Ποια θεωρείς πως είναι για Σένα η μεγαλύτερη πρόκληση για να παίξεις σε μια παιδική παράσταση; Θεωρείς πως είναι διαφορετικοί οι κώδικες από μια αντίστοιχη για ενήλικο κοινό;
Το να παίζεις σε μια παιδική παράσταση είναι από μόνο του προκλητικό, διότι απαιτεί από έναν ηθοποιό πολλή ενέργεια και πολλή φαντασία. Οι κώδικες από μια παράσταση ενηλίκων δεν θα έλεγα πως είναι διαφορετικοί, τουλάχιστον όσον αφορά το πως δουλεύουμε εμείς. Παρουσιάζουμε τα πράγματα στα παιδιά, ακριβώς όπως θα τα παρουσιάζαμε και σε έναν ενήλικα. Η μόνη διαφορά του παιδικού κοινού από το ενήλικο κοινό, είναι ότι όλες οι αντιδράσεις παρακολουθώντας αυτό που τους παρουσιάζεις, βγαίνουν αβίαστα και αφιλτράριστα, εντελώς αληθινά και χωρίς κώδικες καλής συμπεριφοράς...
Τι έχεις παρατηρήσει; Τα παιδιά χαίρονται που έρχονται θέατρο, ή έχεις δει να μη έχουν καλή διάθεση γιατί τα έχουν φέρει οι γονείς τους, μετά από εξαναγκασμό τους;
Τα παιδιά σίγουρα χαίρονται που έρχονται θέατρο κι αν κάποια είναι ατίθασα ή βαριούνται αρχικά (τα παρατηρώ πάντα - όσο μπορώ, εν ώρα παράστασης) το πως αλλάζουν στην πορεία της παράστασης και μπαίνουν μέσα σε όλο αυτό που φτιάχνετε μπροστά στα μάτια τους, είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και ταυτόχρονα πολύ ενθαρρυντικό, γι αυτό που κάνουμε.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πληθώρα παιδικών παραστάσεων. Ποιος μπορεί να καθοδηγήσει τους γονείς, ή τους δασκάλους, ώστε να κάνουν τις σωστές επιλογές τους;
Δυστυχώς δεν μπορεί να τους καθοδηγήσει κανείς, οι μεγάλες και γνωστές φυλλάδες ιντερνετικές ή μη, προβάλλουν κυρίως ότι είναι εμπορικό και καλοδιαφημισμένο, ή με διάσημους πρωταγωνιστές... Ευτυχώς υπάρχουν διάφορα site στο internet που το ψάχνουν λίγο παραπάνω. Θα μπορούσαν να εμπιστευτούν και λιγότερο διαφημισμένα πράγματα, να ψάξουν και να δοκιμάσουν να επισκεφτούν ομάδες και χώρους που δεν έχουν ξανακούσει, ή που κάποια στιγμή κάτι πήρε το αυτί τους. Δοκιμάζοντας, θα βρουν πολύ καλά πράγματα...
Τι συμβαίνει στη δική σας ‘πειραγμένη’ εκδοχή της Αλίκης; Τι είναι εκείνο που προσπαθήσατε να φωτίσετε ώστε να μεταδοθεί στους θεατές σας, ανάμεσα στο θαυμαστό και στο παράλογο;
Στη δική μας «Αλίκη», προσπαθούμε να φωτίσουμε το κομμάτι της φαντασίας, εκείνης της φαντασίας που διαλύει όλα τα πρέπει, τα όχι και τα μη. Μέσα από τον απόλυτο σουρεαλισμό της «Αλίκης» του Κάρρολ, προσπαθούμε να «αποδείξουμε» πως αυτός ο θαυμαστός κόσμος υπάρχει, υπάρχει επειδή η «Αλίκη» και κάθε Αλίκη μπορεί να τον επαναφέρει όποτε τον χρειάζεται και μέσα απ’ αυτήν τη διαδικασία να είναι πραγματικά ελεύθερη...
"Αυτό που μπορείς να αποκομίσεις σαν παιδί από μια παράσταση, μπορεί και να είναι κάτι που θα σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή!"
Ποια θεωρείς πως είναι τα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει ένα παιδί από μια παράσταση, από ένα βιβλίο; Μπορούν ας πούμε να συμβάλουν να ξεπεράσουν τις φοβίες τους;
Αυτό που μπορείς να αποκομίσεις σαν παιδί από μια παράσταση, μπορεί και να είναι κάτι που θα σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή, κάτι που θα το θυμάσαι και πολύ-πολύ μεγάλος. Αυτό το κάτι λοιπόν, που για το κάθε παιδί μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικό, θα σου θυμίζει πάντα, ότι υπήρξες παιδί κι όσο θυμάσαι τι σκεφτόσουν και τι έκανες σαν παιδί, σίγουρα κάπου μέσα από όλες τις παιδικές αναμνήσεις θα μπορείς να καταλάβεις καλύτερα ποιος είσαι σήμερα, σαν ενήλικας. Ίσως λοιπόν μια παράσταση ή ένα βιβλίο, πράγματι, να βοηθάει τα παιδιά να ξεπεράσουν πολλά στη ζωή, σε βάθος χρόνου...
