Ένα φως νυχτερινό λάμπει πάνω από το νέο άλμπουμ του Sivert Høyem, "Lioness" – "Λέαινα". Ο Νορβηγός καλλιτέχνης εξακολουθεί να κινείται μέσα σε σκιερό τοπίο, αλλά τώρα οι σκιές παίρνουν σχήμα από ένα ζεστό φως. Η φωνή και μόνο του Høyem θα έπρεπε να θεωρείται «εθνικός πλούτος» της Νορβηγίας, αφού ο ίδιος έχει πια κατακτήσει έναν τέτοιον έλεγχο του ηχοχρώματος και της εκφοράς των στίχων, που θυμίζει καλλιτέχνη με κλασική παιδεία.
Σε αυτό το άλμπουμ η φωνή του βγαίνει μπροστά και τονίζεται, όχι μόνο χάρη στην απολύτως δεμένη μπάντα του, αλλά και χάρη στο πλούσιο μωσαϊκό από έγχορδα και ακουστικά όργανα, που έχει συγκεντρώσει. Το "Lioness" είναι μια "Λέαινα" που πάλλεται από ζεστασιά και ζωή.
Το μυαλό γεννά μια σειρά συνειρμούς ακούγοντας αυτό το δίσκο. Θυμάται τον Bruce Springsteen στο "Thunder Road" (το εναρκτήριο κομμάτι από το "Born To Run") να αναφέρεται στον Orbison και να τραγουδά "Roy Orbison singing for the lonely". Σε αυτό το άλμπουμ ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός βρίσκει τον εαυτό του κάτω από έναν πιο ήπιο, πιο ήσυχο, πιο γαλήνιο ουρανό, προσφέροντας βάλσαμο στις βασανισμένες ψυχές στις σκοτεινές ώρες της νύχτας.
Στην ορολογία της κλασικής μουσικής η nocturne (νυχτερινό) είναι μια μουσική σύνθεση που εμπνέεται, ή προσπαθεί να απεικονίσει τη νύχτα. Το "Lioness" είναι από πολλές απόψεις ένα nocturnal album. Γεννά συναισθήματα που ανήκουν στη νύχτα. Τα περισσότερα από τα δέκα κομμάτια του έχουν αναφορές στον ύπνο, στα όνειρα, ή στη νύχτα. "Sleepwalking Man", ενώ το "My Thieving Heart", ντουέτο με την Marie Munroe.
Στο ελαφρώς Bowie-κό "V - O - I – D" τραγουδά, "Let me sleep and wake me never". Ίσως τελικά με το τελευταίο τραγούδι "Silences" εξηγεί τα πάντα. Οι στίχοι το λένε καθαρά "The night is my favorite time of day".
"You are, you are my lioness | And I am truly blessed to be your willing plaything", τραγουδά ο Høyem στο τραγούδι που έδωσε τον τίτλο του στο άλμπουμ. Υπάρχει μια παιχνιδιάρικη διάθεση και μια αίσθηση ελευθερίας σε αυτόν το δίσκο, που τη συναντάμε και στον τρόπο που ο Høyem χειρίζεται τη φωνή του – οι φωνητικές του δυνατότητες εκτείνονται από αυτές ενός ώριμου βαρύτονου έως τις "γυαλισμένες" μπλουζ χροιές, που συναντάμε σε έναν soul falsetto τραγουδιστή-.
Το "The Boss Bossa Nova", παρά τον χιουμοριστικό του τίτλο, είναι πιθανόν το πιο σκοτεινό κομμάτι του album.
"Watch as the daylight melts away, my love", τραγουδά ο Høyem στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το "Silences", το πιο τρυφερό και ειλικρινές, «από καρδιάς», τραγούδι αγάπης του album. Οι νυχτερινές ώρες γίνονται εικόνα, μέσα από τις λέξεις και τη μουσική. Ένα όμορφο και άξιο φινάλε σε ένα ζεστό, καίριο και σπουδαίο album.