Κωνσταντίνε, φέτος σε βλέπουμε σε τρεις παραστάσεις με εντελώς διαφορετικές θεματικές! Θα ήθελα αρχικά να μας συστήσεις την <<’Αζζα>> του Βλάση Χρυσικόπουλου που υποδύεσαι στο θέατρο 104…
Η αλήθεια είναι ότι φέτος η χαρά μου είναι μεγάλη γιατί βρίσκομαι σε τρεις εντελώς διαφορετικές παραστάσεις που αγαπώ πολύ και που περνάω όμορφα σε όλες. Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι Άζζα είναι ένα γυναικείο αραβικό όνομα που σημαίνει νεαρή γαζέλα. Είναι ένας χαρακτήρας που αναβιώνει κάποια Χριστούγεννα της ζωής του. Ένα πλάσμα, που κατάφερε να προσπεράσει τον πόνο, την αδικία, την εκμετάλλευση, την κακοποίηση και που προσπαθεί να βρίσκει τρόπους για να συνεχίσει την ζωή της. Θα μπορούσε να είναι όντως χαρακτήρας από ταινία του Φελίνι, ή του Φασμπίντερ, γιατί δεν έχει το έργο αυτό που λέμε happy end ή την λεγόμενη Αμερικανιά όπου ο χαρακτήρας που έχει χτυπηθεί από την μοίρα ξεφεύγει και γίνεται επιτυχημένος, πλούσιος κτλ, αλλά ακολουθεί και αποδέχεται την μοίρα του και οδηγείται στην κάθαρση μέσω των συνθηκών που καλείται να αντιμετωπίσει.
Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις όταν διάβασες το συγκεκριμένο έργο;
Καταρχήν να πω ότι με τον Βλάσση Χρυσικόπουλο, που υπογράφει το κείμενο και την σκηνοθεσία, γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια και έχει τύχει να δουλέψουμε δύο φορές μαζί. Πέρσι, λοιπόν, που δουλέψαμε όλη την σεζόν μαζί γνωριστήκαμε καλύτερα και γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ, σέβομαι και αγαπώ για το ήθος του, το ταλέντο του, το χιούμορ του, την δουλειά του και την γενικότερη στάση ζωής του.
Όταν έγραφε, ακόμα, την Άζζα μου είπε ότι γράφω έναν μονόλογο για σένα με τίτλο «Άζζα», θα ήθελες να το κάνεις; Και του απάντησα αμέσως ναι, χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να διαβάσω καν το έργο, γιατί του έχω εμπιστοσύνη.
Όταν πια, πήρα το έργο στα χέρια μου σκέφτηκα ότι καλά κάνω και του έχω εμπιστοσύνη και είπα ναι. Είναι ένα έργο δυνατό, γεμάτο συμβολισμούς, τόσο σύγχρονο όσο και κλασικό, τόσο κωμικό όσο και τραγικό, τόσο παραμυθένιο όσο και αληθινό – σκληρά αληθινό. Είναι πραγματική ευτυχία για έναν ηθοποιό να παίρνει στα χέρια του ένα τέτοιο κείμενο.
"Είναι ένα έργο δυνατό, γεμάτο συμβολισμούς, τόσο σύγχρονο όσο και κλασικό"
Υπήρξε κάτι που σε προβλημάτισε ιδιαίτερα κατά την διαδικασία προσέγγισης ενός τόσο ιδιαίτερου, όσο και απαιτητικού ρόλου;
Το αντιμετώπισα ακριβώς όπως προσεγγίζω όλους τους ρόλους μου. Δεν με ενδιαφέρει να υποδυθώ μια καρικατούρα σε κανέναν ρόλο που καλούμε να ερμηνεύσω, αλλά έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει την εμφάνιση μου, τα εκφραστικά μου μέσα, την ψυχοσύνθεση μου. Μέσα από τους ήρωες που ερμηνεύω κάθε φορά καλούμε να καταθέσω τον εαυτό μου και την αλήθεια μου μέσα από έναν ρόλο. Θέλω αυτό που κάνω πάνω στη σκηνή να είναι αληθινό και ανθρώπινο. Δεν με ενδιαφέρουν οι φιγούρες, τα στερεότυπα και το ψέμα.
Όσον αφορά το συγκεκριμένο έργο, το αντιμετώπισα με αυτό ακριβώς τον τρόπο, γιατί αυτό ήθελε και ο Βλάσσης. Να έχει το κοινό απέναντί του έναν άνθρωπο που ξεγυμνώνεται χωρίς να το απασχολεί η σεξουαλική του ταυτότητα, ή τα ρούχα του.