Ποια θεωρείς για Σένα, πως είναι τα απαραίτητα στοιχεία για μια καλή θεατρική παράσταση, που χωρίς αυτά δεν μπορεί να είναι αξιοπρεπής;
Αλήθεια, νομίζω πως μόνο και πρωτίστως αυτό χρειάζεται.
Η παράσταση όπως ξέρουμε έχει για κεντρική ηρωίδα ένα παιδί. Πώς νιώθεις που βρίσκεσαι ακόμη σε κοντινή επαφή με την οπτική ενός παιδιού, είναι λίγο σαν παρατεταμένη αθωότητα;
Έχει πολύ ενδιαφέρον να εξερευνείς το πως παίζεται ένα παιδί, πως κινείται, πως μιλάει, πως αντιδρά. Θα έλεγα πως αυτή η επαφή με τους ρόλους παιδιών, σε κρατάει σε μια εγρήγορση να μπορείς να σκέφτεσαι και να λειτουργείς ενστικτωδώς και άμεσα, ακόμα και εκτός παράστασης...
Υπάρχει έντονα και η έννοια του χειροποίητου, στην παράσταση, από τα κοστούμια, τα σκηνικά, τις κατασκευές , τις κούκλες. Πόσο εσκεμμένα έχει γίνει αυτό, με την έννοια του στιλ και της χωροταξίας, ή έχει και οικονομικό αντίκτυπο;
Αρχικά, επειδή τα Τσόκαρα ταξιδεύουμε με όλες μας τις παραστάσεις, και παίζουμε παντού (δρόμους, πλατείες, σχολεία...) θέλουμε τα σκηνικά - κοστούμια και γενικότερα τα αντικείμενα της παράστασης να είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να διευκολύνουν το πακετάρισμα, τα κουβαλήματα και το στήσιμο - ξεστήσιμο. Ξεκίνησε λοιπόν για πρακτικούς λόγους και στη συνέχεια έγινε απαραίτητη αισθητική. Επειδή όλα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου, χρειαζόμαστε κοστούμια και σκηνικά «εύκολα και γρήγορα». Εν ώρα παράστασης μπορεί να υποδυθείς έως και επτά διαφορετικούς ρόλους. Εννοείται πως τα χρήματα που διαθέτουμε για την παραγωγή μιας παράστασης, δεν είναι ποτέ αρκετά, και πάντα ψάχνουμε τις οικονομικότερες λύσεις. Το ότι όλα είναι φτιαγμένα με αυτόν τον τρόπο, δεν σημαίνει πως γίνεται έκπτωση στο αισθητικό κομμάτι, ίσα-ίσα θα έλεγα, ευτυχώς η Άρτεμις Φλέσσα (σκηνογράφος – ενδυματολόγος των Τσοκάρων), είναι πάντα εκεί για να μας βοηθάει και να λύνει το γρίφο με ευφάνταστες και εκπληκτικές δημιουργίες.
Η λέξη κλειδί για τις περισσότερες παιδικές παραστάσεις θεωρώ και νομίζω πως είναι η «μαγεία»; Αν έχω ‘πέσει’ μέσα, τι μπορούμε να ξεκλειδώσουμε εν τέλει με αυτό το κλειδί;
Πιστεύω πως η «μαγεία» κρύβεται στα πιο απλά πράγματα... Αυτό που προσπαθούμε και επιδιώκουμε είναι να ξεκλειδώσουμε όλη την απλότητα και την αλήθεια που διαθέτουμε, ώστε να επικοινωνήσουμε μέσα από τις παραστάσεις μας με το παιδικό αλλά και το ενήλικο κοινό.
Ερωτεύομαι, Χαμογελώ, Φοβάμαι, Ονειρεύομαι, Θυμάμαι, 5 λέξεις που θα μας έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς, τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;
Όταν ακούω τη λέξη ερωτεύομαι βλέπω μια απέραντη θάλασσα.
Όταν ακούω τη λέξη χαμογελώ, δεν βλέπω τίποτα.
Όταν ακούω τη λέξη φοβάμαι, βλέπω το αχανές του διαστήματος.
Όταν ακούω τη λέξη ονειρεύομαι, βλέπω μαξιλάρια και πούπουλα να αιωρούνται.
Κι όταν ακούω τη λέξη θυμάμαι, βλέπω το Βράχο στον Πετρέ...
Η Ελεάννα Αποστολάκη μοιράζεται τις σκέψεις της και τις απόψεις της στο Νίκο Ελευθερίου κι όλους εσάς!