Πρόκειται για ένα έργο που έχει αγαπηθεί και έχει ανέβει στο παρελθόν αρκετές φορές στα εγχώρια ως παράσταση, αλλά
 και ως ταινία, μάλιστα και σε πολλές παραλλαγές και στη διεθνή σκηνή φυσικά. Που πιστεύεις ότι οφείλεται η διαχρονικότητά του κου Ριπλέι;

Αφορά την προσπάθεια ενός ήρωα να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Οπότε θεωρώ ότι σε κάθε εποχή, σε κάθε κοινωνία, όλοι οι άνθρωποι, όλοι μας προσπαθούμε λίγο να παίζουμε ρόλους, Να είμαστε κάποιοι άλλοι, για να προσαρμοζόμαστε στα δεδομένα της κοινωνίας, στο πως θέλουν μάλλον οι άλλοι να είμαστε. Οπότε είναι σίγουρα ένα θέμα διαχρονικό και νομίζω για πάντα, το πως θέλουμε να είμαστε και όχι όπως πραγματικά είμαστε γιατί έτσι το επιβάλλει η κοινωνία. Ή ακόμα και η τεχνολογία, ή οι ανθρώπινες σχέσεις.

Απαρίθμησέ μου ένα τουλάχιστον βασικό «συστατικό» που πρέπει να έχει ένα θεατρικό έργο για να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον ώστε να θελήσεις  να είσαι μέρος του;

Ένα βασικό συστατικό που θα πρέπει να Έχει ένα θεατρικό έργο για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον είναι το περιέχει κάτι διαφορετικό από αυτό που έχω συνηθίσει να κάνω. Οπότε για παράδειγμα, θέλεις έναν κακό ήρωα; Θέλεις έναν καλό Ήρωα; Θέλεις έναν ο οποίος μπορεί να είναι ας πούμε, όπως φέτος που κάνω δυο διαφορετικούς χαρακτήρες και κάνω ας πούμε κι έναν άνθρωπο όποιος είναι ένας Bon Viveur. Οπότε με ιντριγκάρει να κάνω πράγματα τα οποία δεν έχω συνηθίσει να κάνω.

"Με ιντριγκάρει να κάνω πράγματα τα οποία δεν έχω συνηθίσει να κάνω"

Συνεργάζεσαι πάλι με τον ίδιο σκηνοθέτη, τί είναι εκείνο που προσπαθήσατε να φωτίσετε τόσο σκηνοθετικά, όσο και ερμηνευτικά στη δική σας δουλειά και εν τέλει την χαρακτηρίζει;

Κατ αρχάς είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι για δεύτερη χρονιά με τον Πέτρο τον Ζούλια. Είναι πολύ ωραίο γιατί εκτός από καλός σκηνοθέτης, είναι πάρα πολύ καλός στο πως μπορεί να διασκευάζει ένα έργο, ένα κείμενο . Πέρα από το βασικό χαρακτήρα που είναι ο Ripley, έχει φωτίσει και έχει τονίσει πάρα πολύ ωραία (αν θέλεις ας πούμε ίσως) και την μοναξιά των τεσσάρων ηρώων και των πέντε. Έχει τονίσει πάρα πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των ηρώων. Όποτε έχει φωτίσει πάρα πολύ ωραία και σκηνοθετικά, αλλά και ερμηνευτικά με την καθοδήγηση του όλους τους ήρωες της παράστασης.

Tα τελευταία χρόνια το Ελληνικό κοινό θεωρείς πως εστιάζει στο αστυνομικό είδος και να το κατακτά όλο και πιο πολύ, κάτι που δεν συνέβαινε παλιότερα;

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, είτε έργα της Αγκάθα Κρίστι, που ανεβαίνουν, είτε άλλα,  έχω εντοπίσει και έχω καταλάβει ότι πάνε πάρα πολύ καλά, γιατί ο κόσμος μάλλον τους αρέσει, τους ιντριγκάρει αυτό το ψυχολογικό θρίλερ των αστυνομικών έργων, που έχει μια έκβαση που κανείς δεν περιμένει στο τέλος, οπότε είναι σαν αντί να βλέπουν ας πούμε ένα θρίλερ στην τηλεόραση, επιλέγουν να το βλέπουν στο θέατρο και το απολαμβάνουν, γιατί είναι πιο έντονη η αίσθηση του suspense.

"Στον κόσμο αρέσει, τους εξιτάρει αυτό το ψυχολογικό θρίλερ των αστυνομικών έργων"

Έχεις μια δυναμική παρουσία στην τηλεόραση, με πρόσφατες τις εμφανίσεις σου, στις σειρές «Άγριες μέλισσες και τον «Άγιο Παϊσιο». Υπάρχει θεωρείς κάτι που προσφέρει η οθόνη σε έναν ηθοποιό το οποίο δεν μπορεί να του δώσει το θέατρο;

Ως ένας ηθοποιός ο οποίος έχει παίξει αρκετά σε πιο μικρά θέατρα, η αλήθεια είναι ότι η τηλεόραση σου δίνει τη δυνατότητα να γίνεις πιο γνωστός σε ένα πιο ευρύ κοινό, σε όλη την Ελλάδα, ακόμα και σε όλο τον κόσμο (Άγριες μέλισσες), ενώ στο θέατρο είναι πιο δύσκολο να έρθει το κοινό της επαρχίας να σε δει. Θεωρώ ότι αυτή είναι η δύναμη της τηλεόρασης. Όχι το να σε μάθουν ως πρόσωπο, που έχει κι αυτό την γοητεία του στην αρχή, αλλά να σε μάθουν ως παρουσία και ως οντότητα στον θεατρικό χάρτη και φυσικά στον θεατρικό χώρο.

