Σας συναντάμε στο θέατρο Altera Pars,στο "Κρυφτό" του Ντάγκλας Κάρτερ
Μπιν,που έχει ανέβει σε σκηνοθεσία Ρωμανού Μαρούδη. Μιλήστε μας για το
έργο και τον ρόλο σας.
Πρόκειται για ένα αμερικάνικο έργο που έχει γραφτεί το 2005. Ένας ανερχόμενος
ηθοποιός του Hollywood έρχεται σε επαφή με έναν εκδιδόμενο άντρα. Η σχέση τους
περιπλέκεται, κάτι που δεν αφήνει αδιάφορη τη μάνατζερ του ηθοποιού καθώς και τη
σύντροφο του σεξεργάτη. Όλοι θα χρειαστεί να πάρουν δύσκολες αποφάσεις για τη
ζωή τους, την επιτυχία τους και την ευτυχία τους.
Ο "Μίτσελ" που υποδύεστε βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα μεγάλο δίλημμα:
προσωπική ζωή ή καριέρα; Κατά τη γνώμη σας, σε ποιο από τα δύο θα έπρεπε
να δίνουμε περισσότερη βαρύτητα ώστε να είμαστε πιο ισορροπημένοι;
Κανένα από τα δύο μεμονωμένα δεν μπορεί να μας χαρίσει την απόλυτη ισορροπία, ή
την απόλυτη ευτυχία. Όταν έχεις μία πολύ όμορφη σχέση σου λείπει μία καλή δουλειά
και αντίστροφα. Όταν συντροφικότητα και δημιουργία ισορροπούν, είμαστε και εμείς
πιο πλήρεις. Όλοι μας παλεύουμε και για τα δύο.
Οι ήρωες του έργου βρίσκονται στην αναζήτηση της ευτυχίας.Θεωρείτε ότι ο
"Μίτσελ" το κατορθώνει με βάση την τελική επιλογή που κάνει;Εσείς θα
επιλέγατε διαφορετικά;
Δεν θα αποκαλύψω τι επιλέγει τελικά ο ήρωάς μου γιατί έτσι θα πρόδιδα ένα κομμάτι
της πλοκής. Δεν ξέρω αν καταλήγει ευτυχισμένος, αλλά όλοι στο τέλος είμαστε οι
επιλογές μας. Εγώ δεν ξέρω τι θα επέλεγα, εύχομαι να μη μπω ποτέ σε αυτή τη
διαδικασία.
"Όταν συντροφικότητα και δημιουργία ισορροπούν, είμαστε και εμείς πλήρεις"
Αν είχατε την δυνατότητα να πεις μία φράση στον ήρωα που υποδύεσαι, ή να
του κάνεις μια ερώτηση, ποια θα ήταν αυτή;
"Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, τι θα άλλαζες;"
Ο συγγραφέας του έργου υποστηρίζει ότι όλοι μας εκπορνευόμαστε σε κάποιο
επίπεδο και ενίοτε με κάποιον τρόπο. Συμφωνείτε;
Προσπαθώ να αντιμετωπίζω τη ζωή και τις επιλογές μας με μία πιο θετική ματιά.
Ίσως πολλές φορές χρειάζεται να κάνουμε κάποιες εκπτώσεις. Ποτέ όμως και για
κανένα λόγο δε χρειάζεται να χάνουμε το κέντρο μας.
Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα που κρύβονται όπως ο Μίτσελ, το
βρίσκετε λογικό και δικαιολογημένο; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι καιροί
αλλάζουν και ότι -όσον αφορά τους καλλιτέχνες ιδιαίτερα- είναι ωφέλιμο πλέον
να λένε την αλήθεια τους, ώστε να προσθέτουν ένα λιθαράκι στην αλλαγή αυτή.
Ο κόσμος του θεάματος είναι ένας δύσκολος χώρος. Πιστεύω ότι ο λόγος είναι πως
το "προϊόν" που προωθείται είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Επομένως ένα μεγάλο
κομμάτι της προώθησης κατασκευάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι θελκτικό και
εντός της αγοράς ζήτησης. Όλα είναι μάρκετινγκ. Όσο πιο ελεύθερος και
απαλλαγμένος ζεις από αυτό, τόσο πιο κοντά στην προσωπική σου ισορροπία θα
βρεθείς. Λιθαράκι θα έπρεπε να μπει από όλους αρκεί βέβαια να υπάρχει και ένα
γόνιμο έδαφος για να χτιστεί κάτι. Γεγονότα όπως αυτό της ομοφοβικής επίθεσης στη
Θεσσαλονίκη, δυστυχώς μας αποδεικνύει ότι έχουμε δρόμο ακόμα.
