Όλα ξεκινούν από ένα παιδικό παχνίδι. Βαγκέο ή Γκέο Βαγκέο. Μπορείς να πεις ότι όλα στην ζωή ξεκινούν από ένα παιδικό παιχνίδι. Εδώ χωριζόμασταν σε δύο ομάδες και παίζαμε παντρολογήματα και έρωτες κάνοντας  δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω. Και φτιάχναμε αναμνήσεις.

Από τις αναμνήσεις ξεκινάει και το Βαγκέο. Από τη δική μας μυστική γλώσσα που φτιάχνουμε για να επικοινωνούμε μεταξύ μας για να μη μας καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι. Οι μεγάλοι ή οι άλλοι όλοι. Από τον κώδικα που έχουν δύο άνθρωποι μεταξύ τους ξεκινάει το Βαγκέο. Από τον πιο προσωπικό κώδικα δηλαδή. Το δικό μας τραγούδι, το δικό μας στέκι, το φιλί που το λέγαμε «τροχαίο», το ραντεβού «αιγαίο» και το σ’ αγαπώ «Βαγκέο».

Η Ελένη Γιαννατσούλια γράφει για την μνήμη, τους πρώτους έρωτες, τους «για πάντα» έρωτες. Ο Ηλίας Καμπακάκης παίρνει την μνήμη και την κάνει μια μπαλάντα από αυτές που κουβαλάνε την γλύκα της ανάμνησης.

Ο Γιάννης Κότσιρας παίρνει το «Βαγκέο» και κάνει τραγούδι μερικά από τα αυτά τα «για πάντα» της ζωής που γίνονται «για πάντα» της στιγμής αλλά αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους.

Και τώρα το Σ’ αγαπώ μπορείς να το λες Βαγκέο.

Το τραγούδι αυτό ηχογραφήθηκε για τον ΑΘΗΝΑ 984 στα πλαίσια της πρωτοβουλίας Support Art Workers.

Μοιάζει με πλοίο το γκρι σχολείο

Μου έγραψες στης Γλώσσας το βιβλίο

Και είπα: “Άννα,… σε μια κοπάνα

Που φλέρταρες τον Φάνη…είχα πεθάνει

Τα άλλα θα στα πω στο κυλικείο”

Το ίδιο βράδυ σ’ έρημα μέρη

Το κράτημα θυμάμαι απ’ το χέρι

Κάθε φιλί σου … το όλο στυλ σου

Τ’ αστέρια στα μαλλιά, την αγκαλιά σου

Που έφυγες μετά για καλοκαίρι

Το “σ’ αγαπώ” το λέγαμε βαγκέο

Το ραντεβού το λέγαμε Αιγαίο

Μετά τα μάθαν όλα οι δικοί σου

Και όπως μπήκα… βγήκα απ’ τη ζωή σου

Το “σ’ αγαπώ” το λέγαμε βαγκέο

Και το φιλί το λέγαμε τροχαίο

Πως σ’ αγαπώ το ήξερε όλη η τάξη

Μα χτες μου είπαν τα παιδιά

Πως με άλλον τα ’χεις φτιάξει

Με μια παλέτα σε μια μπασκέτα

Σχεδίαζες μια ρώσικη ρουλέτα

“Θα με αφήσεις… κι εσύ θα ζήσεις”

Σου είπα στο Χημείο κι ήταν αστείο

Το γέλιο σου να γράφω σε κασέτα

Τρίτη Λυκείου,  γυαλιά ηλίου

Φορούσες στις κερκίδες του σχολείου

Καθόμουν χώρια απ’ τ’ άλλα αγόρια

Και σου ’γραφα στη βρύση  «δεν θα σβήσει

Το “σ’ αγαπώ” στην άκρη του θρανίου»

Καλή Ακρόαση!