«Η ανάγκη της επιβίωσης και η απόρριψη από την ίδια τη μάνα, γίνονται η αιτία αποδοχής μιας ζωής καταδικασμένης στην πορνεία, το εμπόριο ναρκωτικών και την επαιτεία.»… Πιστεύεις ότι τα παιδικά μας χρόνια παίζουν όντως καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ζωής μας; Μπορούμε άραγε, ή όχι να ξεφύγουμε από τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας;
Φυσικά . Οι προσλαμβάνουσες που παίρνουμε από την παιδική μας ηλικία, από την οικογένεια αρχικά και το σχολείο μετέπειτα καθορίζουν την προσωπικότητα μας. Όλοι έχουμε τραύματα από την παιδική μας ηλικία, άλλοι πιο σοβαρά και άλλοι πιο ελαφρά. Το θέμα είναι πόσο μας βοηθάει ο περίγυρος μας να τα ξεπεράσουμε. Πόσο δεκτική είναι η οικογένεια να συζητήσει, η κοινωνία να αποδεχτεί και οι φίλοι να στηρίξουν. Αν δεν μοιραστείς το πρόβλημα, πώς θα το λύσεις; Όταν ακόμα και σήμερα η ψυχανάλυση θεωρείται ταμπού, πώς ακριβώς πιστεύουμε ότι μπορούμε να προχωρήσουμε στην επίλυση των σοβαρών προβλημάτων και των τραυμάτων μας. Η αποδοχή, η αγάπη και η στήριξη σε όλους τους ανθρώπους είναι καθοριστικός παράγοντας. Είχα την ευτυχία να μεγαλώσω σε μια οικογένεια, που παρά τα προβλήματα που μπορεί να υπήρχαν, γιατί τίποτα δεν είναι ρόδινο, υπήρχαν και υπάρχουν δύο πολύ ισχυρά πρότυπα για μένα η γιαγιά και ο παππούς μου. Αυτοί οι δύο άνθρωποι μου έμαθαν ότι άνθρωπο δεν σε κάνει το πώς είναι το σώμα και η εμφάνιση σου, αλλά πώς είναι η ψυχή σου. Είναι πολύ απλό αυτό που σου λέω τώρα, αλλά είναι τόσο ουσιαστικό. Αν όλοι οι άνθρωποι το έβλεπαν έτσι, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.
"Μέσα από τους ήρωες που ερμηνεύω κάθε φορά καλούμε να καταθέσω τον εαυτό μου"
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να πεις μία και μόνο πρόταση στην ηρωίδα σου ή να της κάνεις μία ερώτηση, ποια θα ήταν αυτή;
Θα της έλεγα τους στίχους που έγραψα για το τραγούδι του φινάλε της παράστασης μας:
Πίσω αφήνω τα παλιά
Τώρα μ’ αγαπάω ξανά
Από το μηδέν θα βγω
Όπως θέλω εγώ θα ζω
Και αυτό είναι κάτι που θα το έλεγα σε όλους μας.
Τι ενδεχομένως θα ήθελες να «πάρει» μαζί του ένας θεατής φεύγοντας από την παράσταση;
Αυτό που είπα και νωρίτερα. Ότι είδε έναν άνθρωπο που ξεγύμνωσε την ψυχή του και ότι θα μπορούσε να είναι εκείνος στην θέση του.
"Η αποδοχή, η αγάπη και η στήριξη σε όλους τους ανθρώπους είναι καθοριστικός παράγοντας"
Τα τελευταία χρόνια, οι LGBT+ θεματικές αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη παρουσία στην ελληνική σκηνή και μάλιστα με αρκετά νέα έργα ελληνικής συγγραφής. Θεωρείς ότι είναι κάτι δίκαιο που έγινε επιτέλους πράξη;
Δεν θα έλεγα ότι τίθεται θέμα δίκαιου ή άδικου. Τα θεατρικά έργα μιλάνε για τους ανθρώπους και τα προβλήματα που τους απασχολούν ανά τους αιώνες, όπως είναι το καλό και το κακό, η αγάπη, ο έρωτας, το μίσος και ούτω καθεξής. Πριν κάποια χρόνια είχα γράψει και έπαιζα σε ένα θεατρικό έργο με τίτλο «Mea Culpa», όπου ο πρωταγωνιστής ήταν ένα άτομο με αυτισμό. Δεν θεώρησα ότι κάνω κάτι προχωρημένο, ή κάτι δίκαιο που έγινε πράξη. Κάνω απλά το αυτονόητο. Προσπαθώ να μιλήσω για τους συνανθρώπους μου και κυρίως για κάποιες κοινωνικές ομάδες, που δυστυχώς, η πολιτεία και η κοινωνία τους θεωρεί απόκληρους και διαφορετικούς. Κάτι που προσωπικά το θεωρώ ανόητο. Όλοι είμαστε διαφορετικοί. Ακόμα και τα δίδυμα είναι διαφορετικές προσωπικότητες το ένα από το άλλο. Όταν αποδεχτούμε αυτή την διαφορετικότητα σε όλους μας, τότε αποδεχόμαστε και τον εαυτό μας.