Αφορά το κοινό η προσωπική ζωή ενός καλλιτέχνη; Και πόσο επηρεάζει το κοινό σε
σχεση με το έργο του;
Ίσως να το επηρεάζει, ναι. Δεν είμαι σίγουρος για αυτό. Ωστόσο, δε θα έπρεπε. Και ο
καλλιτέχνης μια δουλειά κάνει. Από τη στιγμή που οι προσωπικές του επιλογές δεν
λειτουργούν κακοποιητικά σε βάρος συνανθρώπου του, γιατί να αφορούν κάποιον
άλλον εκτός από τον ίδιο;
"Αντιμετωπίζω τη ζωή και τις επιλογές μου με μία πιο θετική ματιά"
Γιατί θεωρείτε ότι είναι τόσο δύσκολο, εν έτει 2024, να ζήσουμε τη ζωή μας
όπως θέλουμε;
Είναι εύκολο να πας σούπερ μάρκετ σήμερα; Να πληρώσεις το ρεύμα; Να
πάρεις έναν αξιοπρεπή μισθό; Να νοικιάζεις σπίτι; Δε μιλάμε για "ζωή όπως τη
θέλουμε", μιλάμε για τα αναγκαία για να ζούμε.
Ποιο είναι χειρότερο; Tο "Κρυφτό" που παίζουμε με τον εαυτό μας, ή με τους
άλλους;
Σίγουρα αυτό με τον εαυτό μας. Δύσκολο να κοιταχτείς στον καθρέφτη σου, θέλει
θάρρος. Να δεις ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και πού θέλεις να πας.
Ποιους θεατές αφορά περισσότερο το έργο;
Όλους. Το έργο δε θεωρώ πως είναι "προσανατολισμένο". Μιλά για τις ανθρώπινες
σχέσεις και αυτές αφορούν τους πάντες, πάντα.
"Γεγονότα όπως αυτό της ομοφοβικής επίθεσης στη
Θεσσαλονίκη, δυστυχώς μας αποδεικνύει ότι έχουμε δρόμο ακόμα"
Εμφανίζεστε και στο έργο "Ο μπαμπάς ο πόλεμος" του Ιάκωβου Καμπανέλλη
που έχει ανέβει στο θέατρο Olvio σε σκηνοθεσία Κώστα
Παπακωνσταντίνου.Μιλήστε μας και γι'αυτή την παράσταση και τον ρόλο σας.
Είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετέχω ταυτόχρονα σε δύο τόσο διαφορετικές
παραστάσεις."Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος" είναι μια πολιτική σάτιρα, γραμμένη τόσο
ανάλαφρα και επίκαιρα από τον Καμπανέλλη. Ένα έργο που γράφτηκε παλιά, αλλά
βρίσκει τη θέση του τόσο εύστοχα στη θεατρική ζωή του σήμερα. Ήταν και είναι μια
όμορφη συνεργασία με όμορφους ανθρώπους.
Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο χώρο του θεάτρου;
Μου άρεσε να βλέπω θέατρο. Το βήμα προς τη σκηνή θέλει θάρρος. Δεν είχα και
ίσως αυτό ήταν η μεγάλη πρόκληση που έκρυβε μέσα της και η μεγάλη γοητεία.
"Δύσκολο να κοιταχτείς στον καθρέφτη σου, θέλει θάρρος"
Παρακολουθείτε θέατρο; Σας ικανοποιεί το επίπεδο των θεατρικών
παραστάσεων στη χώρα μας;
Είναι πολλές. Ίσως όχι όλες καλές. Ωστόσο, υπάρχουν και δοκιμάζουν και
πειραματίζονται. Μακάρι να υπήρχε και η αντίστοιχη ζήτηση ώστε να μπορούσαμε
όλοι να είμαστε ικανοποιημένοι και να ζούμε από αυτό. Χρειάζεται στήριξη κρατική το
θέατρο. Δεν είμαστε μόνο μουσεία. Όταν προωθείς την χώρα ως "λίκνο πολιτισμού"
καλό είναι να αφιερώνεις και ένα σημαντικό κομμάτι του κρατικού προϋπολογισμού
σε αυτήν.
Τι θα ευχόσασταν στον εαυτό σας για το μέλλον;
Ισορροπία. Ωραίες σχέσεις και καλές συνεργασίες!
Ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης μιλάει εφ' όλης της ύλης με το Γιάννη Αργυρούδη!