει τη διάθεση, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στην Αθήνα;

Για μένα είναι μια πολύ όμορφη πόλη, παράξενη και με πολλά μυστικά. Αισθάνομαι όμορφα όταν περπατάω στα στενά της Πλάκας και αφήνω τον εαυτό μου να χαθεί σε αυτές τις περιοχές. Μια μυρωδιά, ένα όμορφο λουλούδι, ο τρόπος που το φως πέφτει σε μια επιφάνεια, ένα σοκάκι χωρίς κόσμο μπορούν να μου φτιάξουν τη διάθεση και να με ταξιδέψουν σε ένα περίπατο στην Αθήνα. Από την άλλη, μου χαλά την διάθεση, να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που έχουν ανάγκη κι εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους βοηθήσω προσωρινά. Αυτό με κάνει να νιώθω άσχημα.

"Η ενασχόληση μου με την τέχνη κάνει την πραγματικότητά μου φωτεινή, όμορφη, λαμπερή!"

Αναστασία, ποιο θα μας έλεγες πως ήταν το βασικό κίνητρο, που σε εξώθησε ώστε να ασχοληθείς με την τέχνη του ηθοποιού;

Η ανάγκη μου να καταλάβω και να κάνω και τους άλλους να καταλάβουν. Να καταλάβουν γιατί αυτός ο άνθρωπος, ο χαρακτήρας φέρεται έτσι. Ανάγκη απόλυτης έκφρασης. Ασχολιόμουν χρόνια με το χορό, ήρθε όμως μια μέρα που ένιωθα ότι το σώμα μου δεν αρκεί για να εκφράσει αυτά που νιώθω. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι πέραν, της κίνησης, της μουσικής και της εικόνας, πρέπει να χρησιμοποιήσω και το λόγο. Ένας ακόμα λόγος που ασχολήθηκα με το θέατρο, είναι η επαφή, η "γνωριμία" με χαρακτήρες από άλλες εποχές, με διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετικό τρόπο ζωής από τον δικό μου. Να δεχτώ και να εκφράσω τα προβλήματα και τον τρόπο σκέψης αυτών των ανθρώπων που για την ώρα υπάρχει διατυπωμένος σε μερικές σελίδες χαρτιού. Ό,τι πιο όμορφο!

Είναι το γέλιο, το χιούμορ γενικότερα, το βασικό αντίδοτο για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις όποιες δυσκολίες υπάρχουν γύρω μας;

Το γέλιο για μένα είναι πρωταρχικό, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Σε κάθε κατάσταση πρέπει, πιστεύω, να υπάρχει. Ακόμα και στην πιο τραγική. Το να βλέπεις μια κατάσταση -όσο δύσκολη και να είναι- με χιούμορ, μόνο να σε βοηθήσει μπορεί. Το προβλήματα θα απομυθοποιηθεί, θα κατέβει από το "βάθρο της σοβαρότητας" που μπορεί να το έχεις τοποθετήσει, θα γίνει ανθρώπινο και τότε θα μπορεί να λυθεί!

Πιστεύεις ότι οι Έλληνες έχουν διδαχθεί κάτι από την κρίση κι όλα εκείνα τα δυσάρεστα που έπονται αυτής;

Ναι, οι Έλληνες έχουν διδαχτεί πολλά τα τελευταία χρόνια. Αυτό δεν μπορώ να το αμφισβητήσω. Θεωρώ όμως, ότι υπάρχει μια απόσταση μεταξύ της διδαχής και της πράξης. Απόσταση από την θεωρία στην πράξη. Αυτό με φοβίζει. Όταν ξανάρθει μια εποχή που θα πρέπει να πράξουμε και να επιλέξουμε, θα έχουν μείνει όλο αυτά -τα λιγότερο καλά χρόνια- που περάσαμε μέσα μας;

Η δημιουργία, η ενασχόλησή σου με τα καλλιτεχνικά, σε ένα θέατρο, σε μια παράσταση, πιστεύεις πως είναι κι ένας τρόπος να ξεφεύγεις από την όχι και τόσο φωτεινή πραγματικότητα, ή το αντίθετο την καθιστά φωτεινή;

Είναι ένας τρόπος για να "αναπνέω καλύτερα". Η ενασχόληση μου με την τέχνη κάνει την πραγματικότητά μου φωτεινή, όμορφη, λαμπερή. Δεν εννοώ πως η πραγματικότητα χωρίς το θέατρο είναι ζοφερή ακόμα κι όταν με δυσκολεύει. Το θέατρο όμως, δίνει φως στην ψυχή μου, με κάνει να περπατάω πιο ανάλαφρα, ανεξάρτητα με το τι μπορεί να συμβαίνει στη ζωή μου έξω απ' αυτό.

Υπάρχει μια συμβουλή που σου έδωσαν οι γονείς σου και που δε θα ξεχάσεις ποτέ, ή κάτι που είχαν κάνει για Σένα και σου είχε κάνει εντύπωση;

Οι γονείς μου είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου. Με στήριξαν από την αρχή της ενασχόλησης μου με το θέατρο και ήταν πάντα ειλικρινείς μαζί μου(ακόμα κι αν αυτό πολλές φορές με δυσαρεστεί). Αυτό που μου υπενθυμίζουν καθημερινά, είναι να κάνω αυτό που αγαπώ όσο καλύτερα μπορώ, με σεβασμό, σεμνότητα και αγάπη. Να ακολουθώ την καρδιά μου και να μην αποπροσανατολίζομαι. Να έχω στόχο.

Ερωτεύομαι, χαμογελώ, φοβάμαι, ονειρεύομαι, θυμάμαι, 5 λέξεις που θα έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;

Πολύ όμορφη ερώτηση!

Ερωτεύομαι: μου έρχεται στο μυαλό ένα χιονισμένο σούρουπο, ένα παγκάκι, δύο άνθρωποι και ανάμεσα τους ζέστη και σοκολάτα.

Χαμογελώ: (όταν ακούω, ή λέω αυτή τη λέξη ασυναίσθητα χαμογελώ) σκέφτομαι ένα ηλιόλουστο πρωινό στο λόφο του Φιλοπάππου, όπου  στο διάλλειμα μιας πρόβας, είχα ξαπλώσει σε ένα παγκάκι κι έφτιαχνα μια ιστορία με τον τρόπο που έπεφτε το φως του ήλιου στα δέντρα.

Φοβάμαι: Ένα βροχερό απόγευμα δίπλα στο ποτάμι. Μεγάλα δέντρα. Νυχτώνει. Μια μορφή. Ίσως κι άλλες μορφές. Κλειστά μάτια, μαζεμένο σώμα, κεφάλι να κοιτά διστακτικά στο πλάι, βήματα προς τα πίσω. Η φύση σε παύση...

Ονειρεύομαι: Η πρώτη εικόνα που σκέφτομαι ακούγοντας αυτή τη λέξη,  είναι μια περιοχή στο Πήλιο, ψηλά στο βουνό. Ένα δάσος με οξιές, και μεγάλες πέτρες. Καθόμασταν ώρες εκεί και σκεφτόμασταν, παρατηρούσαμε, ευχόμασταν...

Θυμάμαι: Αυτνή την εικόνα είναι δύσκολο για μένα να την περιγράψω και να την μοιραστώ. Θυμάμαι μια άσκηση που κάναμε σε μια πρόβα... θυμάμαι την αίθουσα χωρισμένα σε δύο μέρη, το παλάτι και το δάσος,  μουσική, και περιπλάνηση.