"Η Τέχνη μπορεί να αλλάξει τα ταμπού και τα στερεότυπα που υπάρχουν"
Πρωταγωνιστείς και στα «Πνεύματα του Χίλ Χάους» της Shirley Jackson που έχουν ανέβει σε σκηνοθεσία και θεατρική διασκευή της Ανδρονίκης Αβδελιώτη. Μία τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα και ρόλος εκεί φαντάζομαι…
Τελείως διαφορετικά όλα! Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη είναι ένα ακόμη άτομο που αγαπώ πολύ, σέβομαι και εκτιμώ. Και πραγματικά χαίρομαι κάθε φορά που δουλεύουμε μαζί. Είναι ένα πλάσμα τόσο δοτικό, τρυφερό, δίκαιο και δίνεται τόσο πολύ στην δουλειά, που εμένα με συγκινεί αυτή η στάση της. «Τα Πνεύματα του Χιλ Χάους», λοιπόν, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ βασισμένο στο μυθιστόρημα της Shirley Jackson. Ένας καθηγητής, ο Τζων Μόνταγκιου καλεί τρεις άγνωστους μεταξύ τους σε ένα σπίτι που θεωρείται στοιχειωμένο για να κάνει ένα πείραμα, όπου προσπαθεί να αποκαλύψει την ύπαρξη ή όχι παραφυσικής δραστηριότητας. Εγώ υποδύομαι τον καθηγητή Μόνταγκιου, έναν άνθρωπο που είναι διδάκτωρ Ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο και ο οποίος προσπαθεί να κατανοήσει το υπερφυσικό σε τέτοιο βαθμό που να είναι απόλυτα φυσικό. Είναι ένα έργο που παίζει με την ψυχολογία του θεατή και με τα «φαντάσματα» που είναι κρυμμένα μέσα μας, τους βαθύτερους φόβους μας. Παρουσιάζεται κάθε Κυριακή στις 18.00 στο θέατρο Αγγέλων Βήμα.
Και η Τρίτη σου εμφάνιση φέτος πραγματοποιείται στις κλασσικές «Μικρές Κυρίες», που παίζονται στο θέατρο Αλάμπρα σε διασκευή και σκηνοθεσία Αθηνάς Χατζηαθανασίου. Μίλησε μας και για αυτή την ξεχωριστή και ατμοσφαιρική παράσταση και για τον ρόλο σου σε αυτή.
Την Αθηνά Χατζηαθανασίου την γνώρισα καλά, φέτος, είχαμε κοινούς γνωστούς και είχαμε βρεθεί σε παραστάσεις κάποιες φορές, αλλά φέτος την γνώρισα καλύτερα. Είναι μία δυναμική γυναίκα, άψογη επαγγελματίας, που ξέρει ακριβώς τι θέλει και είναι πολύ οργανωτική. Όταν μου είπε ότι θα κάνει τις «Μικρές Κυρίες» και με θέλει για τον ρόλο του Λώρυ, η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα γιατί δε θεωρούσα ότι θα με δει κάποιος και θα πει ότι είναι ένας γοητευτικός ζεν πρεμιέ αυτός ο ηθοποιός, όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον Λώρυ. Εδώ, λοιπόν, διαψεύστηκα πανηγυρικά! Κατάφερα με την ουσιαστική και καθοριστική συμβολή της Αθηνάς να δημιουργήσω έναν Λώρυ τελείως διαφορετικό από ότι έχουμε δει, ένα παιδί που θέλει να ζήσει και να αγαπήσει, ένα γοητευτικό ζεν κωμίκ μπορούμε να πούμε. Όσο για την παράσταση έχω να πω ότι τα έχει όλα, ατμόσφαιρες, συναίσθημα, γέλιο και συγκίνηση, μουσική, ζωντανά τραγούδια και χορευτικά. Δημιουργείται μια μαγεία για μικρούς και μεγάλους. Και εδώ σ’ αυτήν την παράσταση συνειδητοποίησα πόσα στερεότυπα υπάρχουν ακόμα στην κοινωνία. Όταν τα αγόρια στα σχολεία άκουγαν ότι θα έρθουν να δουν τις «Μικρές Κυρίες» θεωρούσαν ότι θα έβλεπαν μια κοριτσίστικη παράσταση. Μετά το τέλος της παράστασης τα αγόρια έφευγαν κατενθουσιασμένα και μας λέγανε ότι τελικά δεν είναι αυτό που πίστευαν. Ορίστε, λοιπόν, πώς μπορεί η τέχνη να αλλάξει τα ταμπού και τα στερεότυπα που υπάρχουν. Η παράσταση παρουσιάζεται στο θέατρο Αλάμπρα κάθε Κυριακή στις 12.00 για το κοινό και καθημερινά για σχολεία.
Οφείλει η τέχνη γενικότερα και του θεάτρου ειδικότερα να συνομιλεί με την εποχή της;
Η τέχνη, γενικότερα, αν θέλει να καλείται τέχνη οφείλει να είναι μπροστά από την εποχή της.
Κλείνοντας,θα ήθελα να μου πεις έναν αγαπημένο σου θεατρικό συγγραφέα και ένα πολύ αγαπημένο σου θεατρικό έργο.
Απαντώ χωρίς δεύτερη σκέψη για τον Ζαν Ζενέ και τις «Οι Δούλες» του.
Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Ρόδης μιλά στον Γιάννη Αργυρούδη!!!