Τι θα μας έλεγες πως είναι εκείνο που σου αρέσει περισσότερο και από την άλλη τι υπάρχει, τι συμβαίνει, που σε ενοχλεί ιδιαίτερα στο θέατρο μας σήμερα ;

Αυτό που μ’αρέσει περισσότερο σήμερα στο θέατρο είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια βγαίνουν μπροστά νέοι σκηνοθέτες με όραμα, πάρα πολύ ωραία αισθητική και πολύ ωραία άποψη. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι θα ήθελα η νέα γενιά να στηρίζει λίγο πιο πολύ το θέατρο. Δηλαδή θα ήθελα να βλέπω περισσότερους νέους ανθρώπους να πηγαίνουν στο θέατρο.

"Το Θέατρο είναι και μία μορφή ψυχανάλυσης"

Η Πατρίτσια Χάισμιθ είχε δηλώσει: «Η φαντασία μου λειτουργεί πολύ καλύτερα όταν δεν είμαι υποχρεωμένη να μιλάω με ανθρώπους». Πότε θεωρείς πως λειτουργεί καλύτερα η δική σου φαντασία;

Θα συμφωνήσω με την Πατρίτσια Χάισμιθ, η φαντασία μου λειτουργεί καλύτερα όταν είμαι πάρα πολύ μόνος μου. Όταν για παράδειγμα διαβάζω, ή ακούω ένα βιβλίο. Επίσης η φαντασία μου λειτουργεί καλύτερα όταν περπατάω, ή όταν τρέχω και γενικότερα όταν είμαι μόνος μου σε κάποιο χώρο. Δεν σου κρύβω πως μου αρέσει πολύ η μοναξιά μου πολλές φορές.

Οι νέοι στη χώρα μας μέσω της Τέχνης πιστεύεις πως μπορούν να δώσουν το δικό τους αγώνα, να αντισταθούν σε κάθε γκρίζο, ώστε να καταφέρουν να μεταδώσουν το δικό τους στίγμα;

Οι νέοι το έχουν αποδείξει περίτρανα ιδιαίτερα κατά την περίοδο του κορονοϊού, όπου έγιναν πάρα πολλά ωραία δρώμενα και μέσω live streaming. Νομίζω σε δύσκολες στιγμές όλοι οι καλλιτέχνες, αλλά και οι νέοι ιδιαίτερα, δηλώνουν ότι είμαστε εδώ και ότι η τέχνη πάντα θα κυριαρχεί, είτε ενάντια σε οικονομική κρίση, είτε ενάντια στον κορονοϊό.

"Μου αρέσει πολύ η μοναξιά μου πολλές φορές"

"Η μουσική στις δύσκολες στιγμές πάντα με κάνει να αισθάνομαι καλά και να ξεχνιέμαι"

Το θέατρο, η ποίηση, η μουσική, η τέχνη γενικότερα στη ζωή μας θεωρείςπως μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο, δημιουργικό, ή ακόμη και κάποιον καθοριστικό στην προσωπικότητά μας ;

Νομίζω ότι κάθε μορφή τέχνης μας εξελίσσει και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Διαβάζοντας, βλέποντας ακόμα κι έναν πίνακα νομίζω ότι σίγουρα μόνο καλό μας κάνει. Θεωρώ για παράδειγμα το θέατρο μία μορφή ψυχανάλυσης. Εμένα προσωπικά με έχει βοηθήσει στο να διερευνήσω τα όρια μου, μέχρι που μπορώ να φτάσω , αν μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Η μουσική στις δύσκολες στιγμές πάντα με κάνει να αισθάνομαι καλά και να ξεχνιέμαι.

Ερωτεύομαι, χαμογελώ, φοβάμαι, ονειρεύομαι, θυμάμαι, 5 λέξεις που θα έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό σου;

Αυτές οι λέξεις μου φέρνουν πιο πολύ στο νου τα νεανικά, τα εφηβικά μου χρόνια, όπου είχα απόλυτη άγνοια κινδύνου. Είναι συναισθήματα που σίγουρα θυμάμαι ότι τα έχω ζήσει έντονα σε εκείνη την ηλικία, εκεί γύρω στο πανεπιστήμιο. Τότε είναι που η ζωή μοιάζει πολύ ωραία, ερωτεύεσαι, χαμογελάς, κάνεις όνειρα…

Ο Ιωάννης Αθανασόπουλος σε μια κουβέντα εφ όλης της ύλης με αφορμή τον "Κο Ρίπλέι", στον Νίκο Ελευθερίου!